تلخ‌ترین روز فوتبال ایران را فراموش نکنیم + تصویر

به گزارش گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، مهر نوشت: بار دیگر 23 بهمن، سالروز تلخ‌ترین حادثه برای ورزش ایران فرا رسید روزی که به مناسبت هفتمین سال فجر انقلاب اسلامی و جهت ایجاد فضای نشاط و شادابی در بین مردم استان ایلام، تیم‌های فوتبال منتخب چوار و منتخب جوانان استان ایلام در ساعت 16آغازگر یک مسابقه رویایی و باور نکردنی بود که هواپیما‌ها دشمن بعثی این بازی را نیمه تمام می‌گذارند.

هنوز سوالات بسیاری در ذهن‌ها نقش بسته است و بعضی اوقات به جز غصه خوردن، چیزی به ذهن نمی‌رسد که چرا تاکنون یک مسابقه مهم برای این شهدای والامقام برگزار نشده است؟ چرا مصدومیت یک بازیکن معمولی، این همه مورد توجه رسانه‌ها قرار می‌گیرد، ولی تکه تکه شدن ده‌ها فوتبالیست و تماشاگرفوتبال در سال 65 به راحتی فراموش می‌شود؟

آیا اگر این اتفاق در استانی همچون تهران یا اصفهان می‌افتاد، به راحتی فراموش می‌شد؟

شهدای فوتبالیست روستای چوار حکایت غریبی دارند که یادآور ظلم و تجاوز متجاوزان بعثی به میهن اسلامیمان است. حکایت روزهایی که جوانان دهه 50 و 60 این مملکت در زیر بمباران دشمن بعثی هم دست از تلاش و تکاپو و ورزش بر نمی‌داشتند و با‌‌ همان مقاومت‌ها و مردانگی‌ها بود که دشمن تا بن دندان مسلح از پای در آمد و امروز آرامش و امنیتی که بر این آب و خاک حاکم است بدون شک ماحصل آن روزهای حماسه و دفاع است.

در این رخداد 15 ورزشکار و تماشاچی به شهادت رسیدند اما این رویداد در تاریخ ورزش کشور فراموش شد به نحوی که بسیاری به تازگی از وقوع چنین حادثه‌ای در آن زمان آگاه شدند.

در طول سالیان پس از جنگ تحمیلی، به رغم اینکه استان دلاورپرور ایلام آماج حملات مستقیم دشمن قرار داشت و تمام مردم این استان از پیر و جوان و زن و مرد، هر کدام به نوعی از آب و خاک کشورمان دفاع می‌کردند، درصد ناچیزی از رنج‌ها و رشادت‌های مردمان این سرزمین از رسانه‌ها منعکس شده است.

کسانی که در 23 بهمن سال 65، در زمین فوتبال چوار و در حال بازی فوتبال به شهادت رسیدند، همگی از انسانهای مومن و فداکار منطقه بودند و علیرغم بمباران‌های متعدد رژیم بعث عراق، مردانه ایستادگی کردند و در کنار دفاع از وطن، ورزش و به ویژه فوتبال را برای ایجاد روحیه در بین مردم جنگ‌زاده استان انتخاب کردند.

 این واقعه فقط در حد یک یادواره کوچک آن هم در سکوت کامل خبری بخصوص رسانه ملی برگزار می‌شود که جای سئوال دارد که چرا این واقعه مهم جایی در مناسبت‌های کشور ندارد.

مسئولان کشوری بخصوص مسئولان ارشد ورزش وقت برای بهره برداری از پروژه‌های ورزشی استانهای دیگر دارند اما برای چنین واقعه مهمی که ورزش کشور مرهون خون شهداست، وقت ندارد.

این روز تلخ که در نقطه محرومی و گمنامی مثل ایلام رقم زده شد هنوز در کشور جایی پیدا نکرده است و هر سال برای پاسداشت این عزیزان مراسم ساده‌ای برگزار می‌شود.

