بازگشت به بیراهه؛ آری یا خیر؟

گروه سیاسی «خبرگزاري دانشجو» - علی مقدم؛ روزی که پیامبر اکرم(ص) به مقام نبوت منصوب شد، علی(ع) و همسرش حضرت خدیجه(س) اولین کسانی بودند که با او بیعت و یاری کردند. پیامبر(ص) در سه سال به صورت مخفیانه این رسالت بزرگ خود را در بین گروهی از کسانی که آمادگی پذیرش دعوت حق را از جانب او را داشتند، ابلاغ می نمود. پس از گذشت این دوره هدایت مخفیانه، زمان اعلام عمومی رسالت جهانی پیامبر فرا رسید. به فرمان خداوند متعال ابتدا از خویشان و اقوام خود برای دعوت به دین اسلام شروع کرد. این دعوت از سوی اسلام در سراسر مکه فراگیر شد، تا آنجا که کسانی که در مکه به عنوان سردمداران قدرت و ثروت به حکمرانی و ظلم و ستیز مشغول بودند، دنبال چاره ای   برای جلوگیری و متوقف نمودن این آیین آسمانی و یا تغییر رویه و راهکار آن به نفع خودشان افتادند. پس از پشت سر گذاشتن تمام راهها و در مقابل عدم رضایت پیامبر خاتم به وعده و وعید این افراد دنیا پرست، ترور پیامبر را به عنوان آخرین راه مانع در برابر ایشان انتخاب نمودند.

به فرمان الهی این توطئه به پیامبر اعلام شد و دستور هجرت به سمت یثرب صادر گردید. پیامبر به همراه تعدادی از یاران عازم این دیار شد و زمینه های اولین حکومت اسلامی را در این شهر برپا نمود. مردم مدینه اطراف پیامبر را گرفته و حمایت کامل خود را از ایشان اعلام نمودند، تا در سایه این آیین آسمانی به سعادت دنیا و آخرت دست پیدا کردند. پس از چند سال که از تشکیل حکومت در مدینه سپری شد، اقوام و گروههای مخالف و معاند با اسلام در داخل و خارج از مدینه از میان برداشته شدند و زمینه برای حضور و لشکرکشی به خانه خدا، مکه فراهم شد. در اواخر دوران حیات پیامبر عظیم الشان اسلام شهر مکه بدون هیچ گونه جنگ و درگیری به دست مسلمان فتح گردید و از آنجا اسلام به تمام نقاط دنیا صادر شد.

پیامبر در زمان حاکمیتشان با علم و تدبیر، کیاست و شجاعت و البته سیاست  به حکومت داری و جذب مردم با نژاد و آیین مختلف پرداخت. ایشان برای جذب کردن تمام افراد جامعه از راههای مختلفی استفاده می کرد. در بخشی از سیاست حکومت داری از خطاها و لغزشهای عده ای از افراد به سادگی می گذشت و آنها را از دایره حکومت اسلامی خارج نمی نمود، تا بتواند حکومت اسلامی را به قدرت و صلابت رسانده و از طردشدگان برای خود دشمن به وجود نیاورد. به این دلایل و دلایل بسیار دیگر دایره جذب پیامبر وسیع و بسیار گسترده بود.

پس از رحلت پیامبر(ص) شرایط طور دیگری رقم خورد و جانشین بلافصل ایشان یعنی امیرالمومنین علی(ع) از این حق که خداوند به او اعطا کرده بود، بازماند و حکومت به دست نااهلان سپرده شد. دوران به همین منوال سپری شد و به آنجا رسید که پس از 25 سال مردم به اشتباه خود پی برده و به دنبال اولین جانشین پیامبر، علی(ع) شتافته و او را به زمامداری منصوب نمودند. در اصل حضرت به عنوان امام مشروعیت در تصدی این مقام را داشت ولی مردم با عدم مقبولیت خود مانع از عملی شدن این حق الهی شده و در اصل خود را از این دریای نور الهی محروم نمودند.

در زمان حضرت علی(ع) مردم به اسلام گرویده بودند و دیگر نیازی به مدارا کردن با منحرفین و خطاکاران در اطراف حضرت نبود. حضرت در ابتدای به دست گرفتن حکومت با مردم اتمام حجت نمود و شرط زمامداری خود را بازگشت به سیره  و روش پیامبر اکرم(ص) در تمامی امور مسلمین بیان کرد. با گذشت زمان تجربه و سطح شعور و آگاهی مردم بالارفته و نیازی به مصلحت اندیشی برای حفظ و عظمت اسلام دیده نمی شد و بعنوانی برای جلوگیری از انحراف در مسیر دین داری مردم باید از تمام خرافات و ناحقی ها ایستادگی و با آنها مبارزه می کرد.

