همیشه مرغ همسایه‌ غاز است

گروه اجتماعي «خبرگزاری دانشجو»، بهاره مقدم؛ چای ایرانی اگر در همه مراحل کاشت، داشت و برداشت، درست و اصولی مدیریت شود، یکی از مرغوب ترین محصولات ایران خواهد بود و به سبب ویژگی های منحصر به فرد از جمله برخورداری از کافئین اندک، نداشتن مواد سمی و رنگ و طعم طبیعی حتی در جهان نیز قابلیت مطرح شدن دارد.

 

با توجه به اينكه چای ایرانی می تواند به رقابت با چای دیگر نقاط جهان بپردازد و در بسیاری از جهات نسبت به دیگر چای ها برتری نیز دارد، اما از بازار عرضه مناسبی هرگز برخوردار نبوده و نیست.

 

همین وضعیت اسفبار بازار عرضه چای داخلی سبب دلسردی کشاورزان از تولید شده و روند تولید چای داخلی به طرز محسوسی افول كرده؛ اين در حالي است كه چای خارجی که غالباً با افزودنی های زیانبار خوراکی همراه است، بی ضابطه به ایران وارد می گردد و با بیشترین تبلیغات و در مدرن ترین بسته بندی ها عرضه می شود.

 

نکته دیگر آنکه همه مشکلات در این جا خلاصه نمی شود؛ گاهي برگ سبز مرغوب چای به کارخانه ها واگذار می شود، اما به سبب کهنگی ابزار آلات و شیوه های نامناسب و منقضی شده دستگاه هاي چای خشک کنی، محصول بی کیفیت شده و نهایتاً شرایط مطلوب عرضه را از دست می دهد، بنابراین صرفِ گفتن این حرف که انتظار داریم دولت و مسئولان از چایکاران حمایت کنند و تعرفه ثابت برای سطوح کیفیت متفاوت چای در نظر بگیرند، مشکلی را حل نمی کند، بلكه بايد اصولی و اساسی مجموعه هایی را که با چای در ارتباطند - از تولیدکننده تا توزیع کننده و بازاریاب و تبلیغات - همگی به شیوه های مدرن و برنامه ریزی شده به فعالیت بپردازند.

 

در عرصه تولید واقعا اگر برگ سبز چای کیفیت گذاری شده و تعرفه های مشخصی برای آن در نظر گرفته شود و مسئولان در پرداختی های خود اهمال نکنند، محصول باکیفیت بدست خواهد آمد.

 

کارخانه های چای خشک کنی بايد به شیوه ای استاندارد و با استفاده از شیوه های مدرن و دستگاه های با کیفیت بموقع اقدام کنند تا هزینه و وقت و محصول تازه اسراف نشود.

 

از این مرحله به بعد را تقریباً در تمامی ادوار ضعیف عمل کرده ایم و هرگز در بسته بندی، توزیع و تبلیغات موفق نبوده ایم؛ حال آن که دنیا از جدیدترین شیوه های تبلیغاتی و بسته بندی برای محصولات خود سود می جوید، اما تاسفبار است که چای خارجی در ایران شناخته شده تر و پر مصرف تر است.

 

حتی با یک مطالعه ساده کارشناسان وزارت جهاد کشاورزی نیز می توان دولت را به این نتیجه رساند که چقدر در حق چای ایران اجحاف شده و چگونه می شد این محصول را به دنیا شناساند و از واردات بی رویه جلوگیری كرد.

 

شاید اگر ایران چونان برخی از کشورها شرایط کشت چای را نداشت و صرفاً وارد کننده بود و بعد دانشمندان می کوشیدند و طی شرایطی خودساخته چای را در ایران کشت می دادند و در آن خود کفا می شدند، امروز ارزش این محصول نزد ما به گونه ای دیگر بود و این قدر فریفته چای وارداتی نمی شدیم!

 

انگار ما عادت کرده ایم که همیشه مرغ همسایه مان غاز باشد.