تحمیل سلیقه و دخالت‌ جریان‌های بدون صلاحیت به اوج رسیده است

یلدا جبلی کارگردان «داره صبح میشه» در گفتگو با خبرنگار سینمایی «خبرگزاری دانشجو» در پاسخ به علل ضعف فیلمنامه نویسی در سینما وتلویزیون، اذعان کرد: شاید این روزها بیشترین انتقاد در فیلم‌های سینمایی متوجه فیلمنامه ها باشد و این بحث به اشکال مختلف بین اهالی سینما و مخاطبین مطرح شود. بیشتر این بحث‌ها هم با این جمله مشترک شروع می شود که فیلمنامه ها ضعیف، خنثی و تکراری است.

من هم موافقم؛ فیلمنامه ها ضعیف است ولی این روزها دیگر این ضعف را متوجه فیلمنامه نویس و فیلمساز نمی‌دانم، ممیزی‌های بیش از اندازه و اعمال سلیقه گروه‌های مختلفی که در دوره‌های مختلف در راس شورای تصویب بوده‌اند ، انقدر دایره خلاقیت و فضای قصه گویی را روز به  روز تنگ تر کرده که دیگر فیلمساز و فیلمنامه‌نویس به کلی قصه گویی را از یاد برده است. قصه گویی در شرایطی که از هر طرف جمله را شروع می کنی به کلمه سوم نرسیده به ممیزی و یا سلیقه مخالفی بر می‌خوری امکان پذیر نیست.

البته تاکید من بیشتر روی سلیقه مخالف است تا ممیزی، امیدوارم که شاهد اعمال ممیزی کمتری از طرف متولیان آن باشیم تا آثاری که ساخته می شود، مورد قبول علاقه مندان سینمایی قرار بگیرد.

وی افزود: قصه گویی تقریبا از بین رفته، وقتی مروری بر فیلم‌های ساخته شده سینمای ایران می کنیم این حقیقت به وضوح دیده می شود. این فقط نظر من نیست، فکر می کنم این جمله ایست که اکثر ما از زبان مخاطبان بسیار از گروه‌های مختلف بارها شنیده ایم، در هر دوره شاهد سلایق مختلفی در شوراهای پروانه ساخت نمایش بودیم  و این تحمیل سلایق مختلف در طول چندین سال  دایره محدودی را برای فیلمساز بوجود آورده که کارگردان و فیلمنامه نویس این روزها باید در آن دایره محدود قدم بردارند، رها کردن ذهن از این همه ممیزی و تحمیل سلیقه‌های مختلف سخت شده،  عدم اعتمادی که به فیلمساز و فیلمنامه نویس وجود دارد ترسناک است. در صورت کمی اعتماد به فیلمساز، فیلمنامه نویس و … قطعا سینما این توانایی را پیدا خواهد کرد که به عنوان عنصری قدرتمند به طرف فرهنگ سازی و نقد مشکلات اجتماعی و به دنبال ان ارائه راهکار و یا حتی سرگرمی  حرکت کند. فیلمساز و فیلمنامه نویس هم افرادی هستند از همین کشور، قطعا دلشان برای موضوعی با تمام وجود و حسن نیت می تپد که واردش می شوند و سختی تعریف و حرف زدن از آن را به جان می خرند. به هنرمندان مان کمی اعتماد کنیم  تا آنها هم بتوانند نقش خود را با قدرت در حرکت روبه جلو ایفا کنند، سینمای ایران با بی خاصیت شدن فقط روز به روز به سمت نابودی و حذف حرکت می کند، اگر روزگاری سینمای خوب و تاثیر گذار ما ذهن مخاطب مان را سیراب نکند  قطعا آنقدر فیلم خوب در دنیا ساخته خواهد شد که مخاطب را به طرف خودش جذب کند تا جایی که دیگر، خالی بودن عریضه فیلمهایی خوب از سرزمین خودمان را هم احساس نکنیم.

همچنین وی با بیان اینکه نویسندگان هیچ وقت برخلاف مصالح اجتماعی کشور داستانی را نقل نخواهند کرد، تاکید کرد: مطمئن هستم که فیلمنامه نویس در شیوه داستانگویی و روایت خود در تضاد با منافع کشور عمل نمی کند، مگر در سالهای درخشان سینمای ایران، فیلمسازی چنین کاری را کرده? حرف از برداشتن ممیزی و نظارت نیست، حرف از حذف تحمیل سلیقه است. حرف از دخالت نکردن جریانهای بدون صلاحیت در امر تصمیم گیری است ، به نظرم با مشخص کردن خطوط درست اخلاقی و اعتقادی  فارغ از سلیقه باید فضا را با اندکی اعتماد به فیلمساز و فیلمنامه نویس متعهد سپرد ، تا اندکی فضای خلاقه مجال رشد پیدا کند ، در آن صورت با قلمی محکم و قوی به لحاظ فرم تکنیکی و محتوایی مواجه خواهیم شد که سود این نبوغ را هم جامعه سینمایی کشور و هم مخاطبان آن می توانند ببرند.