پس از حکومت امیرالمومنین(ع) زمینه برای زمامداری و حاکمیت ائمه اطهار(ع) محیا نگردید. در زمان غیبت نیز فقهای جامع الشرایط به عنوان نواب خاص حضرت صاحب الزمان(ع) تصدی این مسئولیت را به دوش کشیدند و پس از گذشت 1400 سال این زمینه فراهم شد تا حکومت اسلامی دیگری تشکیل شده و مردم دنیا را به سوی بیداری در سایه اسلام هدایت گردند.

انقلاب اسلامی ایران به رهبری عالم و مرجع بزرگ جهان تشیع حضرت امام خمینی(ره) به پیروزی رسید. برای به پیروزی رسیدن انقلاب و نابودی حکومت ستم شاهی افراد و گروهها و حزب های مختلفی شرکت داشتند. اولین کار امام خمینی(ره) به عنوان بزرگ مرد سیاست، پس پیروزی انقلاب، به رای گذاشتن جمهوری اسلامی بود تا مردم به انتخاب خود به آن رای دهند.

در روزهای اول پس از پیروزی انقلاب حضرت امام(ره) با یک سیاست عمیق و دور اندیش اعضای نهضت آزادی و شخص آقای بازرگان را به عنوان دولت موقت انتخاب نمود. شاید در آن شرایط نیاز بود برای جلوگیری از بوجود آمدن دشمن برای انقلاب این مصلحت را انجام داد تا از مبارزه مستقیم این گروهها با انقلاب جلوگیری گردد و به نوعی دایره انقلابیون را گسترده کرد تا افرادی که در این انقلاب شرکت داشتند همگام با مردم تا به قدرت رسیدن کامل حکومت اسلامی همراه باشند.

 

در عالم سیاست این عمل یک امر طبیعی و عادی محسوب می گردد. یعنی تا زمانی که انقلاب نورس به نتیجه کامل نرسیده باشد، می بایست به حداقل ها اکتفا نمود و تا زمان رسیدن به یک ثبات نسبی از ایجاد اختلاف و درگیری جلوگیری کرد. در این زمان مصلحت اندیشی علاوه بر این که ناشایست نمی باشد، بلکه نوعی سیاست مناسب برای این شرایط خواهد بود.

پس از گذشت دوران های مختلف و متفاوت سطح آگاهی و بصیرت مردم نسبت به شرایط گذشته تغییر کرده و رشد می کند. به تعبیری یعنی این که اگر ما در اوایل پیروزی انقلاب و حتی دوران های پس از آن برای انتخاب افراد در تصدی های مختلف حکومتی به حداقل ها اکتفا می کردیم ، حالا پس از گذشت سه دهه از این انقلاب دیگر نمی بایست به حداقل ها بسنده کرد. در این شرایط که عیار مردم و نظام بالا رفته و افراد و گروههای مختلف امتحان خود را پس داده اند، دیگر  منطقی نمی باشد که افراد  و گروههایی که در دوران و زمان تصدی مسئولیتشان با خطا و اشتباه مانع در ارتقا سطح این نظام شدند، به این مسئولیت ها بازگشته و در راه اشتباه خود بار دیگر قدم بردارند.

اگر روزی در جمهوری اسلامی برای انتخاب نماینده مجلس حداقل های یک فرد اصلح را در نظر می گرفتیم، در این زمان و شرایط باید انتخاب ما بین افراد اصلح و اصلح تر معین گردد، حال در زمانی به سر می بریم که عیار و تراز مردم و مسئولین بالا رفته است و انتخاب افراد و گروههایی که در مراحل گذشته عملکرد خوبی از خود به جای نگذاشته اند، عقلانی به نظر نمی رسد.

در این دهه از انقلاب دیگر زمان آن نیست که با مصلحت اندیشی به افرادی که صلاحیت و لیاقت تصدی مسئولیت های نظام را ندارند، مسئولیت اعطا کرده و به گذشتگاه و آیندگان خود خیانت نماییم.

قطار انقلاب به سرعت به حرکت خود ادامه می دهد. این افراد و جریان های  و گروه ها  هستند که اگر با تفکرات این نظام و امام و مقام معظم رهبری همسو نمی باشند باید پیاده گردند و نه این که این قطار حرکت خود را به خاطر اینها آهسته نماید.

مهمترین وظیفه مردم به عنوان نقش آفرین ترین گروه در نظام اسلامی ایران، برای جلوگیری از کم شدن سرعت پیشرفت کشور در تمام زمینه ها، انتخاب افراد اصلح و حتی اصلح تر به عنوان خادمان خود در مجلس شورای اسلامی می باشد.