به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو؛ صدای تق تق عصایی که بر زمین اصابت می‌کرد حاکی از این بود که قرار است با فرد سالمندی ملاقات کنم، اما در یک لحظه چشمانم به عصای سفیدی برخورد کرد که از کنارم در حال گذر بود.
همانطور که عصا را بالا می‌برد تا به زمین بکوبد، متوجه حضورم شد و پرسید «ببخشید ساعت چند است؟». من که تاهمان لحظه غرق در افکار خود بودم، به خود آمدم و گفتم: اجازه بدهید ساعت را ببینم. بعد از گفتن ساعت فرد روشندل چند دقیقه‌ای مکث کرد و گفت: پس تا کلاس بعدی یک ساعتی وقت دارم.بعد به سختی توانست روی نیمکت کناری من بنشیند؛ چند ثانیه‌ای از نشستنش نگذشته بود که تلفن همراهش زنگ خورد و پشت تلفن گویا یکی از همکلاسی هایش به او خبر کنسل شدن کلاس را داد.
فرصت را غنیمت شمرده ام و از او خواستم تا چند دقیقه با هم همکلام شویم تا او در رابطه با دغدغه‌هایی که دارد صحبت کند.
عبدالله رضایی دانشجوی روشندلی است که دو سال پشت کنکور ماند تا به رشته مورد علاقه خود برسد، او حال پس از سختی فراوان و مانع‌های موجود توانست معلم عربی شود.
رضایی درباره موانع روبه رویش در تحصیل گفت: یک مسئله‌ای که برای من بسیار دردناک بود، زمانی که من وارد دانشگاه شدم و رشته زبان عربی را برای دانشگاه انتخاب کردم، اما در اواسط ترم دوم این اجازه را به ما ندادند و اعلام کردند که نمیتوانید در این رشته ادامه تحصیل دهید و باید در رشته افراد استثنائی تحصیل کنید، پس از ماه‌ها پیگیری توانستیم دوباره در همان رشته مورد علاقه خود شرکت کنیم و ادامه تحصیل بدهیم.
موانع تحصیل برای دانشجویان روشندل
وی افزود: از دغدغه مهم دانشجویان نابینا منابع موجود است، این موضوع برای ما بسیار دردناک است که ما همچون افراد سالم نمی‌توانیم از منابع استفاده کنیم، بنده گاهی برای اینکه کتابی را بتوانم بخوانم باید کتاب را تهیه کنم و از افراد خانواده بخواهم که برای من بخوانند این مسئله تا حدی برای من حل می‌شود، اما یکی از دوستانم خانواده بی سوادی دارد و کسی نمیتواند برای او بخواند وهمین موضوع باعث شده که او از درس‌ها عقب بیفتد.
این دانشجوی روشندل در پایان گفت: ما از مسئولان درخواست‌های زیادی نداریم، تنها درخواست ما این است که به دانشجویان معلول و روشندل توجه کنند و برای آنها منابعی را فراهم کنند.
۱۵ اکتر مصادف با ۲۴ مهرماه، روز جهانی نابینایان و عصای سفید نامگذاری شده است. روز جهانی نابینایان، یادآوری می‌کند که افرادی که دارای اختلال بینایی هستند با سایرین برابرند.
یکی دیگر از دانشجویان روشندل، حسن کعب عمیر دانشجوی تاریخ ملل اسلامی از دانشکده تهران در گفتگو باخبرنگار دانشجو گفت: روز عصای سفید درواقع تذکری به جامعه است که به افراد یادآوری کنند که به افراد نابینا در جامعه هستند و باید به آنها نیز توجه شود و هواسشان به آنها باشد، بنده دیپلم با تاخیر گرفتم و در ۳۲ سالگی وارد دانشگاه شدم؛ دلیل تاخیربابت این است که در شهرستانی که بنده زندگی می‌کردنم دبیرستان مخصوص نابینا‌ها وجود نداشت و بابت این موضوع بسیار اذیت شدم، چون افراد بسیاری بنده را اذیتم می‌کردند و بابت این موضوع گله‌مند نیستم چرا که آنها سن وسالی نداشتند؛ بعد از گذشته یک بازه زمانی وارد مدرسه بزرگسال‌ها شدم و توانستم کنکوربدهم و الحمدالله تاریخ ملل اسلامی در دانشکده تهران قبول شدم.
