به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشگاه، در حالی که کهکشان‌های مارپیچی عظیم با بازوهای متقارن و خوشه‌های ستاره‌ای درخشانشان معمولاً بیشترین توجه را در کیهان به خود جلب می‌کنند، کهکشان‌های کوتوله و نامنظم نیز نقش مهمی در زایش ستارگان دارند. یکی از این کهکشان‌های کوچک اما فعال IC 2574 است که به دلیل ویژگی‌های خاصش به سحابی کادینگتون نیز معروف است. این کهکشان که در فاصله ۱۲ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد، بخشی از گروه کهکشانی M81 محسوب می‌شود و در صورت فلکی خرس بزرگ دیده می‌شود.
بر خلاف کهکشان‌های مارپیچی که ساختاری متقارن و سازمان‌یافته دارند، IC 2574 شکلی نامنظم دارد، اما این موضوع از فعالیت‌های ستاره‌زایی آن نمی‌کاهد. تصاویر جدید این کهکشان نشان می‌دهند که نواحی گسترده‌ای از آن با گاز هیدروژن درخشان احاطه شده که به رنگ سرخ دیده می‌شود. این مناطق نشانه‌هایی از زایش ستارگان جدید هستند. ستارگان تازه متولد شده در این کهکشان، به ویژه آن‌هایی که جرم بسیار بالایی دارند، با فوران‌های انرژی خود، تأثیرات عمیقی بر محیط اطراف می‌گذارند.
همانند کهکشان‌های مارپیچی، مناطق ستاره‌زا در IC 2574 تحت تأثیر شدید بادهای ستاره‌ای و انفجارهای ابرنواختری قرار دارند. این پدیده‌ها باعث پراکندگی مواد در محیط میان‌ستاره‌ای کهکشان می‌شوند و در عین حال، شرایط لازم برای شکل‌گیری ستارگان جدید را نیز فراهم می‌کنند. در نتیجه، این کهکشان به نوعی در یک چرخه مداوم زایش و تحول ستاره‌ای قرار دارد.
این کهکشان در سال ۱۸۹۸ توسط ادوین کادینگتون، ستاره‌شناس آمریکایی، کشف شد و از آن زمان تاکنون یکی از موضوعات مورد توجه اخترشناسان بوده است. نامگذاری "سحابی کادینگتون" نیز برگرفته از نام همین دانشمند است.
با قطری در حدود ۵۰ هزار سال نوری، این کهکشان هرچند در مقایسه با کهکشان‌هایی مانند راه شیری کوچک‌تر است، اما همچنان دنیای پرجنب‌وجوشی از ستارگان، ابرهای گازی و پدیده‌های کیهانی خیره‌کننده را در خود جای داده است. بررسی دقیق‌تر این کهکشان می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا درک بهتری از فرآیندهای ستاره‌زایی در کهکشان‌های کوچک‌تر به دست آورند.