گروه فناوری خبرگزاری دانشجو- حمیده آقاجانی؛ همه ما با کلمه پارک آشنا هستیم، مکانی سرسبز با درختان بسیار و نیمکتهایی که هر روز غروب در خنکای هوا پدربزرگها و مادربزرگها بر روی آنها مرور خاطرات میکنند و بچهها سرسره را پله پله بالا میروند و با سرعت در سراشیبی میافتند و به انتها میرسند.
اصلا این سرسره عجیب شبیه زندگی است؛ پله پله بالا میرویم و در مسیر زندگی یاد میگیریم، وارد دانشگاه میشویم و کم کم در سراشیبی زندگی قرار میگیریم. هر کدام رویایی برای رسیدن به سراشیبیهای زندگیمان داریم. در گذشته هر کدام از ما که از دانشگاه فارغ التحصیل میشدیم پشت میز مدیریتی می نشستیم، اما از یک جایی به بعد نسل دانشگاهی به شغل مدیریتی اعتقادی نداشت، به دنبال صنعت و تولید محصولات جدید و هایتک بود.
با همین رویکرد بود که در کنار دانشگاهها یک پارک ساخته شد؛ پارکی که اسمش آشنا بود، اما عملکردش نه؛ پارکهای علم و فناوری که با هدف پرورش ایده کارآفرینی دانشجویان و با رویکرد تحقیقاتی برای اولین بار در دره سیلیکون آمریکا افتتاح شد؛ پس از آن سوفیا آنتی پلیس فرانسه در اروپا در دهه ۱۹۶۰ و شهر علم Tsukubs ژاپن در آسیا در اوایل دهه ۱۹۷۰ تأسیس شدند که قدیمیترین و مشهورترین پارکها در جهان هستند.
شاید برای رسیدن به ماهیت واقعی پارکهای علم و فناوری لازم باشد با مفاهیمی ابتداییتر همچون مرکز رشد که در دل همین پارکها قرار دارند آشنا شویم. مرکز رشد در واقع مؤسسه یا سازمانی است که وظیفه دارد یک محیط مناسب برای شرکتهای تازه تأسیس و پشتیبانی از آنها را ایجاد کند. از طرف دیگر این شرکتها نیازمند برخی خدمات از جمله راهنماییهای مدیریتی، کمکهای فنی و مشاوره متناسب با عملکرد شرکتهای نوپا هستند که باید مورد حمایت مراکز رشد و پارکهای علم و فناوری قرار گیرند.
مهمترین وظایف یک مرکز رشد را میتوان شامل فراهم کردن فضای اداری و کارگاهی برای اجاره که معمولاً نرخی کمتر از نرخ های معمول دارد؛ ارائه خدمات فنی و اداری نظیر تلفن، امکانات تکثیر و چاپ، اتاق های ملاقات و کنفرانس، خدمات دفتری؛ ارائه خدمات مشاورهای در زمینه راه اندازی کسب و کار، تهیه برنامه کسب و کار، فنی و بازاریابی به کارآفرینان دانست.