وی در رابطه با رشته تحصیلی خود گفت: همانطور که می‌دانید معلولین نمی‌توانند در رشته‌های علوم تجربی و ریاضی شرکت کنند و اکثر افراد باید وارد رشته علوم انسانی شوند وبرخی از افراد نیز رشته کامپیوترشرکت می‌کنند چرا که با توجه به پیشرفت علم ابزار الکترونیک نیز آسان‌تر شده است، افراد نابینا نیز در کنار افراد دیگر می‌توانند در رشته کامیپوتر شرکت کنند.
درخشش دانشجویان روشندل در رشته‌های هنری
کعب عمیر گفت: رشته هنر که تمامی افراد نابینا و همچنین افراد معلول می‌توانند شرکت کنند؛ رشته‌های هنررشته‌هایی هستند که افراد نابینا به آنها علاقه دارند وشما شاهده موفقیت همچین افرادی نیزهستید.
همچنین این دانشجو در رابطه با رشته‌های دانشگاهی گفت: باید واقع بینانه به موضوع نگاه کنیم برخی از دوستان، چون نمره خوبی را کسب نمی‌کنند برای توجیح خودشان این مسئله را بازگو می‌کنند که ما در رشته‌های علوم انسانی محدودیت داریم؛ ما هیچ محدودیتی در رشته‌های علوم انسانی نداریم و مانعی برای تحصیل افراد وجود ندارد.
دغدغه دانشجویان نابینا
وی افزود: دغدغه دانشجویان کم بینا و نابینا درحوزه دانشگاه‌ها منابع درسی است. این موضوع یکی از مهمترین مسائلی است که دانشجویان نابینا دغدغه دارند چرا که اساتید تصورمی کنند که منابع برای ما به صورت صوتی موجود است؛ منابع بسیار محدود است؛ ما دانشجویان بسیار به دنبال مسئله‌ای بودیم تا فردی برای ما کتابی را ظبط کند، اما این مسئله هزینه زیادی دارد که اکثریت افراد توانایی این بودجه را ندارند؛ هزینه ظبط ساعتی بسیار بالا است و به همین دلیل کسی داوطلب نمی‌شود تا بخواند.
دانشجوی دانشگاه تهران دررابطه با دغدغه دانشجویان نابینا گفت: از دغدغه‌های امروزی که بخواهم برایتان بازگو کنم؛ ما برای این که بخواهیم به دانشکده خود برویم یکی از درب‌های دانشکده را بستند و ما برای رفتن به دانشکده خودمان باید از دانشکده تربیت بدنی رد شویم تا به دانشکده خودمان برسیم که مسیر دانشکده ما سنگلاخ و ناهموار است و در برخی از مناطق پله‌های غیر استاندارد دارند که ممکن است برخی از افراد دچار حادثه شوند و در برخی از راه‌ها هیچ نرده‌ای نیست این مسائل بسیار ناچیزی است که دانشگاه در قبال دانشجویان نابینا نمی‌کند.
گاهی به جای ما باشید
وی افزود: یکی دیگر از دغدغه ما در دانشگاه بوفه دانشگاه است؛ به هر دلیل دانشجویان باید به یک طبقه پائین‌تر بروند که بسیار پله میخورد شما خودتان را جای ما بگذارید آیا منطقی است با چایی و هر غذایی ما به طبقه پائین برویم. این مسائل را از نگاه ما ببینند بسیار خوب می‌شود.
نبود وحدت در امتحان دانشکده‌ها
این دانشجوی کارشناسی خاطر نشان کرد:همچنین؛ از مشکلات ما این است که ما یک وحدت در امتحان نداریم، یعنی یک وحدت بین اساتید دانشکده‌های مختلف وجود ندارد افرادی که از دوستان ما در دانشکده روانشناسی هستند می‌گویند که اساتید به ما یک ورد می‌دهد و در همان ورد از ما امتحان می‌گیرند؛ در دانشکده ادبیات ما نیزبه دانشجویان نابینای ما گفته اند که منشی براشون بخواند تا دانشجویان بتوانند امتحان بدهند.
وی افزود:، اما در دانشکده الهیات استاید خود شخصا ازدانشجویان امتحان می‌گیرند و این مسئله بسیار برای ما ناراحت کننده است چرا که ما خود استرس داریم و امتحان هم شفاهی است بسیار استرس آور است و یکی دیگر از تبعیض‌هایی که در حقمان می‌شود این است که به عنوان مثال دانشجویان ۲۰ سوال تستی امتحان میدهند، اما استاد دلبخواهی از فرد نابینا ۵ سوال تشریحی میپرسد و این خلاف عدالت آموزشی است؛ چرا که افراد سالم حتی جواب سوالات تست در اختیارشان است، اما ما باید به ۵ سوال تشریحی جواب دهیم و متاسفانه برخی از اساتید رفتار نادرستی با دانشجویان دارند و بابت اینکه یک بار دیگر بخوانند پرخاشگری می‌کنند.
