آتش بازی در زمان ناصرالدین شاه، توسط فرانسویها در ایران رواج پیدا کرد. ابتدا برای سرگرمی شاه این نمایش انجام میگرفت پس از آن مردم در این سرگرمی سهیم شدند.
به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، حسین نجار - سنتهای متعددی وجود دارد که ایرانیان با آن به استقبال بهار میروند. یکی از این سنتها جشن سوری یا همان چهارشنبه سوری است.
هرساله مردم ایران، آخرین سهشنبه سال خورشیدی را با برافروختن آتش و پریدن از روی آن جشن میگیرند و با این کار به دفع شر و بلا میپردازند. ریشه این کار به قرنها پیش باز میگردد که در آن شعر «سرخی تو از من، زردی من از تو» را میخواندند.
«سور» همان طور که مشخص است در برخی گویشهای زبان فارسی به معنای جشن و مهمانی است و بنابراین «چهارشنبه سوری» به معنای جشن چهارشنبه است. در ایران باستان در پایان هر ماه جشن و پایکوبی با نام سور مرسوم بوده است. در ایران باستان در پایان هر ماه جشن و پایکوبی با نام سور مرسوم بوده است. جشن سور از مراسم اصیل ایرانی است و منشا خارجی ندارد. آتش از عناصر چهارگانه است و تنها عنصری است که آلوده نمیشود به همین منظور از گذشتههای بسیار کهن تاکنون این آداب مرسوم بوده است.
ورود آتش بازی به ایران و جشن چهارشنبه سوری، از قدیم تاکنون
آتش بازی در زمان ناصرالدین شاه، به وسیله فرانسویها در ایران رواج پیدا کرد. ابتدا برای سرگرمی شاه این نمایش انجام میگرفت پس از آن مردم در این سرگرمی سهیم شدند و دستور نمایش آن در میدان توپ خانه صادر شد و کم کم به شکل امروزی اجرا میشود تغییر چهره یافت.
با تغییر چهره این جشن سنتی به شکل امروزی مخاطرات بسیاری نیز به میان آمد که هرساله متاسفانه قربانیان زیادی را به کام مرگ میکشاند و طعم شیرین عید را به تلخی مبدل میکند.
بر اساس آماری که پیرحسین کولیوند، سرپرست اورژانس اعلام کرد، تعداد تلفات و مصدومین سال ۹۵ در کل کشور ۹۱ مصدوم بود که شامل ۱۰ زن و ۸۱ آقا میشد که ۶۹ انتقالی و ۱ نفر فوتی را در پی داشت. ۱۹ نفر درمان در محل انجام شد، همچنین ۶۹ درصد مصدومان دچار سوختگی و ۱۵ درصد بریدگی شدهاند. ۴۸ درصد سن ۱۰ تا ۲۰ سال و بیشتر مصدومان مربوط استانهای تهران، فارس، اراک و اصفهان میشوند که بدترین مصدومان مربوط به اراک میشد.
این آمار تنها گوشه بسیار کوچکی از اتفاقاتی است که هرساله براثر استفاده نوجوانان و جوانان از مواد محترقه اتفاق میافتد و قسمت تلخ این اتفاقات این است که در بسیاری از موارد مصدومین، مجروحین و حتی تلفات صورت گرفته در این روز مربوط به کسانی است که بدون دخالت در این اتفاقات قربانی این اتفاقات میشوند.
با جستجویی ساده در شبکههای اجتماعی مانند فیسبوک، توئیتر، اینستاگرام و تلگرام در این روزها با متنها و عکسهایی مواجه میشویم که خبرهای تلخی را با خود به همراه دارند. خبر از قطع عضو، تخلیه چشم، سوختگیهایی با درصد بالا و ... مرگ یک انسان ...
در مواردی که در سال ۹۴ اتفاق افتاد و متاسفانه به مرگ ۳ تن انجامید مردی ۴۵ ساله در پی شوک ناشی از صدای انفجار مواد محترقه در رباط کریم دچار ایست قلبی شد و جان خود را از دست داد. سید حسن راضی مدیر روابط عمومی سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی شهرداری رشت نیز از مرگ نوجوان ۱۵ ساله خبر داد و گفت: حوالی ساعت ۲۲:۳۰ پسر ۱۵ سالهای در پی انفجار مواد محترقه دچار مصدومیت شدید شده و متاسفانه دقایقی بعد نیز جان خود را از دست داد.
دکتر پیمان نامدار رییس مرکز مدیریت حوادث و فوریتهای پزشکی استان قزوین نیز در ارتباط با همین مورد گفت: در حادثهای که ساعت ۲۰ روز سه شنبه در دانسفهان رخ داد ۱۴ نفر از شهروندان این شهر طی آتش بازی در میدان شهر با انفجار مواد محترقه دچار مصدومیت شدند که یکی از آنها با آسیب دیدگی شدید از ناحیه پا دچار قطع عضو شد. به علت آسیب شدید به این مصدوم که بلافاصله به بیمارستان شهید رجایی شهر قزوین منتقل شد، اقدامات پزشکی فوری در دستور کار قرار گرفت، اما متاسفانه با وجود تلاشهای انجام شده تیم پزشکی، این فرد دقایقی پیش جان خود را از دست داد.
احادیثی پیرامون مردم آزاری
احادیث مربوط به مزاحمت بسیار است که به ذکر چند مورد اکتفا میکنیم، رسول اکرم (ص) فرمود: «کُفَّ اَذاکَ عَنِ النّاسِ فانّه صَدَقَةٌ تَصَدَّقُ بِها علی نَفْسِکَ»
آزار خود را از مردم باز دار، که این «صدقه»ای است که بر خویشتن انفاق و تصدق میکنی. (۱)
یعنی پرهیز از عدم مزاحمت برای دیگران، بیمه عافیت و سلامت خویش است.
آن حضرت در حدیث دیگری فرموده است: «شَرُّ النّاسِ مَنْ تَأذّی بِهِ النّاسُ وَ شرٌّ مِنْ ذلِکَ مَنْ اَکْرَمَهُ النّاسُ اِتّقاءَ شَرِّهِ» بدترین مردم کسی است که مردم به خاطر او در اذیت و رنج باشند. بدتر از او کسی است که مردم به خاطر ترس از شر او، احترامش کنند. (۲)
رَسُولِ اللَّهِ صلى الله علیه وآله أَنَّهُ قَالَ مَنْ آذَى مُؤْمِناً فَقَدْ آذَانِی وَمَنْ آذَانِی فَقَدْ آذَى اللَّهَ وَمَنْ آذَى اللَّهَ فَهُوَ مَلْعُونٌ فِی التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِیلِ وَالزَّبُورِ وَالْفُرْقَانِ وَفِی خَبَرٍ آخَرَ فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللَّهِ وَلْمَلَائِکَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ هر که مومنى را اذیت کند همانا مرا اذیت کرده و هر که مرا اذیت کند همانا خداوند را اذیت کرده و هر که خداوند را اذیت کند او در تورات و انجیل و زبور و قرآن از رحمت خدا دور است؛ و در روایت دیگر است که لعنت خدا و ملائکه و همه مردم بر او باد. (۳)