بر اساس مطالعات جدید؛
به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو، اگرچه مطالعات گذشته فریب دادن را بررسی کرده اند، اما احتمالا این اولین مطالعه‌ای است که به قصد و نیت فرد می‌پردازد. محققان بیان کردند با اینکه یک موضوع درست می‌تواند به شکل‌های فریبکارانه‌ای دستکاری شود، اما این قصد افراد است که تعیین می‌کند یک ارتباط فریبکارانه است یا خیر. به عنوان مثال فرد می‌تواند از اطلاعات غلط استفاده کند یا دچار فرض‌های اشتباه شود، به این معنی که فرد دچار خطای غیرعمدی شده و سعی در فریبکاری نداشته است.
یوجین سانتوس استاد مدرسه مهندسی دارتموث در آمریکا گفت: «فریبکاری که با قصد صورت می‌گیرد بسیار خطرناک‌تر از یک خطای غیر عمدی است. طرح ما تنها روشی است که همزمان هم فریب را شناسایی می‌کند و هم رفتار‌های فریبکارانه را از رفتار‌های درست متمایز می‌کند.»
با بررسی دوباره دلایل عمومی برای فریبکاری، محققان یک رویکردی طراحی کرده‌اند که فریب را جدا از تمام ارتباطات خوب بیان می‌کند. با این حال، چارچوب‌های موجود به داده‌هایی محدود است که برای اندازه گیری فریبکاری فرد از استدلالت گذشته استفاده می‌کند. این مطالعه از داده‌های ۱۰۰ شرکت کننده در سال ۲۰۰۹، ۸۰۰ دیدگاه واقعی و ۴۰۰ دیدگاه ساختگی در سال ۲۰۱۱ استفاده می‌کند.
سانتوس معتقد است که این طرح می‌تواند به خوانندگان کمک کند تا اخبار جعلی را تشخیص بدهند. آن‌ها می‌توانند بررسی کنند که آیا اخبار با دلیل و منطق است یا نظرات مختلف نیز در آن نقش بازی می‌کنند.
در این مطالعه محققان از فیلم یازده یار اوشن ۲۰۰۱ استفاده کردند تا نشان دهند چگونه چارچوب برای تشخیص دلایل افراد فریبکار می‌تواند استفاده شود که در واقع ممکن است خلاف باور‌های حقیقی آن‌ها نیز باشد. برای مثال در فیلم، گروهی از دزدان وارد طاق بانک شده و همزمان رئیس بانک را گروگان می‌گیرند تا با او مذاکره کنند. دزدان به رئیس بانک پیشنهاد می‌دهند که در ازای نیمی از پول‌ها پلیس خبر نکند در حالیکه می‌دانند در نهایت چنین کاری می‌کند. رئیس بانک درنهایت به پلیس خبر میدهد و دزدان با تمام پول‌های طاق و در لباس پلیس فرار می‌کنند.
سانتوس می‌گوید: «مردم توقع دارند که کار‌ها در یک مسیرخاص پیش برود. درست مثل دزدان که می‌دانستند رئیس بانک به پلیس خبر میدهد. در این داستان دزدان از اطلاعات خود و روش‌های فریبکارانه استفاده می‌کنند تا رئیس را متقاعد کنند از آن‌ها تبعیت کند تا به نتیجه مطلوب خود برسند.»
در فرهنگ عامه، معمولا از رفتار‌های کلامی و غیرکلامی مانند بیان صورت برای فهمیدن اینکه آیا کسی دروغ می‌گوید یا نه استفاده می‌شود، اما همیشه قابل اعتماد نیستند. یکی از استادیاران این پروژه می‌گوید: «ما فهمیدیدم که مدل‌هایی بر اساس قصد و نیت نسبت به تغییرات کلامی و تغییرات شخصی قابل اطمینان‌تر هستند و برای فهمیدن دروغ‌های عمدی روش بهتری است.»
ارسال نظرات