اساتید دانشگاه، ارزش یا ضد ارزش
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو-هادی فتاح؛ ما با کلی امید و آرزو وارد دانشگاه شدیم؛ فکر کردیم قرار است به دنیای علم و دانش قدم بگذاریم، با استاد‌هایی روبه‌رو شویم که دانش، منش، و روششان، ما را تربیت کند. اما بعد از چند ترم، دیدیم، نه دانشگاه به آن ایده آل ذهنی نزدیک بود و نه استادها، بعضی هایشان انگار فراموش کرده بودند که اینجا دانشگاه است، و برای رفتن به سالن سخنرانی، دریافت دفتر جزوه‌خوانی، و خرید شیرینی باید چند کوچه پایین‌تر بروند، یا دستِ کم راهشان را کج کنند!
مقام معظم رهبری در تاریخ ۱۳ تیر ۱۳۹۴ خطاب به اساتید فرمودند: «با منش و روش خود دانشجویان را تربیت کنید.»، اما بعضی از استادها انگار فقط روی سخنرانی حساب باز کردند. یک ساعت تمام سر کلاس، درباره عدالت، جهاد تبیین، تفکر انتقادی و آرما‌ن‌گرایی صحبت می‌کنند ولی وقتی نوبت به عمل می‌رسد، دانشجو فقط می‌ماند با یک مشت حرفِ پراکنده که خودش باید سر و تهش را به هم بچسباند تا یه چیز قابل فهم بشود.
اینجاست که سعدی جواب این سبک آموزشی را می‌دهد «به عمل کار برآید، به سخندانی نیست.» یعنی استاد عزیز، ما حرف‌های خوب شما رو گوش دادیم ولی بالاخره یه عملی هم نشانمان بدهید. یک عده استاد دیگر هم هستند که با لپ تاپ در کلاس حاضر می‌شوند. طبیعتاً ما هم خوشحال می‌شویم که بالاخره یک ارائۀ درست و حسابی می‌بینیم، شاید یک تحلیل علمی، یا یک بحث کاربردی، اما خیراز این خبر‌ها نیست، پروژکتور روشن می‌شود، جزوه بالا می‌آید، استاد شروع به خواندن می‌کند، و در نهایت ما فقط نگاهَش می‌کنیم. بعد از چند دقیقه هم می‌پرسد؛ چی شد؟ چرا نمی‌نویسید؟ اینجاست که دو هزاریمان می‌افتد که انگار قرار بوده بنویسیم، اما خب، چه کسی به ما گفته بود؟
یادم می‌آید از قدیم تر‌ها گفته‌اند حتی گوسفند را هم که بخواهند قربانی کنند، قبلش به او آب می‌دهند. حالا ما که انسانیم؛ نباید حداقل اطلاعاتی بدهید. البته این شیوه خوبی‌هایی هم دارد، دست خطمان بهترپ می‌شود، سرعت نوشتنمان بالا می‌رود، انگار که در مسابقه خوشنویسی ثبت‌نام کرده‌ایم! از ابزار تدریس که عبور کنیم به سبک‌های مدیریتی خواهیم رسید، اگر دیر بیایید یا غیبت کنید، که حساب بانکیتان در اختیار دانشگاه است، باید شیرینی بیاورید آنقدر که مرض قند بگیرید! انگار دانشگاه را با یک دورهمی خانوادگی اشتباه گرفته‌ایم.
از خودم سوال می‌کنم آیا کلاس‌های دانشگاه برای استاد و دانشجو آنچنان بی‌اهمیت شده است که باید با شیرینی، انگیزه حضور ایجاد کرد؟ گاهی اوقات هم شاهد این بوده‌ام که اساتید یادشان می‌رود کلاس دارند، یک ساعت دانشجو‌ها منتظرند، تا یکی پیدا بشود و محض رضای خدا بگوید: «بچه‌ها، کلاس کنسل شد!» در همین راستا، مقام معظم رهبری در سال ۱۳۹۳ فرمودند: «فعالیت‌های علمی باید ناظر به نیاز‌های کشور باشد.» هنوز هم برایم این سوال بدون پاسخ باقی مانده، حالا که اساتید حتی کلاس درسشان را فراموش می‌کنند چطور انتظار داریم آموزش دانشگاه‌ها روی نیاز‌های کشور تمرکز داشته باشد؟
*هادی فتاح، دانشجوی امور تربیتی دانشگاه فرهنگیان مشهد
*انتشار یادداشت‌ها به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.