باغ این خطه اگر سرو صنوبر دارد؛ از بهاریست که آلاله پرپر دارد

به گزارش خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» از مشهد، شب شعر مردمی با عنوان سپندوار 29 اسفند متشکل از شعرا و سازمان های مردم نهاد با حضور جواد آرین منش، نماینده مردم مشهد و کلات در مجلس شورای اسلامی برگزار شد.

برخی از اشعار قرائت شده در این محفل خالی از لذت نیست؛
 
باغ این خطه اگر سرو صنوبر دارد                                از بهاریست که آلاله پرپر دارد
چشم بیدار دلانش همه شب خفته مباد                      که قدم در قدم مثل اباذر دارد
حیلت شوم معاویه به هم می ریزد                             این سپاهی است که صد مالک اشتر دارد
از یزیدان نهراسید که این کشور سرخ                          سرهر دهکده هفتاد و دو خنجر دارد
صف قربانگه ما پر شده از اسماعیل                            خاک گل پرور ما این همه هاجر دارد
غافل از فتنه در خانه نباید باشیم                                مثل یوسف که گمان کرد برادر دارد
بوته فتنه اگر باز بروید در باغ                                       باغبان بسته کمر تا که تبر بردارد
لشکر مهدویان را چه گزند از دشمن                            حیدری مسلکی از نسل پیمبر دارد
شاعر: فرامرز اکبری
 
نوای شور و طرب سر نمی کنی چرا؟                           به پا قیامت دیگر نمی کنی چرا؟
سپیده سر زده و آفتاب بیدار است                               سری ز خواب گران بر نمی کنی چرا؟
فضای شهر ز گلبانگ عاشقانه پر است                         ز شوق باده به ساغر نمی کنی چرا؟
شما که در عطش و التهاب می سوزید                          گلوی خشک ز می تر نمی کنی چرا؟
ز بوی این همه گلهای نو شکفته به باغ                         مشام خویش معطر نمی کنی چرا؟
تمام پنجره ها رو به باغ باز شده                                   بهار آمده باور نمی کنی چرا؟

شاعر:محمد نیک
 
ای چینی لب پریده ای دل         وی قوی گلو بریده ای دل
ای رفته ی اشتباه رفته             با بند کسان به چاه رفته
بازار شکسته سکه ی من          ای یوسف تکه تکه من
من نقش زدم در آب کردی         من ساختم و خراب کردی
سنگ تو شکست حرمتم را        بی پنجره کرد غربتم را
مانند درختهای مرده                        چون آینه های زنگ خورده
دیدم رگ و ریشه نیست در من            آن شور همیشه نیست در من
دیدم کسی آشنای من نیست                 این شهر شلوغ جای من نیست
ناچار شدم ز چاره سازی                   خود را بزنم به لال بازی
عمریست زبان دیگرانم                     دفتر بنویس این و آنم
گفتند بگو فراز، گفتم                        گفتند فروز باز گفتم
ای بار مرا گرفته بر دوش                 حسرت نفسان آتش آغوش
زخمی شده ام نمک که دارد               یک حنجره نی لبک که دارد
من گور دقیقه های سردم                   پاییز بدن نمای دردم
آتش ز وجود ، اقتباسی است               دست پی دست ناشناسی است
دستی که نجات ایل با اوست                فرمان شکاف نیل با اوست
نا آمده ی همیشه در راه                     ای آینه دار صورتت ماه
ای خفته به مخمل ترنم                      شاهنشه آسمان هفتم
ای هرچه فراز در فرودت                 هر جا که سری است در سجودت
ما چله نشین انتظاریم                        سی چله خمار در خماریم
ناخورده و خورده مست کردیم             عمری همه دست دست کردیم
نه آینه ای ، نه اعتقادی