گزارش|
به گزارش گروه استان‌ها خبرگزاری دانشجو، کرونا و تبعات آن زندگی و دوران عجیبی را برای دنیا رقم زد، شب‌هایی که مردم در قرنطینه سراسری بودند و خیابان‌های شهر خالی از جمعیت بود، تقریبا همه کسب‌وکار‌ها تعطیل بود، فعالیت‌های اجتماعی به حداقل خود رسیده بود، اما قشری زحمت‌کش در این دوران زندگی پرتلاطم و سختی را تحمل کردند و هر روز با شیفت‌های سنگین کاری مواجه بودند زندگی خود به سختی می‌گذاردند؛ پرستاران در این دوران سخت با حضور در بیمارستان‌ها خدمات درمانی را بی وقفه ارائه میکردند و تقریبا پرستاری نبود که مبتلا به کرونا نشود و بسیاری از پرستاران در پی این بیماری در میدان عمل به شهادت رسیدند.
درباره مجاهدت پرستاران بسیار شنیده‌ایم، اما خیلی زود بعد از رخت بستن شرایط کرونایی از کشور آن‌ها را فراموش کردیم در حالی که مجاهدت آنان شرایط را به صفر شدن آمار مرگ و میر رسانده است؛ حال روز پرستار بهانه‌ای است برای اینکه دوباره شرایط سخت را به یاد بیاوریم و پرستاران را تکریم کنیم.
روایت گمشده پرستاران قطعا متعلق به پرستاران مناطق محروم مانند سیستان و بلوچستان است که در این مناطق به دلیل آب و هوای نامطبوع و پایین بودن سطح رفاه عمومی، شاهد بیماری‌های خاص هستیم که امر درمان در این مناطق اهمیت بیشتری پیدا میکند و رسیدگی به وضعیت درمانی این مناطق مخصوص پرسنل بیمارستان اهمیت دوچندانی دارد.
کمبود پرستار و شیفت‌های کاری سنگین
یکی از مشکلات اساسی در بیمارستان‌های مناطق محروم کمبود پرستار در این مناطق است که این امر باعث شده است شیفت‌های کاری پرستاران افزایش یابد.
ایمان سرگزی، دبیر سابق انجمن اسلامی مستقل دانشگاه علوم پزشکی زاهدان در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجو درباره کمبود پرستار در سیستان و بلوچستان گفت: متاسفانه در بیشتر اوقات یک پرستار مجبور هست در یک شیفت تعداد هشت تا ده تا مریض داشته باشد این در حالی هست که در بخش‌های جنرال به طور استاندارد باید یک پرستار تعداد چهار مریض داشته باشد و یا در بخش‌های ویژه هر مریض یک پرستار باید داشته باشد متاسفانه کمبود نیرو یک مشکل غیر قابل انکار است و در این بین علاوه بر فرسوده شدن نیروی‌های کادر درمان بیماران هم دچار ضرر می‌شوند، چون تعداد زیاد مریض باعث میشود پرستار وقت کافی برای رسیدگی به مریض‌ها رو نداشته باشد.
وی افزود: مشکل بعد تعداد شیفت‌های سنگین پرستاران میباشد بعنوان مثال هر کارمندی در ادارات مختلف چهار روز تعطیلی به جز ایام تعطیلی دارد که به تفریح ورسیدگی به خانواده و مشکلات خود دارد، اما این چهار روز گویا برای پرستاران معنی ندارد و تمام ماه را باید با دوتا آف، شیفت بیاید اگر هم آفی در برنامه تعلق بگیرد در کنارش دوشیفتی‌های دیگر در برنامه، اما نشان را میبرد دوشیفتی بودن پرسنل هم از مشکلات جدی میباشد که هر پرستار حداقل سه شیفت دو شیفتی در ماه دارد به طور مثال در یک روز صبح شب شیفت هست یا شب عصر خب آیا با اینطور شیفت دادن کیفیت پرستاری افزایش می‌یابد یا کاهش؟
همچنین قاسم سلیمانی، فعال مطالبه‌گر حوزه بهداشت در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجو درباره مشکلات پرستاران در بلوچستان عنوان کرد: در بیمارستان کنارک پرستار مرد محدود است و اغلب شیفت‌ها را خانم‌ها کاور می‌کنند در صورتی که باید پرستار مرد هم برای تزریق وجود داشته باشد به خصوص در بلوچستان که یکسری عقاید مذهبی وجود دارد؛ در این بیمارستان‌ها شیفت‌های پرستاران بسیار سنگین است و برای حضور حداکثری پرستاران مرد شیفت‌ها به صورت حداکثری انجام میشود و در عین اینکه شیفت‌ها را افزایش می‌دهد اضافه کار خاصی اصلا وجود ندارد؛ به طور مثال نیروی محیطی هر چقدر هم کار کند اضافه کار بیش از ۳۰ تا ۴۰ ساعت برایش رد نمی‌کنیم و این مسائل باعث دلسردی نیرو‌های محیطی میشود.
