به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، آیت‌الله مکارم شیرازی در تفسیر آیات 8 و 9 سوره مبارکه «آل‌عمران» به راهکارهای رهایی از لغزش‌ها اشاره کرده است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانیم؛
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
رَبَّنَا لا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَ هَب لَنَا مِن لَّدُنک رَحْمَةً إِنَّک أَنت الْوَهَّاب (آل‌عمران/8)
رَبَّنَا إِنَّک جَامِعُ النَّاسِ لِیَوْمٍ لا رَیْب فِیهِ إِنَّ اللَّهَ لا یُخْلِف الْمِیعَادَ(آل‌عمران/9)
(راسخان در علم، می گویند:) پروردگارا! دل‌هایمان را، بعد از آنکه ما را هدایت کردی، (از راه حق ) منحرف مگردان! و از سوی خود، رحمتی بر ما ببخش، زیرا تو بخشنده‌ای !
پروردگارا! تو مردم را، برای روزی که تردیدی در آن نیست، جمع خواهی کرد، زیرا خداوند، از وعده خود، تخلف نمی‌کند. (ما به تو و رحمت بی‌پایانت، و به وعده رستاخیز و قیامت ایمان داریم).
از آنجا که آیات متشابه و اسرار نهانی آن ممکن است لغزشگاهی برای افراد گردد، و از کوره این امتحان، سیه روی در آیند، راسخون در علم و اندیشمندان با ایمان، علاوه بر به کار گرفتن سرمایه‌های علمی خود در فهم معنی این آیات به پروردگار خویش پناه می‌برند، و این دو آیه که از زبان راسخون در علم، می‌باشد روشنگر این حقیقت است آنها می‌گویند: پروردگارا! دلهای ما را بعد از آنکه ما را هدایت نمودی، منحرف مگردان، و از سوی خود رحمتی بر ما ببخش زیرا تو بسیار بخشنده‌ای (ربنا لا تزغ قلوبنا بعد اذ هدیتنا وهب لنا من لدنک رحمة انک انت الوهاب).
بسیارند دانشمندانی که غرور علمی، آنان را از پای در می آورد و یا وسوسه های شیاطین و هوای نفس آنها را به بیراهه‌ها می کشاند، اینجا است که باید خود را به خدا سپرد و از او هدایت خواست.
حتی در بعضی از روایات آمده است که شخص پیامبر اسلام (ص) نیز خود را به خدا می‌سپرد و بسیار این دعا را تکرار می‌کرد: یا مقلب القلوب ثبت قلبی علی دینک: ای کسی که دل‌ها را می‌گردانی قلب من را بر دین خودت ثابت بدار. (تفسیر مراغی جلد 3 صفحه 102)
و از آنجا که عقیده به معاد و توجه به روز رستاخیز از هر چیز برای کنترل امیال و هوس‌ها مؤثرتر است، راسخون در علم به یاد آن روز می‌افتند، و می‌گویند: پروردگارا! تو مردم را در آن روزی که تردیدی در آن نیست جمع‌خواهی کرد زیرا خداوند از وعده خود تخلف نمی‌کند (ربنا انک جامع الناس لیوم لا ریب فیه ان الله لا یخلف المیعاد).
و به این ترتیب از هوی و هوس‌ها و احساسات افراطی که موجب لغزش می‌گردد خود را بر کنار می‌دارند.
آری این گونه افراد هستند که می‌توانند آیات خدا را آن چنان که هست بفهمند و از انحراف در امان بمانند (در حقیقت آیه اول اشاره به ایمان کامل آنها به مبدأ است، و آیه دوم اشاره به ایمان راسخ آنها به معاد).