تمام تلاش انبیاء در دین آموختن حکمت و تطهیر و تذکره نفس به ما بوده است

به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، آیت الله جوادی آملی استاد سطوح عالی حوزه در جمع دانش پژوهان مدرسه‌علوم‌انسانی صدرا گفت: چطور اگر کسی در گوشه‌ای از حوزه بگوید و فی الارض آیات للمومنین این خبر علم دینی محسوب می‌شود، اما اگر کسی در دانشگاه در مورد زمین و گسل‌ها و اعماق و معادن بحث بکند علم غیر دینی می‌شود.

وی با بیان اینکه دین تنها یک تکلیف نیست؛ بلکه یک تعلیم، تزکیه است و تذکره است و این را دین به ما آموخت، افزود: برنامه‌ای که دین برای سعادت جمعی بشر ارائه کرده است در سه ساحت خلاصه می‌شود. «هو الذی بعث فی الامیین رسولا یتلوا علیهم آیاته و یزکیهم و یعلمهم الکتاب و الحکمه» چیز‌هایی که نمی‌دانیم یعلمهم الکتاب و الحکمه است و چیز‌هایی که احیانا می‌دانیم، ولی راه عمل به آن را نمی‌دانیم تزکیه است.

استاد سطوح عالی حوزه گفت: تذکره به این معناست که انسان از این عالم خاکی برنخواسته و وطن او جای دیگری است. ما از الست بربکم آمده ایم. در یک موطنی خدای متعال همه ما را زنده، احیا و ایجاد کرد، سپس با ما گفتگو کرد، خودش را به ما نشان داد و خود ما و باطن ما را به خودمان نشان داد در واقع ما را شاهد بر خودمان قرار داد.

جوادی آملی افزود: بخش سوم دین تذکره است، یعنی یادآوری اینکه شما چنین عالمی را گذرانده اید. کمی اگر به خودتان بیایید یادتان خواهد آمد که ذات اقدس الهی از شما در روز الست تعهد گرفته است. برای اینکه خداوند یک حرفی در عالم الست نزده است که انسان بتواند فراموش کند، خداوند این را در جان انسان حک کرده است که فراموش نمی‌شود.

وی بیان کرد: بعضی از انسان‌ها در بلادکفر بعضی هم در بلاد ایمان به دنیا خواند آمد. با این وجود هیچ یک از این انسان‌ها نمی‌توانند در قیامت بگویند که خداوندا تو بر ما حجتی اقامه نکردی و ما در دنیا در محیط کفر گذرانده ایم. خداوند نام مبارک خودش را در درون ما حک کرده است، که کسی نتواند بهانه بیاورد.

استاد سطوع عالی حوزه با بیان اینکه به فرموده امام علی (ع) در خطبه اول نهج البلاغه انبیا حرف تازه‌ای نمی‌زنند، گفت: انبیا معدن شناسند و تلاش و کوشش شان معدن کاوی است تا درون ما را به ما نشان می‌دهند که ما چه هستیم. یادخداوند در درون همه ما هست، واین کار انبیا که درون ما را به ما یادآوری می‌کنند بعنوان تذکره نام برده می‌شود.

جوادی آملی اضافه کرد: تمام تلاش و کوشش انبیاء در دین این است که این سه اصل یعنی تعلیم کتاب و حکمت و تطهیر نفس و تذکره نفس را به ما بیاموزند. این تذکره به ما کمک می‌کند که بفهمیم و به یاد بیاوریم و پای تعهد خود بایستم.

وی بیان کرد: ذات اقدس الهی فرمود: یک عده، چون خدا را فراموش کردند خودشان را گم کرده اند. من تعجب می‌کنم مردم خودشان را گم می‌کنند و نمی‌دانند کجا هستند و از کسی هم نمی‌پرسند.

استاد سطوع عالی حوزه با بیان اینکه ما وقتی به قرآن مراجعه می‌کنیم، بهشت و این موارد اهداف میانی است و هدف اصلی حیات است، این حیاتی که جامعه جاهلی دارد و می‌خورد و می‌خوابد حیات واقعی نیست، حیات قرآنی این است که انسان جهان را از منظر توحید ببیند.

جوادی آملی تصریح کرد: سراسر قران کریم می‌گوید که این جهان زنده است و ما یک موجود مرده در عالم نداریم. نه سنگ مرده است نه خاک. سه تا راه دارد که ما باور کنیم و بفهمیم. آنکه هیچ کدام از این سه راه را نرفته یک جنازه عمودی محسوب می‌شود. اشیا با خدا و با ما حرف می‌زنند، این دست ما شهادت می‌دهد، یعنی در محکمه عدل الهی شهادت می‌دهد. شهادت وقتی مسموع است که شاهد خوب بفهمد و امین باشد و در دو نشئه حضور داشته باشد. هم در نشئه آن حادثه هم در نشئه محکمه. اگر کسی در نشئه حادثه حضور نداشت و نبود و نفهمید شهادت او در محکمه مسموع نیست. اگر این اعضا و جوارح در دنیا حضور عالمانه نداشته باشند، در قیامت شهادت آن‌ها مسموع نیست.

وی با بیان اینکه همه چیزی که خداوند از آن در جهان یاد کرده به عنوان آیت محسوب می‌شود، افزود: چطور اگر کسی در گوشه‌ای از حوزه بگوید و فی الارض آیات للمومنین این خبر علم دینی محسوب می‌شود، اما اگر کسی در دانشگاه در مورد زمین و گسل‌ها و اعماق و معادن بحث بکند علم غیر دینی می‌شود. در بحث علوم استاد و شاگرد و معلم هیچ نقشی ندارد، تمام حرف‌های علم دینی را موضوع آن و تمایز با علوم دیگر می‌زند. اگر کسی بخواهد درباره قرآن بحث کند ولو کافر باشد علمش علم دینی است. چون تمایز علوم به استاد و پژوهشگر نیست، تمایز علوم به تمایز موضوعات آن علوم است. اگر موضوع علمی آیت حق بود، علم دینی است. ولی ما باید خودمان را با آن تطبیق بدهیم و از آن استفاده کنیم و اگر این اتفاق افتاد کشور ما و جهان ما زنده خواهد شد.

استاد سطوح عالی حوزه گفت: اگر کسی اهل تهذیب بود و راه انبیا را طی کرد می‌توان گفت که او سمیع و علیم است.