نقدی بر عملکرد صداوسیما

گروه فرهنگي «خبرگزاری دانشجو»- علی یاراحمدی؛ در جهانی که نظام سلطه برای مشروعیت دادن به اهداف شوم خود از بازوی قدرت و تاثیرگذاری رسانه‌ای استفاده می‌کند، نقش رسانه‌های ما و مخصوصاً صدا و سیما بیش از پیش درخور توجه است؛ رصد ارتباط و هماهنگی سیاستمداران و صاحبان رسانه ای جهان، مؤید این موضوع است و حال سوال اینجاست كه صدا و سیما تا چه حد وظیفه خود را در این ارتباط انجام داده است؟

اگر صدا و سیما بخواهد دنبال مفاهیم انقلاب برود و سعی در تبيين اسلام ناب داشته باشد باید به این باور برسد که مفاهیم انقلابی که اسلام از آن دم می زند، مفاهیم هماهنگ فطرت انسان است؛ مثلاً اگر صدا و سیما قصد تهیه برنامه ای در مورد حجاب را دارد باید بداند که حجاب در فطرت انسان نهادینه شده و با این تفکر فیلم سازان سراغ ساخت برنامه ها بروند.
 

اگر رسانه ملي دنبال ایجاد کارهای عمقی و فاخر است، چاره ای ندارد جز اینکه نیروی انقلابی در راستای اهداف خود تربیت کند و قطعا دانشکده صدا وسیما باید محل تربیت چنین نیروهايی باشد.

نمی توانیم از برخی مسئولان بعضا سکولار این نهاد انتظار ساخت برنامه فرهنگی قوی را داشت. صدا و سیمای ما دنبال رویکرد کمیت محور است تا کیفیت محور و این را در برخی از برنامه های آن به عینه می توان دید.

 

به راستی برنامه هایی همچمون «خنده بازار» و... چه تأثیری روی فرهنگ دارد؟ لازم است نگاه به طنز از فیلم سازان تغییر کند؛ به قول رهبر انقلاب طنز یعنی مطلبی مهم و جدی را با زبان شوخی طوری بیان کرد که محتوا و معنایی داشته باشد و این با لودگی تفاوت اساسی دارد.
 

اگر دنبال برنامه با کیفیت مبتنی بر ارزش های انقلاب برویم به دنبالش آمار بیننده ها هم بالا می رود؛ صرف داشتن آمار بالای بیننده عنصر مورد انتظار از صدا و سیما نیست.

 

دیگر نکته منفی که به تازگی در بعضی برنامه های صدا و سیما حاکم شده، نگاه تقلیدی است که از شبکه های ماهواره ای گرفته شده است؛ مثل بعضی برنامه های آشپزی و فیلم و سریال هایي كه ضد ارزش هایی مثل رابطه کلامی نامتعارف زن و مرد را داراست که این عیبی اساسی بوده که باید رفع شود.

بعضی اوقات صدا و سیما به دنبال پر کردن اوقات در روز هایی خاص مثلاً ماه مبارک رمضان یا عید است و به دنبال ساخت سریال هایی هم می رود. این خیلی کار خوب و با ارزشی است ولی همیشه آقایان خیلی دیر اقدام می کنند و نتیجه اش این می شود که چند روز قبل از پخش، شروع به ساختن برنامه می کنند که این به شدت از محتوای اصیل کار می کاهد؛ مثلاً فلان برنامه را برای پخش در ماه مبارک رمضان می سازند اما اصلاً بویی و اسمی از ماه مبارک رمضان در فیلم نیست و این اثر دقیقه 90 کار کردن است.

قشری از جامعه که بیشتر از بقیه جامعه دنبال صداوسیما هستند، کودکان اند که بیشتر اوقات خود را پای تلویزیون می گذرانند. حقیقتاً صدا و سیما در این مورد نمره قبولی کسب نمی کند. کودکی که مسخ تلویزيون می شود و خیلی راحت می توان با برنامه کودک افکار او را پرورش داد، آوازهاي نامتعارف و بعضاً رقص را مشاهده می کند. مجریان کودک کی می خواهند احکام دینی مثل نماز را به کودک در اين برنامه ها تعلیم دهند؟

موضوعی دیگر که مطرح است اینکه صدا و سیما باید تمام برنامه هایش رنگ دینی داشته باشد نه فقط برنامه ای مانند «سمت خدا»، ولی فلان برنامه هنری یا اجتماعی کاری جز دین زدایی نداشته باشد!

بعضی مواقع، عکس العمل سریع و سلسه محور صدا و سیما در شکست برخی حربه های دشمن خیلی می تواند موثر باشد؛ مثلاً در بحث تحریم های جدیدی که غرب علیه ایران تدارک دیده و هدفی جز ناامید کردن مردم ندارد، صدا و سیما نباید به گفتن اخبار تکیه کند و نیاز به مستندسازی و سلسله بحث ها است.

 

وقتی دشمنان باهماهنگی سیاستمداران و رسانه ها برای ناامید کردن مردم ما تلاش می کنند، چرا صدا و سیمای ما نمی تواند تأثیرگذاری خود را داشته باشد.

بخشی از مسئولیت گفتمان سازی که کشور به آن نیازمند است، متوجه صدا و سیماست و این امر محقق نمی شود مگر با تربیت نیروهای هم تراز انقلاب در صدا و سیما؛ با این حال ارتباط با حوزه و صاحب نظران می تواند موثر باشد و به همین دلیل مدیران صدا و سیما باید دنبال پیوندی جدی با حوزه علمیه برای دفع کاستی های خود و شناخت راهکارهای گذر از ساحت برنامه های کم محتوا به ساحت برنامه های عمقی باشند.