باشگاه دانشجویان/
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، یادداشت دانشجویی*عطش، غربت، درماندگی! همین ها هم برای پهن شدن بساط گریه مان بس است! حالم هم اصلاً نیک نیست حتی وقتی که از مقابل مقتل آوینی عزیزم گذر میکنم!
تنها همان واژه هاست که در ذهنم مرور میشوند! روضه میخواهم! گریز میخواهم! روضه خوان کجاست که بیایید دست دل هایمان را بگیرد و تا مقتل اربابمان ببرد؟ کجاست که بیایید از مظلومیت و ماندن پیکر های شهدای فکه دل‌هایمان را ببرد در کنار پیکر اربابمان! سه روز... سه روز... سه روز...
و من و تو هیچ وقت نخواهیم فهمید مصیبت نهفته در همین واژه را.... کجاست که بیاید و ما را در ساعت ۳:۲۰ دقیقه عصر از گودی قتلگاه فکه ببرد به گودی قتلگاه کربلا... بگوید که "حدود ساعت سه..."و بگوید از زجه های مادرش کنار پیکر پسرش...و بگوید که مادرش حتی همان پیراهن کهنه ای را که با گریه دوخته بود هم پیدا نکرد...
اصلاً اینها را هم نگوید فقط همین هم کافی مان است که بگوید مادرش آنجا بوده...
با تو ام روضه خوان! کجایی که بیایی و این تکه تکه قلب های مرده ما را زنده کنی؟
کجایی که بیایی و ما را، همان "قبرستان نشينان عادات سخيف" را با ذکر اربابمان کمی تسکین دهی؟
کجایی که بیایی و ما را از کانال کمیل روانه مخیّم سیدالشهدا کنی؟ تو که از همه خوب تر راهش را بلدی! مگر گریز عطش همین نیست؟
"بس کن رباب حرمله بیدار میشود..."
مگر نمیتوانی همین را هم بسطش دهی؟ مگر نمیدانی که ارباب من و تو چه کشید؟ مگر نمی فهمی معنی "گوش تا گوش" را؟ راستی کجا بودی وقتی که حرف از درماندگی به میان آمد؟
چرا نبودی که بگویی "رو به روی تو نَهَم بلکه دل آرام شود/چه کنم هرچه کنم حل نشود مشکل من"؟ بگویی از درماندگی پدر بالای سر پسر...
حالم هم اصلاً نیک نیست...
گریز میخواهم... روضه میخواهم...
پ.ن:اینجا مقتل پر سند واقعه كربلاست... دلت را که پاک کنی، خودش برایت روضه میخواند!
مهدی قاسم خانی-فعال دانشجویی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات