وقتی خون نوشته ها الگو می شوند

«خبرگزاری دانشجو» علی ادیبی نیا، دانشگاه آزاد اسلامی سمنان؛ همواره دانشجویان به عنوان لایه ی پرتحرک یک جامعه ، به دنبال القای هویت آرمانگرایی هستند و نقش تعیین کننده ای در این عرصه ایفا می کنند .

 

خیلی اوقات زمانی که صحبت از دانشجو می شود ، یک دانشجوی فعال و همیشه در صحنه که در اوایل انقلاب می زیسته است و در فعالیت های آن زمان حضور داشته است به ذهن می آید . شاید تسخیر لانه جاسوسی و انقلاب فرهنگی تداعی می شود . اما شاید بد نباشد به بازخوانی وقایع چندین سال قبل از انقلاب اسلامی بپردازیم جایی که همراه با جریانات دانشجویی و ضد استکباری ،  سه تن از جوانان این کشور با حضور در عرصه جنبش های دانشجویی بر علیه خفقان دوران پهلوی و جریان حاکم ایستادند . این ایستادگی هنگامی است که خفقان عرصه را بر جامعه و دانشجو تنگ کرده است . اجازه دهید برگی از دفتر سیاه قبل از انقلاب را ورق بزنیم ، آنجا کر در 15 آذر 1332 یکی از دربانان دانشگاه شنیده بود که تلفنی به یکی از افسران گارد دانشگاه دستور می‏رسد که باید دانشجویی را شقه کرد و جلوی در بزرگ دانشگاه آویخت که عبرت همه شود و هنگام ورود نیسکون صداها خفه گردد و جنبنده‏ای نجنبد...

 

بیش تر از نیم قرن از از وقایع تاسف بار آن دوران می گذرد اما همچنان خوی استکبار ستیزی آن دوران در بدنه دانشجویان و جنبش دانشجویی نسل امروز وجود دارد . شهدای دانشجو در هر دوره الگوی دانشجویان دوران خود بودند. یک زمان رجب بیگی ، یک زمان علم الهدی و... . امروز احمدی روشن .

 

 

اصلا چه طور می شود که یک دانشجو الگو می شود؟ اگر امروز احمدی روشن به عنوان الگو برای دانشجویان مطرح می شود ، فقط شخص احمدی روشن نیست  بلکه آن خط فکری است که از مبانی اصیل انقلاب نشات گرفته است و با شهادت ارائه می شود. شهید می شود تا نه تنها الگو برای نسل حاضر بلکه الگو برای نسل های آینده باشد . شهید می شود تا با خونش درخت انقلاب را سیراب کند . شهید می شود تا شکوفه های انقلاب نارس نمانند و رشد و نمو کنند. پس بیراه نیست اگر او را الگو بخوانیم ، نه به اسم شهید ، بلکه به فکر شهید.

 

 

در تولید دانشجوی الگو موفق بودیم اما آنچه بعد از آن اهمیت  پیدا می کند ، شاخص قرار دادن الگوست ، با بازخوانی مبانی اصیل انقلاب و حیات فکری شهدای دانشجو و علمی شاخص های خوبی برای دانشجوی امروز عرضه خواهد شد .

 

در ادامه راهکارها و شاخص های یک دانشجو که برگرفته از حیات فکری شهدای دانشجو است بیان می شود . راهکارهایی که در منویانت رهبری جز شاخص های اصیل انقلاب به حساب می آید:

 

 

اگر می خواهید کاریکاتور باشید به این معنی که رشد تک بعدی داشته باشید که هیچ اما اگر هدف رشد در ابعاد مختلف است به نحوی که در جامعه تاثیرگذار باشید باید از غرق در یک موضوع شدن پرهیز کنید. کم نیستند دانشجوبانی که از نظر علمی در جایگاه خوبی هستند و در ظاهر هم وجهه خوبی دارند اما وقتی از حضور آن ها در عرصه های دیگر سوال می شود می گویند : " ان شاالله سعی می کنیم در آینده شخصیتی شویم و به کشور کمک کنیم" . سوال اینجاست که اگر در دوران دانشجویی فقط و فقط به بعد علمی پرداخته شود و از خودسازی ، مسائل معرفتی ، فرهنگی و ... فاصله بگیریم،  پس نیاز فرهنگی امروز در دانشگاه که مورد تاکید رهبری است را چه کسی باید به عهده بگیرد؟

 

البته از آن طرف هم کسانی هستند که غرق در کارهای تشکیلاتی و فرهنگی اند اما در مباحث اخلاقی ، درسی و خانواده ، بعضا زیر خط فقر به سر می برند !

 

دانشجوی تک محصولی تاریخ مصرف دارد و بعد از مدتی از صحنه محو می شود و جایی در اثرگذاری جامعه نخواهد داشت.

