به گزارش خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» از خرم آباد، ذوالفقاری شب گذشته در افتتاحیه اولین همایش ملی بررسی ادبیات بومی ایران زمین که توسط معاونت فرهنگی جهاد دانشگاهی استان لرستان و با همکاری دانشگاه لرستان برگزار شد، گفت: این نوید را به دانشگاه ها بدهم که با پیگیری های صورت گرفته مجوز رشته ادبیات عامه در مقطع کارشناسی ارشد توسط شورای عالی گشترش وزارت علوم صادر شد.
وی با بیان اینکه دانشگاه های متقاضی راه اندازی رشته ادبیات عامه می توانند جهت اخذ مجوزهای لازم اقدام کنند، افزود: این رشته در صورت تقاضای دانشگاه ها جهت راه اندازی در دفترچه انتخاب رشته گنجانده و از سال آینده دانشجو پذیرفته می شود.
عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس تهران با اشاره به اینکه رشته ادبیات عامه با هدف حفظ فرهنگ و ادبیات بومی ایجاد شده است، گفت: باید با کمک دانشگاه ها و سازمان های پژوهشی ادبیات بومی نقاط مختلف کشور را حفظ کنیم.
عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس تهران گفت: دانشگاه لرستان می تواند در اخذ مجوز رشته ادبیات عامه پیشگام باشد.
ذوالفقاری با بیان اینکه اگرچه شاهنامه را فردوسی در توس سروده است؛ اما گسترش و توسعه شاه نامه خوانی در لرستان اتفاق افتاده است و بزرگ ترین شاه نامه خوانان را در این استان داریم، بیان داشت: 300 گونه از بومی سروده های ایران را شناسایی کرده ایم که بیش از 40 گونه از آنها مربوط به لرستان است.
وی افزود: وجود 40 گونه بومی سروده در استان لرستان بیانگر ادبیات غنی این استان است.
عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس تهران گفت: همچنین ۵۰۰۰ ضرب المثل لری، لکی و بختیاری را در کنار ضرب المثل های فارسی ثبت کرده ایم تا مردم ایران به ادبیات غنی لرستان پی ببرند.
دوالفقاری تصریح کرد: در روزگاری که هجوم فرهنگ های مهاجم تهدید بسیار بزرگی برای فرهنگ بومی محسوب می شوند، ضرورت دارد که نسل جوان نسبت به این رهنگ شناخت پیدا کند و البته این شناخت تنها با شعار دادن میسر نمی شود؛ از این رو ضرورت دارد که در این راستا از جانب مسئولان در کنار تلاش های علمی گام های عملی برداشته شود.
وی ادبیات بومی را پایه و مایه ادبیات رسمی دانست و افزود: مبنای شاهنامه فردوسی، خمسه نظامی و شعر حافظ چیزی جزو ادبیات شفاهی و بومی نیست و در واقع این شعرای بزرگ روایت های شفاهی را که در بین مردم وجود داشته اند به زبان نظم برگردانده اند.
عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس تهران با تاکید بر اینکه باید ادبیات بومی را بری نسل آینده حفظ کنیم؛ چرا که این ادبیات بهترین جایگزین برای مقابله با با فرهنگ های بیگانه است، گفت: یکی از دغدغه های ما در فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی این است که واژه های فارسی را جایگزین واژههای بیگانه کنیم و با این حال معادل های خوبی در ادبیات بومی وجود دارند که می توانند به کمک ادبیات رسمی بیاییند و و جایگزین واژه های بیگانه شوند.
ذوالفقاری با اشاره به اینکه در اصل 15 قانون اساسی بر ادبیات بومی تاکید شده است و بنابراین می توانیم به صورت قانونی هم در این زمینه وارد شویم، تصریح کرد: البته در این اصل از قانون اساسی به تمام ابعاد ادبیات بومی تاکید شده است؛ اما با این حال برخی ها ممکن است که با سوء استفاده از آن بخواهند تنها یک جنبه از ادبیات بومی را دنبال کنند.
وی با بیان اینکه در حال حاضر چهار نوع زبان از قبیل زبان های ملی و رسمی، زبان محلی، زبان دینی و زبان بین المللی را داریم، ادامه داد: هیچ کدام از این زبان ها عرصه ر به هم تنگ نکرده اند و با این حال باید آنها را به موازات هم دنبال کنیم.
عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس دانشگاه تهران ضمن انتقاد از عملکرد صدا و سیما گفت: در رسانه ملی گاهی به ادبیات و فرهنگ ملی کم توجهی می شود.
ذوالفقاری با یان اینکه یک هویت دینی و یک هویت ملی داریم که هیچکدام بر هم برتری ندارند؛ از این رو ضرورت دارد به موازات هم به آنها توجه شود، تصریح کرد: همانگونه که به بزرگان دینی خود افتخار می کنیم باید به هویت ملی خود نیز احترام بگذاریم و با این حال سئوال من از صدا و سیما این است که چرا در این رسانه از شاهنامه فردوسی غفلت شده است؟
وی تصریح کرد: هویت دینی و ملی معارض هم نیستند؛ از این رو نباید به آثار ملی کم توجهی کنیم، ادامه داد: این دو همسوی با هم هستند.
عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس دانشگاه تهران رسانه های از قبیل مطبوعات، واتس آپ، وایبر و پیامک را رقیب جدی ادبیات بومی دانست و گفت: این رسانه ها باعث شده اند که ارتباط بین اعضای خانواده ها کم شود.
ذوالفقاری افزود: با کم شدن ارتباط بین اعضای خانواده چون آنها به اندازه کافی با هم حرف نمی زنند در نتیجه ادبیات بومی و ضرب المثل ها بین آنها منتقل نمی شود.
وی در ادامه با بیان اینکه باید در قالب کارگاه های آموزشی شیوه های علمی جمع آوری ادبیات بومی به پژوهشگران این حوزه آموزش داده شود، گفت: پژوهشگرانی هستند که به طور پراکنده در زمینه جمع آوری ادبیات بومی فعالیت می کنند؛ اما نیاز به آموزش دارند.