چطور تاریخ، چندماه و چند سال گذشته را به فراموشی می‌سپارد

اخبار دانشگاهی را از «کانال اخبار دانشگاهی SNN.ir» دنبال کنید

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، یادداشت دانشجویی؛* روشنفکر یا منورالفکر حکم بوق جامعه را دارد، اگر جوی آمد و همه را با خود برد، وظیفه اش این است که داد بزند و تنبه دهد و روشنگری کند! نه اینکه خود همراه با آن جو مضمحل شده و دم فرو برد و ساری در جریان شود.

 یکی از مهمترین ملاکها برای فهم واقعی از پدیده های اجتماعی، متمایز کردن نفس الخطاء از فاعل مخطی  و فهم مقیاس اثرات یک خطا به واسطه فاعل و کننده آن است.

اگر روزی یک طلبه نامشهورِ جزءِ بی سروسامان در یک گوشه ای ندا برآرد که پیامبر هم ممکن است «سهو» داشته باشد، شاید به جایی برنخورد، ولی وقتی آن عالم جلیل القدر و عظیم المنزلة و محدث بزرگ چیزی با عنوان «سهو النبی» را مطرح می کند و رد کنندگان آن را غالی خطاب می کند، شیخ مفیدی هم پیدا می شود و  عدم سهو النبی می نگارد و چنان تند و کوبنده تعابیر «هذا الرجل»،«نقصه فی العلم و عجزه»،«لکن الهوی مود لصاحبه» را برای کسی که از بزرگان امامیه و صاحب مهمترین مصنفات حدیثی و علمی است به کار می برد که انسان انگشت به دهان می ماند!

آری؛ این نه برای این است که نسبت دادن چینین اموری به پیامبر اسلام (ص) در تاریخ سابقه نداشته و شیخ مفید می خواهد با آن مبارزه کند؛ بلکه سر آن این است آنچه به تعبیر شیخ مفید ناصبه در طول تاریخ به ایشان نسبت داده و مقام عصمتشان را خدشه دار نموده ، امروز توسط یک عالم بزرگ و موثر شیعی بیان شده و مقیاس اثر این خطا به واسطه بیان آن توسط ایشان چندین برابر مهمتر از خطای یک ناسبی ضد دین است. به همین دلیل شیخ مفید کسی که امام زمان (عج) خطاب به او می فرماید: «ایها الاخ الولی و المخلص فی ودنا الصفی» چنان تعابیر تندی را خطاب به ایشان به کار می برد تا هجمه تخریبی که به واسطه این اشتباه بر مذهب شیعه وارد شده است را جبران نماید.

 اگر روزی یک شهروند عادی  به رهبر معظم انقلاب نامه بی سلام نگاشت و آتش فتنه و ۸ ماه آشوب در کشور را با بیان خود شعله ور نمود و در انتخابات بعد از فتنه نیز مدام به بوق تشکیک و تضعیف شورای نگهبان دمید و جرم و محکومیت فرزندانش را نادیده گرفته و برائت که نجست هیچ، حمایت هم نمود و دنیای فردا را دنیای گفتمان دانست نه موشک و امام راحل را به آسایش طلبی متهم کرد و دم از سازش با آمریکا زد و خاطراتش از سفرهای تفریحی در روزهای عاشورا و تاسوعا را منتشر نمود و فرهنگ اشرافیت را به بهانه سازندگی بر فرهنگ قناعت و ایثار غلبه داد و در دوران حیاتش طوری موضع گرفت که زیر تابوتش عده ای هنجارشکنانه و فرصت طلبانه شعار علیه نظام بدهند، نباید پنداشت که آثار خطای این شهروند عادی هم تراز است با یک مسئول بلند پایه کشوری که از ابتدای انقلاب در رکاب امام راحل بوده است و رکن رکین نظام محسوب می شود. تأثیر یک خطا در محیط اجتماعی حسب شأن و منزلت کننده آن، حساب علی حده ای با نفس خطا و بروز آن از فاعل دیگر دارد.

اگر ادب اسلامی و اخلاق دینی حکم می کند پس از مرگ مسلمانی از او بدگویی نکنیم، این به معنای به فراموشی سپردن مقیاس وسیع اثرات خطاهای او نیست!

 جو حاکم بر رسانه ملی و نخبگان این ایام، بسیار نگران کننده است که چطور تاریخ همین چندماه و چند سال گذشته را به دست فراموشی می سپارند و به وضوح اذهان خواب آلود عموم را از حقائق تلخ روزگار گمراه و غافل می سازند.

بهنام طالبی طادی، دانشجوی دکتری رشته فقه و مبانی حقوق اسلامی

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.