 

 

گاهی اوقات به قدری در فعالیت ها گم می شویم که هدف اصلی را فراموش می کنیم . از همه چیز می زنیم و به خیال خودمان برای دیگران و به جامعه خدمت می کنیم . این تفکر تفکر اشتباهی است . نباید از زندگی شخصی خود غافل شویم و بخواهیم عالم و آدم را با کار فرهنگی اصلاح کنیم . مگر توجه به زندگی شخصی غیر از کار فرهنگی است؟ اگر خودسازی و رشد جامع در بین دانشجویان صورت پذیرد بیشتر از پیش بسترهای تاثیرگذاری در جامعه مهیا می شود و همچنین اثرپذیری جامعه از چنین افرادی بیشتر است. حداقل اطرافیان و آشنایان از چنین افرادی اثرپذیرتر خواهند بود.

 

البته تاکید می کنیم که خود سازی صرف ، به نحوی که همه مسائل را رها کنیم مطلوب نیست. خود سازی تعارضی با جامعه سازی ندارد. باید اهم فی الاهم شود . در غیر این صورت یک نفر بلند شود و بگوید:" آقا من باید اول خودم را بسازم که بعد جامعه‌ام را بسازم! پس فعلا خداحافظ،" این خودسازی هم معمولاً بیش از چهارسال طول می‌کشد. البته بعضی‌ها می‌گویند که شما بروید انجام بدهید و ما بریم توی غار! این هم از عجایب روزگار است . اگر واقعاً تکلیف هست که اول بریم توی غار (برای خودسازی) پس باید همه برویم. اگر اینطور نیست پس کار کسانی که در صحنه هستند اشکال دارد.

 

 

دانشجو در هر عرصه ای باید با قدرت ورود پیدا کند فرقی نمی کند در بعد فرهنگی باشد ، علمی باشد یا سیاسی باشد. به عبارتی باید اهل عمل بود مثلا در بحث تولید علم که اهمیت زیادی دارد باید نو اندیش بود و فقط به انتقال علم اکتفا نکرد . یعنی نوآوری علمی که این خود یک فرهنگ است. این فرهنگ نوآوری علمی در معارف اسلامی همان اجتهاد است که دو فاکتور مهم دارد ، یکی قدرت علمی و دیگری جرات علمی.

 

 استعداد ، هوش و اندوخته دانش همان قدرت علمی اند و اهمیت هم دارند اما  قدرت علمی به تنهایی کافی نیست . چه بسا کسانی که استعداد و اندوخته علمی زیادی داشتند اما در عرصه عمل حضور نداشته و هیچ جا کاربرد نداشته اند. اگر شهید احمدی روشن در علم اجتهاد کرد علتش این بود که جرات حضور داشت .

 

البته باید مراقب بود از آن طرف بام نیفتیم . اگر اندوخته علمی نداشته باشیم و پا در عرصه عمل بگذاریم به مهمل گویی علمی و آنارشیسم علمی دچار خواهیم شد.

 

 

این پدیده پدیده مبارکی است و از ویژگی های ذاتی دانشجو ، همین بیدار بودن می باشد. خاص ایران هم نیست .

 

همین 16 آذر که در تاریخ ما ماندگار شد ، بیداری دانشجویانی بود که منجر به جنبش دانشجویی شد.

 

اگر دانشجو بیدار و هشیار نباشد بسیار خطرناک است چرا که همواره عده ای فرصت طلب و مجموعه های ناباب در میان دانشجو ها و جوانان نفوذ کرده و از آن ها سوء استفاده می کند. برای نمونه در اوایل انقلاب گروه منافقین از فرصت انقلاب استفاده کرده و خیلی از دانشجویان را به سمت خود کشاندند اما هنگامی که نفاق این گروه معلوم شد غالبا از این گروه روی برگرداندند.

 

یا فتنه 88 در سال های اخیر ، عده ای با نگاه ابزاری به دانشجو گمان می کردند با هوچی گری ، شلوغ کاری و به تعبیری گل آلود کردن آب می توانند از دانشجو استفاده خود را ببرند . اما بار دیگر هشیاری دانشجو و گوش به فرمان بودن آن ها نسبت به سخنان رهبر ، جبهه فتنه را ناامید و مفتضح کرد.

 

 

الف) یکی از آفات دانشجویی این است که عناصر و مجموعه های ناباب به آن طمع بورزند.

 

ب) یکی دیگر از آفات دانشجویی دور شدن از آرمان هاست . اگر از 16 آذر به عنوان حماسه ای دانشجویی یاد می شود به خاطر همین آرمان ها است . بارها گفته ایم : «دانشجو می میرد ، ذلت نمی پذیرد»  این شعار ما نیست اعتقاد ماست ، آرمان ماست.

 

ج) پرهیز از سطحی اندیشی : هر حرفی را که می شنویم سریع قبول نکنیم. رویش فکر کنیم . اسللام هم منطقش همین است یک ساعت فکر کردن را برتر از سال ها عبادت می داند. 

 

 

امام (ره) همیشه می گفتند: «اگر با اخلاص حرکت کردید، این جنگ را خوب تمام خواهید کرد، والا فلا» . در جبهه هایی که یک خورده پیچیده تر از جنگ است، مثل همین جبهه های بشری که دانشگاهیان در آن مشغول هستند ، طبعا در اینها اخلاص به مراتب موثرتر و کارساز تر است.