بیشتر بخوانید:
بخش بهداشت از برداشتن سقف کارانه مناطق محروم منتفع نمی‌شود / عدم همخوانی کارانه پزشک در بلوچستان با تورم
علت این کمبود پرستار بسیار مورد بررسی قرار گرفته است، اما مهمترین دلیلش این است که در مناطق محروم امکانات کم است و پرستاران ترجیح می‌دهند به شهر‌های پرجمعیت و پیشرفته‌تر مهاجرت کنند و این امر باعث کمبود پرستار در مناطق محروم شده است.
مبین فطرتی، مسئول فرهنگی بسیج دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی زابل در پاسخ به سوال خبرنگار ما درباره کمبود پرستار اظهار کرد: متاسفانه به دلیل اینکه بسیاری از پرستارانی که فارغ التحصیل می‌شوند حاضر نیستند در این مناطق کار کنند و این باعث میشود کمبود پرستار را احساس کنیم به طور مثال در هر بخش پرستار به طور استاندارد باید ۳ الی ۴ مریض داشته باشد، ولی در شهر زابل که بنده فعال هستم پرسنل گاهی اوقات تا ده مریض هم مدیریت میکند و این خیلی فرسایش‌ساز است و از کیفیت کار هم کاسته میشود و نتیجه مطلوب هم حاصل نمی‌شود.
وعده‌های فراموش شده کرونایی
در زمان شروع کرونا که سختی زیادی بر دوش پرستاران بود برخی از مسئولین با حاضر شدن در تریبون‌های رسمی از رسیدگی ویژه به وضعیت پرستاران و بهبود وضعیت معیشت ایشان خبر دادند، اما با گذشت مدت‌ها از این شرایط همچنان شاهد آن هستیم که وعده‌ها عملی نمی‌شود و این امر پرسنل را در مناطق محروم دلسرد میکند.
ایمان سرگزی، دبیر سابق انجمن اسلامی مستقل دانشگاه علوم پزشکی زاهدان در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجو درباره وعده‌های انجام نشده از سوی مسئولین در قبال پرستاران اظهار کرد: به عنوان مثال از سال قبل بحث تعرفه گذاری مطرح شد، اما در این یک سال نه خبری از آن شد نه ساز کار مناسبی برای آن طرح شد بطوریکه که هم اکنون هر بیمارستان بطور سلیقه‌ای میخواهد آنرا اجرا کند یا مسئولین محترم در رسانه‌ها میگویند تا سه روز آینده تعرفه گذاری واریز میشود، اما فقط در حد حرف ماند؛ آیا مسئولین محترم نمیدانند با وعده‌های توخالی پرسنل دلسرد میشوند‌ای کاش اول ساز و کار مناسب و تصمیمات کافی و دستورالعمل‌های کافی ابلاغ میشد و بعد از اجرای آن برای به نام زدن این طرح به نام خود شروع به مصاحبه میکردند نه اینکه هیچ ساز کار مناسب اجرا نشده وفقط میگویند اجرا شد.
وی درباره عدم اجرای طرح فوق العاده خاص پرستاران اظهار کرد: طرح فوق العاده‌ی خاص هم گویا برای پرسنل پرستار حرام شده است که مسئولین مربوطه از اجرای آن سر باز میزنند گویا مسئولین یادشان رفته که در زمان کرونا تمامی دنیا به حالت تعطیلی در آمد و تنها پرسنل درمان بودند که جانشان را کف دست گرفتند ودر میدان ماندند، ولی الان حاضر نیستند برای بهبود وضعیت زندگیشان قدم بردارند همانطور که مطرح شد تعداد کم پرسنل پرستار واقعا بیداد میکند این مساله در استان سیستان وبلوچستان با توجه به اینکه یکی از پرجمعیت‌ترین استان‌های کشور هست مشهودتر است و یکی از دلایلی که بیماران از این استان به شهر‌های دیگر کشور می‌روند کمبود امکانات و نیرو‌های درمان است.
بیشتر بخوانید:
کمبود خدمات درمانی در استان سیستان و بلوچستان و به تبع آن مشکلات و بیماری‌های خاص در این استان بایستی مسئولین را به فکر وادارد تا سروسامانی به حوزه بهداشت و درمان مناطق محروم داده شود، آن چیزی که در این گزارش و گزارش‌های مطرح کردیم تنها گوشه‌ای از مشکلات پرسنل درمانی در سیستان و بلوچستان است.
در نهایت باز هم باید به این مسئله اشاره کنیم که اکثر قریب به اتفاق مسائل استان سیستان و بلوچستان از مسائل زیست محیطی و گردوخاک گرفته تا مشکلات کمبود معلم و پزشک، ناشی از نبود نگاه صحیح مسئولین کشوری و تبعیض در عملکرد نسبت به مرکز و پیرامون است و اگر نگاه به مناطق محروم عوض شود و به چشم ظرفیت به این مناطق بنگریم آن وقت است که میتوانیم شاهد بهبود شرایط اقشار زحمتکشی مانند پرستاران باشیم.
ارسال نظرات