به گزارش خبرگزاری دانشجو، جاشوا کارول، خبرنگار شبکه الجزیره در گزارشی مبسوط به بررسی وضعیت مسلمانان میانمار پس از خشونت‌های سال 2012 پرداخته است.
در این گزارش آمده است: حدود دو سال پیش بود که مسلمانان روهینگا، در کنار بوداییان در مرکز استان راخین واقع در غرب میانمار در آرامش کامل تحصیل می‌کردند. این رابطه صلح‌آمیز تا اواسط سال 2012، همزمان با بروز خشونت علیه مسلمانان در شهر سیتوی ادامه داشت. اما به ناگاه دولت در تبعیض نژادی آشکار، مسلمانان روهینگا را به بهانه برقراری صلح و آرامش از ورود به دانشگاه ها محروم کرد.
امروز، پلیس مسلح و نیروهای امنیتی به هیچ عنوان اجازه ورود اقلیت مسلمانان روهینگا را به محیط دانشگاه سیتوی نمی‌دهند. پس از آن، تبعیض نژادی به دیگر نقاط میانمار گسترش یافت و حاصل آن کشتار فجیع مسلمان، کوچ آنان به مناطق حاشیه‌ای و کمپ‌های موقت بود. بدین ترتیب، آوارگان روهینگا دیگر امکان ورود به مرکز سیتوی را نداشتند.
استدلال دولت برای اعمال این نابرابری تاسف آور، جلوگیری از بروز اختلاط میان بوداییان و مسلمانان برای ممانعت از بروز خشونت اعلام شد. خین مانت مینت از دانشجویان رشته گیاه شناسی بوده که پس از گذشت سه سال از تحصیل در دانشگاه سیتوی، با هجوم شورشیان بودایی زمین و خانه اش را از دست داد و هم اکنون پشت سیم‌های خاردار عمر می‌گذراند.
مینت می‌گوید: حتی اجازه نداند سال آخر دانشگاه را به پایان برسانم. الان هیچ آرزویی ندارم، همه چیز برای من تمام شده است. پس از خشونت‌های گسترده بوداییان، بعید می‌دانم دیگر بتوانیم در کنار یکدیگر تحصیل کنیم. به نظر نمی‌رسد این رابطه در آینده نیز بهبود یابد.
اگرچه تین شین، رییس جمهور میانمار، در ابتدا به جهت آزادی برخی زندانیان سیاسی و کاهش سانسور رسانه ای مورد تشویق رهبران غرب قرار گرفت، پس از روی کار آمدن وی اقلیت‌ها در میانمار تحت فشار مضاعف قرار گرفته و به مهاجرت غیرقانونی از کشورهای همسایه محکوم شدند. گروه‌های حقوق بشر، رژیم میانمار را بدلیل اقدامات نژادپرستانه به شدت مورد انتقاد قرار داده اند. کریس لوا می‌گوید: محدودیت‌ها و ظلم تحمیل شده بر مسلمانان میانمار، اقدامی آشکار برای نسل کشی و پاکسازی قومی است.
بر اساس گزارش سازمان ملل، از اواسط سال 2012 بیش از 86 هزار تن در میانمار آواره شده‌اند. سالانه صدها مسلمان بر اثر شرایط اسفناک کمپ‌های آوارگان و کوچ اجباری جان خود را از دست می‌دهند. یانگی لی، گزارشگر ویژه سازمان ملل در میانمار از مشکلات عدیده خوردنی، آشامیدنی، بهداشتی و آموزشی در این کمپ ها گزارشی مبسوط ارائه کرده است. در حالی که تحصیل مسلمانان روهینگا در بسیاری از مدارس و دانشگاه‌های این کشور ممنوع می‌باشد، صدور مجوز سفر به سایر کشورها جهت حضور در کلاس‌های مدرسه و دانشگاه برای دانش‌آموزان و دانشجویان مسلمان نیز غیر ممکن می‌باشد.
مدرسه ثت کی پین تنها مکانی است که مسلمانان روهینگا ساکن در اطراف سیتوی، اجازه تحصیل در آن را دارند. زاو زاو، مدرس زبان انگلیسی این مدرسه می‌گوید: تا قبل از خشونت‌های سال 2012، حدود 700 دانش آموز در این مدرسه تحصیل می‌کردند. اما با اخراج دانش آموزان مسلمان از سایر مدارس، جمعیت ایشان به 2000 نفر افزایش یافت، به نحوی که در هر کلاس بیش از 90 نوجوان حاضر می‌شوند.
بسیاری از کلاس‌ها فاقد تخته و صندلی بوده و بسیار از دانش آموزان روی زمین می‌نشینند. وی ادامه می‌دهد: دو سوم دانشجویان مقطع راهنمایی و دبیرستان فاقد کتاب درسی هستند. پرداخت حقوق مدرسان مدرسه با کارشکنی دولت همراه است و دانش آموزانی که دیپلم می‌گیرند امکان ورود به دانشگاه را ندارند.
علی رغم مشکلات عدیده مسلمانان روهینگا، وضعیت ایشان از بسیاری دیگر از مسلمانان این کشور بهتر است. به عنوان نمونه 60 درصد از مسلمانان آراکان که بین 5 تا 17 سال سن دارند، به دلیل فقر و کمبود ساختمان از کمترین حق تحصیل محروم‌اند.
میانمار پیشینه طولانی در بیگانه‌هراسی و تنش‌های درون نژادی دارد. در سال 1962، دولت به اجبار بسیاری از هندی‌ها را از این کشور بیرون راند. ارتش نیز، تحت سلطه برمه‌ایان، از زمان استقلال این کشور در سال 1948، با بیش از پانزده شورش از سوی اقلیت‌های قومی مبارزه کرده است.
در سال 2010، ارتش این کشور تغییراتی را در جهت یک دولت غیرنظامی آغاز کرد، از جمله برگزاری انتخابات که در نهایت به پایه‌گذاری پارلمانی غیرنظامی کمک کرد. اما ارتش همچنان قدرتمندترین بازیگر در این کشور است، و رئیس جمهور غیرنظامی، تین شین، خود زمانی از ژنرال‌های بلندپایه است.
از ژوئن 2011 بوداییهای تندرو با حمایت نیروهای امنیتی و دولت این کشور به سرکوب گسترده مسلمانان میانمار ساکن در غرب این کشور دست زدند که به کشته شدن صدها تن و آواره شدن ده‌ها هزار نفر منجر شده است.
خدا همه ظالمان وکافران را هرچه زودتر با خاک یکسان کند.