به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، مرتضی اسدی، یکی از پنج هنرمندی است که تابلوی نقاشی‌اش در پاویون رسمی جمهوری اسلامی ایران در دوسالانه هنر ونیز ۲۰۲۴ به نمایش درآمده است.
این هنرمند که به تازگی برای بازدید از پاویون کشورمان به ونیز سفر کرده است، درباره اثر خود گفت: متاثر از واقعه‌ای که در نوار غزه و در کشور فلسطین پیش آمد، این تابلو را کار کردم. به اعتقاد من هرکجا که ظلمی روا شود و نسل‌کشی صورت گیرد، هنرمند نمی‌تواند نسبت به آن بی‌تفاوت باشد.
وی ادامه داد: در واکنش به این ظلم، کوشیدم چند موضوع را به صورت تلفیقی در اثرم مطرح و بر آن‌ها تاکید کنم که به لحاظ ساختاری دارای پارادوکس‌های گوناگونی است. با بهره‌گیری از بیان نقاشی انتزاعی تمام تلاشم را به کار بستم تا حسی که باید را به بیننده منتقل کنم. با انسان‌ها و کودکانی که در این جنگ جان خود را از دست دادند، سمبلیک برخورد کردم و به جای آن‌ها از پرنده بهره گرفتم.
اسدی بیان کرد: از ماحصل کارم راضی هستم و زحمت زیادی برای آن کشیدم. امیدوارم روزی بیاید که هیچ جنگی را در دنیا شاهد نباشیم. فرقی نمی‌کند که این جنگ، سیاسی، ایدئولوژیک یا نژادپرستانه باشد. من به شدت از جنگ پرهیز می‌کنم، چراکه آوارگی، ویرانی و کشتار به بار می‌آورد. جنگ باعث می‌شود نوزادی که هنوز به دنیا نیامده، زیر خروار‌ها خاک مدفون و پیکرش متلاشی شود. فرقی نمی‌کند این ظلم در فلسطین رخ دهد یا در سارایوو. در هر نقطه‌ای از جهان که اتفاق بیفتد، من به عنوان یک نقاش سعی می‌کنم نسبت به آن بی‌تفاوت نباشم.
این هنرمند عنوان کرد: این تابلو حاصل عدم بی‌تفاوتی من نسبت به فجایع غزه بود. البته تابلو‌های دیگری را هم طی سال‌های گذشته در همین زمینه کار کرده‌ام؛ ازجمله اثر «صلح خونین، از فلسطین تا بوسنی». این کار هم در همان فضا تعریف می‌شود. در این تابلو، فرم‌ها، رنگ‌ها و ترکیب، ایستایی خاصی ندارد و بیشتر در حرکت است. رنگ‌های درخشان، پرکنتراست و ترکیب‌هایی را می‌بینیم که می‌تواند بیننده را به خود مشغول سازد تا نگاهش در سراسر تابلو بچرخد و بیرون از تابلو حرکت نکند.
اسدی تصریح کرد: بار‌ها گفته‌ام و باز هم می‌گویم که من به عنوان یک نقاش، نمی‌توانم فقط ساختارگرا باشم. همواره کوشیده‌ام که نسبت به مسائل اجتماعی و جهانی واکنش داشته باشم. در آثار من ردپای اعتراض به تمامی ناخرسند‌ی‌هایی که در حرکت‌های اجتماعی در سراسر جهان پیش می‌آید، دیده می‌شود. از این منظر جغرافیا برای من اهمیت چندانی ندارد. همه مردم در هر نقطه‌ای از جهان حق دارند که نفس بکشند، زندگی کنند و از زندگی خود لذت ببرند. این حق را هیچ کس نمی‌تواند از آن‌ها بگیرد. من در تمام تابلو‌هایی که با این مضمون کار کرده‌ام، کوشیده‌ام که دیدگاه‌های خود را به وسیله خط، رنگ، سطح و ترکیب همه این‌ها با یکدیگر در خدمت موضوع قرار دهم. به اعتقاد من این موضوع است که کمپوزیسیون یک کار را چه از نظر رنگ و چه از حیث ترکیب، انتخاب می‌کند نه برعکس.