به گزارش خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» از یاسوج، علی بایاچاهی ظهر امروز در مراسم رونمایی از اخرین کتاب خود با عنوان «مجموعه اشعار علی باباچاهی» در یاسوج، با خوانش غزلی از سعدی سخنان خود را آغاز کرد و گفت: باید غزل سعدی را به عنوان پیمان مودت ادبی و هنری، عاطفی و زبانی برای حسن ختام و اغاز این برنامه به کار ببریم.
وی با اشاره به تقسیم بندی شاعران به غزل سرا و کلاسیک در مقابل سپید نویس گفت: من شاعر سپید نویس نیستم زیرا این تقسیم بندی را بسیار جزمیتی می دانم، ضمن اینکه شعر سپید گفتن کار مکروهی نیست، کار خوبی است و در زمینه شعر سپید ما آثار طراز اولی داری همچنان که در غزل.
این شاعر معاصر کشور افزود: تصور غالب این است که شاعران نو پرداز میانه ای با ادبیات کهن ندارند و باید عنوان کرد که اگر شبهی از سنت، پشت شعر و ادبیات معاصر نباشد، موفق نمی شویم.
وی ادامه داد: مدرین ترین شاعارن معاصر ایران رفاقت سنتی دیرسالی با ادبیات کلاسیک دارند و کسانی که با این ادبیات بی ارتباط بوده و یا هستند، شعرشان دارای عمق و ژرفای کمی است.
باباچاهی با انتقاد از یکی از شعرای معاصر که نثر کهن فارسی را فاقد حرفی برای گفتن می دانست گفت: معلوم است که این شاعر نثر فارسی را ندیده و با نثر و شعر کلاسیک فارسی زندگی نکرده چون اگر زندگی کرده بود می دانست که تنها یک کتاب و آن هم گلستان سعدی خود نشان دهنده این است که چه اعجازی در زیمنه تثر کهن در ادبیات کهن ما وجود دارد و این علاوه بر نثر های قوی دیگری است که وجود دارد.
وی افزود: و دیدیم که این شاعر به نام هوشنگ ایرانی ناقص ماند و به عنوان شاعری متوسط مطرح شد؛ چون با شعر و نثر کهن فارسی در ارتباط نبود.