گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، راضیه ترابیان؛ می نویسم برای معلمان سرزمینم؛ همانان که قرار است پرچم تمدن اسلام در سرتاسر ایران اسلامی را به اهتزاز درآورند و در رویارویی حق و باطل و در جنگ تعلیم و تربیت، چون افسری، خط شکنِ جبهه دشمنان قسم خورده هویت ایرانی و اسلامی مان باشند. معلمان تراش دهنده گوهر گران بهای انسانیت هستند و همه مسئولین در کلاس درسشان، گنجینه ای از دانش های تمام نشدنی را فراگرفتند و به راستی اگر توانستند در تاریخ ثبت شوند، به دستان تاریخ ساز معلمان بوده است. همان مسئولینی که گویا یادشان رفته است که از زمزمه های عاشقانه معلمان خود به چنین جایگاهی رسیده اند و گویا فراموشی آنها بازگرداندنی نیست چراکه احترام و شان کسانی که از او درس آموخته اند را نیز به یادگار سپرده اند.
همان معلمان آن روز، برای گذراندن زندگی و معیشت امروز خود به تنگنا افتاده اند. در جامعه ای که مدیون حضورشان است، جایگاه خاموش دارند؛ در میان مردم به مثابه افرادی با کمترین درجه سختی کار و بهترین مزایا جا افتاده اند و هنوز ظرافت ها و رسالت های آن به یک فرهنگ عمومی در اعتلای منزلت آنان تبدیل نگردیده است. حتی وزیر آن دستگاه نیز پشت درهای بسته و گزینشی با آنان سخن می گوید و حاضر نیست صدای رسا و دغدغه های معلمان و دانشجومعلمان را بدون نشست های فرمایشی بشنود. معلمی را محدود به چهارچوب کلاس درسمان کرده ایم و دیگر در جایگاه تصمیم ساز و سیاست گذار در شوراهای تصمیم گیرنده برای وزارت آموزش و پرورش نیز نمیتوانیم مقام اعلای معلمان را بنگریم. چه شد که به چنین نقطه ای رسیدیم؟!
معلمی که قرار بود دغدغه تحول و رویش جوانه های مقتدر و آشنا به آموزه های ناب را داشته باشد، حال در تظاهرات و در کشاکش و تنگنای مشکلات معیشت، ناچاراً به تعطیلی کلاس های درس تن داده است؛ همان کلاس هایی که حتی زیر خمپاره و آتش دشمن نیز تعطیل نگشت و حال با ۸ سال بی تدبیری و نادیده انگاری در دولت گذشته، جایگاه والای معلمان سرزمینم به تجمع در جلوی در استانداری و مجلس برای احقاق حق خود تنزل پیدا کرده است. ما آمده بودیم که در امتداد مسیر امام خمینی (ره) و با فرامین رهبری عزیز، سرمایه های آینده این کشور را رشد و پرورش دهیم، آمده بودیم سربازانی تربیت کنیم برای رسیدن به نور. رتبه بندیِ اکنون یا همان همسان سازی باز هم عزت و منزلت معلمانمان را نشانه رفته است و ما را در حد مادیات نزدیک می بیند و از اهداف والایمان دور...
آموزش و پرورش را وسیله ای برای رسیدن به اهداف سیاسی و معلمان را برای منافع شخصی خرج میکنیم و از رسالت ارزشمندشان غافل شدیم تا آن جا که آموزش و پرورش و دانشگاه فرهنگیان را هزینه ای می پنداریم که ممکن است برایمان دیربازده باشد. تا چه زمانی قرار است هویت دانش آموزان و معلمان را نشانه رویم و آموزش و پرورش را در رده اولین مسائل کشور که همه مولفه های پیشرفت را متضمن می شود، تلقی نکنیم؟! منزلت اجتماعی و منزلت شخصیتی معلمان باید افزایش یابد که درنتیجه یک باور عمومی بگویند: او شخصیتی است که جایگاه فعلی ام را مدیون تلاش های بی وقفه اش هستم و همه چیزم را نثارش خواهم کرد. و در نهایت هیچ جامعه ای نمی تواند از سطح اندیشه معلمانش فراتر رود مگر آنکه مقام معلم در جامعه متعالی گردد.
راضیه ترابیان - معاونت گفتمان سازی و مطالبه گری بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان همدان پردیس شهید باهنر
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.