ایرج میرزا بیشترین و زیباترین اشعار را در خصوص مادر سروده است

به گزارش خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» از خرم آباد، مصطفی خلعتبری لیماکی یک شنبه 27 اردیبهشت در اولین همایش بررسی ادبیات بومی ایران زمین که توسط جهاد دانشگاهی لرستان و در محل دانشگاه لرستان در حال برگزاری است ضمن ارائه مقاله خود با عنوان جایگاه مادر در ادبیات و فرهنگ عامه گفت: مادر در اشعار شاعران ایرانی بازتاب وسعی یافته است هرچند بیشتر شاعران ابیاتی در مقام مادر دارند اما در میان شاعران معاصر ایرج میرزا بیشترین و زیباترین اشعار را در مورد مادر سروده است.

وی با یان اینکه اهمیت مادر در زندگی و سرنوشت فرد تا حدی است که فرزند اتومبیلش را «بیمه دعای مادر» می‌کند افزود: البته تا حدودی دعای مادر حامل معانی و بار دینی هم می‌باشد که در روایات و احادیث بارها مورد تایید قرار گرفته است.

پژوهشگر ادبیات عامه گفت: مقام مادر در نزد رانندگان نیز جایگاه رفیعی دارد تا آنجا که بارزترین مفهوم در این رابطه، عشق به مادر است که در برخی ماشین نوشته ها هویداست.

خلعتبری لیماکی با اشاره به اینکه نغمه‌های مادرانه، نخستین و ساده‌ترین نمونه ادبیات شفاهی است که با گذشت زمان و دگرگونی شکل زندگی و فعالیت‌های زیستی و دلایل دیگر به نغمه پرداخته شده‌اند بیان کرد: درونمایه اصلی همه این نغمه‌ها، پاکی، محبت، ایمان، عشق و صداقت است.

وی اضافه کرد: لالایی‌ها اولین نغمه‌های مادرانه هستند که فرزند با آن خو می‌گیرد. با نگاهی دیگر مادران با خواندن لالایی در نقش‌های خواننده، آهنگساز و ترانه‌سرا ایفای نقش می‌کنند.

 پژوهشگر ادبیات عامه با بیان اینکه  مادران نیز بیشترین سهم را در سوگوینه‌های بختیاری به خود اختصاص داده‌اند گفت: در سوگینه های بختیاری رابطه قوی عاطفی مادران با جوان متوفی جای بسی تأمل دارد.

خلعتبری لیماکی اظهار کرد: در روايتي عاميانه آمده است كه فرزندي مادر خود را از خانه بيرون كرد پس از آن، بي احترامي را به جايي رساند كه مادر را به لب چاهي آورد و او را در قعر چاه انداخت دل آكنده از مهر مادر ، او را به داد و نفرين مبتلا نكرد و از ته چاه فرزند را صدا زد و گفت: عقب بايست تا در چاه نيفتي!

وی تصریح کرد: گرچه تمام افكار و انديشه ها به نوعي تلاش كرده اند تا چهره مادر را در قالبي از شعر و نثر، نمايش، نقاشي و پيكرتراشي، خط و موسيقي و غيره متجلي سازند، اما واقعيت آن است كه هيچ يك نتوانسته اند حقيقت را آن گونه که در فرهنگ عامه هست، ادا كنند؛ چون ابزارهاي فوق، گنجايش بزرگي و شكوهمندي چنين معنايي را ندارد.