نابرابری در همیار دانشجو برای افراد نابینا
دانشجو تاریخ ملل اسلامی گفت: یکی دیگر از نابرابری همیار دانشجو این مسئله است که در تمامی دانشکده‌ها ما برای افراد نابینا یک همیار دانشجو دارند که یک مبلغ به آن فرد میدهند، اما در دانشکده الهیات وقتی بنده پیگیری کردیم به بنده گفتند که هیچ اطلاعی ندارم، با اینکه این موضوع در دانشکده ادبیات برای همیار دانشجو‌ها ترمی و دوترمی به دانشجو پرداخت می‌کنند، حداقل اگر به همیار نمیدهند به خود دانشجو بدهند تا دانسجو با استفاده از آن کتاب به کسی بدهد تا برایش بخوانند یا ابزار‌های گوشی وکامپیوتر خود را افزایش دهد تا بتواند درس بخواند. همچنین یکی از مسائلی که افراد کم بینا با ان روبه رو هستند کتاب‌هایی که خط بریل است ما تمامی کتاب هایمان با خط بریل نیست و اگر هم باشد با توجه به سوراخ بودنش به مرور زمان استهلاک پیدا می‌کند و از دست میرود.
وام ویژه‌ای برای معلولین وجود ندارد
وی افزود: ما در جامعه می‌بینیم که به افراد وام‌های متفاوتی میدهند، اما ما نه وام ضروری و تسهیلاتی ویژه معلولین نداریم؛ از مسوولان درخواست می‌کنیم برای ما نیز یک وام تدارک ببینند، تنها مسئله‌ای که شاید از ما هزینه‌ای کسر نکنند اینکه اگر ما دیر کتاب‌های خود را به کتابخانه تحویل دهیم جریمه ما را صفر می‌کنند.
خوابگاه دانشجویان نابینا
دانشجوی تاریخ ملل اسلامی گفت: یکی از مزایای خوابگاه در دانشگاه تهران این است که به دانشجویان نابینا اتاق منفردی میدهند تا شخص با خیال راحت کار خود را انجام دهد. البته که این موضوع فقط در دانشگاه تهران است که افراد نابینا هم اتاقی ندارند و این مسئله نیز بسیار کار درستی است چرا که افرادی که نابیناهستند کارشان به صورت صوتی انجام میدهند، اما افراد سالم کارشان را با چشم می‌خواهند بینا نیاز به آرامش دارد این مسئله بسیار قابل تقدیر است.
نباید دانشجویان نابینا را از اجتماع دور کنند
وی افزود: در دانشگاه ما نابینا‌ها را در یک ساختمان مستقرر شده اند و این کارباعث می‌شود که افراد نابینا با افراد سالم آشنا نشوند آنها بعد از دانشگاه به خانه‌های خود برمی گردنند.
دانشجوی دانشگاه تهران در پایان گفت: ما افراد نابینا در دنیا دانش عقب هستیم و کسی مسوولیتی قبول نمی‌کند تا کتاب‌ها را صوتی کنند؛ ما متاسفانه از کاروان دانش عقب هستیم؛ حداقل کسی داوطلب نمی‌شود هزینه مالی به مراکز برای خواندن کتاب بدهند، در نهایت حداقل انتشاراتی‌ها ورد یا پی دی اف یک سری از کتاب‌ها را در اختیار افراد نابینا قرار دهند تا آنها استفاده کنند.
یکی دیگر از دانشجویان نابینا همچنین گفت: مهمترین دغدغه امروز من داشتن شغلی متناسب با شرایط و رشته تحصیلی است. همه کسانی که به هر شکل دچار نقص هستند، دوست دارند که شیوه برخورد اجتماع با این اشخاص راحت‌تر باشد تا این افراد هم به راحتی بتوانند از امکانات جامعه استفاده کنند.
وی دررابطه با رفت و آمد گفت: بزرگترین مشکلی که برای افراد نابینا وجود دارد مشکل رفت و آمد بیرون از منزل است، چون رفت و آمد در منزل تا حدودی کنترل شده است، اما تنهایی خارج از منزل رفت و آمدکردن کار سختی است وبسیاری برای رفت و آمد خارج از منزل استفاده ازعصا را پیشنهاد میدهند، در صورتی که در شهر کوچک هنوز مسئله استفاده از عصا جا نیافتاده و این مسئله می‌تواند مشکل‌ساز شود.