به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، عرفان غلامعلی زاده، نماینده جامعه اسلامی دانشجویان در نشست پرسش و پاسخ امروز دانشگاه تهران که با حضور رئیس دانشگاه برگزار شد، مطالبی را مطرح کرد که متن آن به شرح زیر است:
ریاست محترم دانشگاه تهران سلام علیکم
اول از همه حضورتان را در کف دانشگاه و در بین دانشجویان ارج می نهیم.
اکنون قریب یک ماه است که دانشگاه بازگشایی شده و علی رغم همه خواب هایی که دشمنان برای تعطیلی فرآیند آموزش و پژوهش در کشور دیده بودند، بسیاری از دانشگاه ها به روال عادی خود بازگشته اند. اما دانشگاه ما خیر، و مهم ترین دلیل آن عدم اعمال مدیریتی قاطع و هوشمندانه از سوی جنابعالی است.
امروز شاهد فضایی هستیم که ساحت مقدس بزرگترین دانشگاه ایران روز به روز بیشتر توسط عده ای قلیل و آنارشیست پایمال می شود و دانشجویی که قرار بود صدای مردم خود باشد و در نقشه آبادانی و پیشرفت کشور نقشی ایفا کند به بلندگوی دشمنان قسم خورده ملت بدل شده و در نقشه تجزیه و تفرقه آنان بازی می کند.
از شما مطالبه داریم که بفرمایید در این یک ماه چه اقداماتی برای کاهش التهاب در فضای دانشگاه انجام دادید و چه تدابیری برای خنثی کردن فتنه اخیر اتخاذ کردید. البته ما اقدامات مثبت انجام گرفته را نادیده نمی گیریم ولی از شما با آن سابقه ی علمی در این عرصه دارید، توقعی بیش از این هست.
آقای رئیس! حوادث اخیر، موجی بود که با همه ویرانی‌هایش, برکاتی هم داشت. از جمله اینکه بسیاری از زشتی ها و وصله های ناجور به بدنه دانشگاه را عیان کرد از جمله استادی که انتظار داشتیم چمران ها تربیت کند، در حالیکه خودش تربیت نشده و دانشجو را به سوی خشونت و آشوبگری سوق می دهد.
صریح می گوییم:
جای این استاد، دانشگاه تهران نیست.
و دانشجویی که نه تنها فاقد بصیرت و تحلیل درست است، بلکه حداقل های یک عضو جامعه علمی، یعنی ادب و احترام و تمایل به گفتگو را نیز ندارد.
و حراست که مامور به کنترل بی نظمی و آشوب در دانشگاه است؛ اما در بزنگاه، اگر دانشجویان دغدغه مند به میدان نیایند و سینه خود را سپر نکنند، به هیچ وجه قادر به انجام وظیفه خود نیست و بلکه با انجام برخی حرکات ناشایست و خلاف حق، بهانه به دست بهانه جویان می دهد.
آقای مقیمی! برخورد قانونی با این افراد به جای خود، ما و شما نیز بی‌تقصیر نیستیم.
چرا؟ چون دیدیم و عبرت نگرفتیم از کسانی را که لانه جاسوسی را تسخیر کردند و بعد از مدتی پشیمان شدند؛ چون دیدیم و عبرت نگرفتیم از کسانی که با ریش و چادر وارد این دانشگاه شدند ولی هنگام خروج وضعشان قابل بیان نبود؛ چون دیدیم و عبرت نگرفتیم از افرادی که یک زمان جانباز و مجروح جنگ تحمیلی بودند و زمانی دیگر قربانی جنگ نرم! چون کار فرهنگی را به برگزاری چند همایش و سمینار پر زرق و برق تفسیر نمودیم و نه کاری عمیق و بنیادین در عرصه باور ها و ارزش ها.
آقای رئیس! علم- البته از نوع نافع-.تنها یک بال تعالی دانشگاه است و اگر به موازات آن، فکر نباشد، نتیجه همین است که می‌بینیم.
استاد علم بحمدلله زیاد داریم ولی استاد فکر چطور؟ فکر صحیح است که به علم جهت می دهد و آن را در خدمت اهدافی مقدس به کار می گیرد. فکر است که در تلاطم های روزگار، تکلیف دانشجو را مشخص می کند و هرلحظه به او نشان می دهد که در کجا قرار دارد و باید به کدام سو برود. و فکر است که زیربنای تمدن است. و علم،ابزار اوست.
باید دانشجوی تشنه حقیقت را با اساتید مرجع و ملجا فکر اشنا کرد و ذهن پرسشگرش را با ارامش یقین، تسلی داد. وگرنه همین ذهن های مضطرب، مشت های گره کرده مملو از خشم کور می گردند که دوست و دشمن نمی شناسند و گمان می کنند که می توانند انقلاب کنند، حال آنکه انقلاب، از کتابخانه ها شروع می شود، نه از اشوب کف خیابان، و نه از سلف مختلط!
در پایان، سخنی با برادران و خواهران دانشجویم دارم. دوستان من! از تنور خشم و نفرت، نانی برای مردم رنج دیده کشورمان بیرون نخواهد آمد و دود آتش آن، به چشم همه ما خواهد رفت.