علم بی پناه

گروه دانشگاه"خبرگزاری دانشجو"، به نقل از نشریات دانشجویی: چند وقتی است که قصه‌ای بی‌سر پناه ماندن دختر دانشجو از شب تا صبح و سرگردانی‌اش در خیابان‌های تهران فقط به دلیل رسیدن به خوابگاه در ساعت ده و سی دقیقه شب و در پی آن عدم اجازه سرپرست خوابگاه برای ورود این دختر به خوابگاه میخی آهنین در سنگ بی‌تدبیری‌های مسئولین شده است.‌‌ همان خوابگاهی که مسئولینش در کمال بی‌مسئولیتی بیان داشتند: که راه دادن این فرد در ساعت ده و نیم شب بی‌قانونی است وراه ندادنش هم بی‌اخلاقی، حال به نظر شما ما باید اخلاق را رعایت می‌کردیم یا قانون را؟!‌‌ همان خوابگاهی که بعد از چند روزی مشخص شد که هیچگاه رنگی از قانون را به خود ندیده است چرا که اصلاً مجوز فعالیت قانونی نداشته است. این تنها تمام قصه‌ای غم انگیز دانشجویان در جامعه ما نیست، درحالی که از حدود ۴ میلیون دانشجو در کشور فقط ۲۰۰ هزار نفر از امکانات نیم بند خوابگاه‌های دانشجویی می‌توانند استفاده کنند.

حال اگر فرض کنیم نیمی از این تعداد ۴ میلیونی دانشجویان، متقاضی استفاده از خوابگاه باشند. این بدان معناست که تنها به ۱۰ درصد از متقاضیان اجازه استفاده از خوابگاه داده می‌شود و به عبارتی دیگر ما نیاز به ده برابر کردن ظرفیت خوابگاه‌ها داریم.

متاسفانه در سایه‌ای بی‌عنایتی برخی صاحب منصبان چندی است که خوابگاه‌های دانشجویی فروخته می‌شوند.

مسکونی یا تجاری می‌شوند و یا در حال ساخت تغییر کاربری پیدا می‌کنند و یا به بخش خصوصی واگذار می‌شود. البته نفس عمل خصوصی سازی خوابگاه‌ها اعتراضی وارد نیست چرا که بنا بر برنامه پنجم توسعه می‌بایست سالی ۲۰ درصد از خوابگاه‌های دولتی به بخش خصوصی منتقل شود و در عین حال بار سنگینی از دوش دولت برداشته خواهد شد. اما این سئوالات پیش می‌آید که آیا در قانون، مرجع مشخص و قاطعی هم برای نظارت بر عملکرد بخش خصوصی تعیین شده است؟ چرا در مقابل افزایش اجاره بهای ۳ یا ۴ برابری خوابگاه‌های خصوصی نسبت به دولتی،‌‌ همان میزان امکانات موجود هم، به شدت تقلیل می‌یابد؟ تا جایی که برخی از خوابگاههای خصوصی در فراهم آوری وسایل سرمایشی که هیچ، حتی در تامین وسایل گرمایشی هم دریغ می‌ورزند. چرا وقتی خوابگاهی خصوصی می‌شود با افزایش تراکم اتاق‌های خوابگاه موافقت می‌شود و در اتاقی ۹ مترمربعی ۶ نفر و به عبارتی به هر نفر تنها ۵/۱ مترمربع اختصاص داده می‌شود این یعنی حتی فرد امکان دراز کشیدن را هم ندارد!!! و تمام این مشکلات در حالی است که ساختمان خوابگاه از ابتدا به منظور اسکان دانشجویان ساخته و بعداً خصوصی شده باشد حال ببنید چه پیش می‌آید وقتی خانه‌ای استیجاری که از اساس برای تامین شرایط مورد نیاز سبک زندگی خوابگاهی طراحی و ساخته نشده است خوابگاه خصوصی شود.

اینجاست که مسئولین مجبورند از هر سوراخی اتاق و از هر دالانی سرویس بهداشتی بتراشند. برخی خوابگاه‌های خصوصی نیز حتی توان تامین امنیت دانشجو را ندارند.

مثال واضح و مبرهن این امر خوابگاه خصوصی امام هادی (ع) است که در غیاب دانشجویان در تعطیلی ایام عیدنوروز اموال دانشجویان به سرقت رفت و جمعی از دانشجویان و حتی وسایل خوابگاه خسارت وارد شد و بعد از آن هم مشکلات بی‌سرپرستی خوابگاه، بی‌نظمی‌ها و در پی آن مسائل و سری مشکلاتی بود که گریبانگیر دانشجویان مذکور شد و با پیگیری‌های مکرر و متعدد دانشجویان، دانشگاه حاضر به همکاری و حمایت از دانشجویان نشد و البته بگذریم از اینکه دانشگاه خسارت خود را از فرد یا افراد صاحب تقصیر گرفت اما حق دانشجویان.....

با توجه به فرمایشات مقام معظم رهبری مبنی بر عقب ماندگی فاحش ایران اسلامی عزیز در علم و تکنولوژی و لزوم کار جهادی، بی‌وقفه و خستگی ناپذیردر راه پیشبرد علمی هر چه بیشتر میهن اسلامی و همچنین تذکر و هشدار نگران کنندهٔ ایشان مبنی بر هوشیاری برای جلوگیری از پس رفت این موج علمی به وجود آمده در کشور، ما دانشجویان با صدای بلند و رسا می‌گوییم تا بلکه گوشی بشنود و دستی عمل کند، امروز زنگ خطر علمی در کشور به صدا درآمده روا نیست که دانشجو در این کشور درگیر مسائل شود که خلاف اسم اوست واین تنها همدلی، همراهی، تلاش و مدیریت جهادی مدیران و دلسوزان این مرز و بوم را می‌طلبد و بدانیم که در حقیقت این علم است که به آن بی‌حرمتی و بی‌اعتنایی می‌شود نه دانشجو.

مبادا روزی برسدکه آیندگان احساس حقارت کنند و اسلام خوار شود از کم کاری و دنیا چسبیدگی امروز ما.

منبع: نشریه صبح قریب،دانشگاه اراک

شما می‌توانید جهت بازدید و دریافت نشریات دانشجویی به سایت پاتوق آزاداندیشی نشریات دانشجویی مراجعه کنید.