به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو_ آریا صالحی، دو تصویر خیلی ساده و پایان سال ها انتظار؛ محمود گودرزی با همین دو قاب می تواند مدیری موفق لقب بگیرد. البته چند سال بعد. گودرزی در 3 سال گذشته هیچ گاه مدیر محبوبی نبوده و منتقدان بسیاری داشته است. بخش عمده این مخالفت ها هم البته ریشه در رفتارهای ستاره ستیزانه اش داشته. او را حتی در روزهایی دشمن فوتبال لقب دادند و خودش بعدها توضیح داد ریشه انتقاداتش در چه است. گودرزی اما هر طور بود مقاومت کرد و البته در دل مدیریت عالی کشور هم توانست روزهای بحرانی و سختش را بگذراند. اگرچه باز هم حرف رئیس جمهور به او تکرار اهمیت قهرمان مداری است، ولی حالا مجموعه وزارت ورزش در آستانه دو رخدادی است که گودرزی را مدیری نسبتا موفق در یادها می ماند. طبقه اول آزادی سال ها قبل و با فشار صفایی فراهانی نیمکت دار شد. حالا بعد دو دهه طبقه بالایی ورزشگاه تا قبل از بازی 6 شهریور تیم ملی با قطر، صندلی دار می شود؛ 45 هزار صندلی در این طبقه که به 34 هزار صندلی طبقه اول افزوده می شوند و آزادی در 42 سالگی کمی به استانداردسازی نزدیک خواهد شد. اتفاقی که در روزهای بی پولی، وزارت ورزش به بهترین شکل مدیریتش کرده است. درست مثل تعمیر و بازگشایی و استانداردسازی ورزشگاه نقش جهان که آن هم به لیگ امسال می رسد. این دو کار ماندگارگودرزی بی شک در تاریخ مدیریتی اش ثبت می شوند.
ارسال نظرات