یادداشت شهاب مرادی؛
گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو» - حجت‌الاسلام شهاب مرادی؛ سخن از یک نام غریب است؛ نامی که بین اسامی دختران ایرانی هر روز کمتر می‌شود؛ نام یک مادر، مادر مهربان همه ما. همیشه برایم این «غربت» عجیب بوده! زیرا اسباب شهرت و محبوبیت تماما در او و تاریخچه زندگی‌اش جمع است؛ اما کوتاهی ما و شاید عوامل تاریخی دیگری باعث شده او را در حد شأنش تجلیل نکنیم و بین مسلمین آنطور که شایسته حق اوست تکریم نشود.
کسی که نزد خدا و پیامبر اعظم از اهمیت و مرتبتی خاص و والا برخوردار بود؛ خانمی بزرگوار که رسول خدا برای وفات او به جای روز عزا، «سال حزن و غم» اعلام کرد؛ عام الحزن! او قبل از ازدواج خانمی ثروتمند، با شکوه و فخامت و جلال بود و بسیار زیبا و گرامی؛ او را اهل مکه ملکه عرب نامیده بودند و به جهت نجابت و عظمتش مورد احترام همگان بود.
او اولین همسر پیامبر خداست و اولین زن مسلمان و اولین نمازگزار در اسلام. او در تصدیق و تایید نبوت رسول خدا در حمایت و فداکاری برای اسلام لحظه‌ای کوتاهی نکرد. او وفادارترین یاور و آرامبخش‌ترین حامی رسول خدا بود. او سخاوتمندترین پشتیبان و عاشق‌ترین معشوق برای همسرش محمد مصطفی(ص) بود. او مادر فرزندان رسول خداست؛ مادر فاطمه اطهر.
او در ایمانش به خدا و رسول ثابت‌قدم و پاکباز بود. رسول خدا فقط او و سه زن الهی را در زمره زنان برگزیده عالمین معرفی کرد و بین تمام زنان خلقت، خدیجه کبری و دخترش فاطمه زهرا و آسیه و مریم را «انسان کامل» نامید. او در تمام مکارم اخلاق بی‌همتا بود. لذا بارها بعد از وفات خدیجه - حتی به همسران خود – می‌فرمود: خدیجه و أینَ مثلُ خدیجه؟
و یک فراخوان متفاوت!
هر سال روز دهم رمضان سالروز وفات حضرت خدیجه کبری (سلام‌الله علیها) هر مسلمانی دخترش را با نام مبارک خدیجه صدا کند؛ فقط یک روز و در آن روز هر دختری نام خودش را برای یک روز خدیجه بگذارد و به این نام مباهات کند؛ تاکید می‌شود فقط برای یک روز (یعنی سه‌شنبه 17 تیرماه سال 93).
ارسال نظرات