به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، این عبارت بر اثر لطف سخن نه تنها به صورت امثله سائره در آمده بلکه دامنه آن به تعارفات روزمره نیز گسترش پیدا کرده در عصر حاضر هنگام احوالپرسی یا جدایی و خداحافظی از یکدیگر آن را مورد استفاده و اصطلاح قرار می‌دهند.
زمانی که اسکندر مقدونی در کورنت بود شهرت وارستگی دیوژن را شنید و با شکوه و دبدبه سلطنتی به ملاقاتش رفت.
دیوژن که در آن موقع دراز کشیده بود و در مقابل تابش اشعه خورشید خود را گرم می‌کرد اعتنایی به اسکندر ننموده از جایش تکان نخورده است. اسکندر بر آشفت و گفت: «مگر مرا ن‌شناختی که احترام لازم به جای نیاوری؟» دیوژن با خونسردی جواب داد: «شناختم ولی از آنجا که بنده‌ای از بندگان من هستی ادای احترام را ضرور ندانستم.»
اسکندر تو ضیح بیشتر خواست. دیوژن گفت: «تو بنده حرص و آز و خشم و شهوت هستی در حالی که من این خواهشهای نفس را بنده و مطیع خود ساختم.» به قول مولای روم:
من دو بنده دارم و ایشان حقیر
وان دو بر تو حاکمانند و امیر
گفت شه، آن دو چه‌اند، این زلتست
گفت آن یک خشم و دیگر شهوتست
به قولی دیگر در جواب اسکندر گفت: «تو هر که باشی مقام و منزلت مرا نداری، مگر جز این است که تو پادشاه و حاکم مطلق العنان یونان و مقدونیه هستی؟»
اسکندر تصدیق کرد! دیوژن گفت: «بالا‌تر از مقام تو چیست؟»
اسکندر جواب داد: «هیچ» دیوژن بلافاصله گفت: «من همان هیچ هستم و بنابراین از تو بالا‌تر و والاترم!»
اسکندر سر به زیر افکند و پس از لختی تفکر گفت: «دیوژن، از من چیزی بخواه و بدان که هر چه بخواهی می‌دهم.» آن فیلسوف وارسته از جهان و جهانیان، به اسکندر که در آن موقع بین او و آفتاب حایل شده بود گوشه چشمی انداخت و گفت: «سایه‌ات را از سرم کم کن» به روایت دیگر گفت: «می‌خواهم سایه خود را از سرم کم کنی.» این جمله به قدر ی در مغز و استخوان اسکندر اثر کرد که بی‌اختیار فریاد زد «اگر اسکندر نبودم می‌خواستم دیوژن باشم.»
منبع: باشگاه خبرنگاران
ارسال نظرات