شرح رویداد

نیمه اول این مسابقه با پیروزی 2 بر1 تیم جوانان استان به پایان رسید. در بین دو نیمه شهید حسین هزاوه مربی و بازیکن تیم منتخب چوار به بازیکنان گفت: فرض کنید در خط مقدم جبهه هستید. با شجاعت و شهامت بجنگید. گویی می‌دانست واقعه‌ای عظیم در راه است.

در حالی که حدود ده دقیقه از نیمه دوم گذشته بود، هواپیماهای بی‌رحم دشمن بعثی با انواع و اقسام بمب‌ها، زمین فوتبال را تبدیل به خط مقدم واقعی کرند. شهید هزاوه که خودش یک پاسدار بود، لحظاتی قبل از بمباران سعی کرد با فریاد‌های خود همه را روی زمین بخواباند.

تعدادی از بازیکنان برروی زمین خوابیدند و در حالی که شهید هزاوه سعی می‌کرد بقیه بازیکنان را نیز مطلع کند، به سمت فرزند پنج، شش ساله خود رفت و او را به بغل گرفت تا از بمباران در امان بماند. شاید شهید هزاوه می‌خواست این فرزند عزیزش را حفظ کند تا سال‌ها بعد، این واقعه را به نسل‌های فعلی منتقل کند.

در این روز خونین یونس تلوکی، مجتبی ناصری، علی نجات کرمی، علی عباسی، محمد کمالوندی، جهانگیر کاوه، عبدالرزاق مهدیه، صید محمد زارعی، حسین هزاوه (بازیکنان فوتبال)، حمیدرضا رضایتی (داور مسابقه)، مراد آذرخش، خلیل مظفری، سجاد مظفری، محمدجواد مظفری، امجد حیدری (تماشاگران مسابقه) به شهادت رسیدند و علی قیطاس، رحمت محمود، الیاس گهرسودی، گل مرادفاضلی، فرمان فولادوند و سلمان کرد (بازیکنان فوتبال) به افتخار شهادت نائل شدند.

هیچکس از دلاور مردانی نگفت که با وجود مانور هواپیمای دشمن بعثی، زمین فوتبال را ترک نکردند تابه مردمان ایلام بگویند: بایستید و عرصه را خالی نکنید.

در شرایطی که مردم سرزمین ایلام، بر اثر از دست دادن عزیزانشان غم‌های روزگار را به دوش می‌کشیدند، عده‌ای از جوانان برومند استان ایلام با انجام مسابقه فوتبال، روحیه شادی و نشاط را به مردم شهید پرور استان ایلام تزریق می‌کردند تاهمچون کبیر کوه در برابر ظلم و ستم صدامیان ایستادگی کنند و از شرف و ناموس ایران اسلامی دفاع کنند.

ثبت واقعه تأسف بار زمین فوتبال چوار در تقویم ملی به عنوان روز ورزش و شهادت حداقل ادای دین به شهدای گرانقدر و مردم استان و کشور است. برخی مسئولان ارشد کشوری و استانی در محل این زمین فوتبال حضور یافته و قول و قرار و تعهداتی داده‌اند ولی تاکنون اقدام عملی و در خور شأنی به عمل نیاورده‌اند.

پس از پرپر شدن جوانان ورزشکار در این زمین مقدس، انتظار می‌رفت که مسئولان ذیربط با احداث یادمان، ایجاد فضای ورزشی مناسب، ثبت ملی این حادثه در تقویم ملی و... دین خود را ادا می‌کردند اما تاکنون حتی برای نصب تابلو آن نیز در مانده‌اند.

حتی اگربه یاد آن شهدای مظلوم فوتبال، ورزشگاهی ساخته نشود یا مسابقه فوتبالی برگزار نشود، ما هستیم و ادامه می‌دهیم. حداقل می‌توانیم هر از چندگاه دلنوشته‌ای برای شهیدان دیارمان بنویسیم.