حسینیه دانشجو |
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، این متن از سلسله متن‌های «همراه با کاروان حسینی تا اربعین» نوشته «مجتبی فرآورده» است. مجتبی فرآورده تهیه کننده و کارگردان سینما در مجموعه یادداشت‌هایی از هشتم ذی الحجه تا اربعین با روایت‌هایی کوتاه و آزاد وقایع کاروان امام حسین (ع) را روایت می‌کند.
همۀ ارواح شیعیان و محبین آل الله، همه با روح شان در این سفر، همراه کاروان بودند؛ و همه شاهد بودند که در روز عاشور، چه‌ها بر قافله سالار گذشت.
شب بود و مظلومیت و سکوت.
زینب در قنوت به نماز.
سیدالساجدین، سر بر تربت کربلا نهاده بود و با خدای خویش در راز و نیاز.
پنجاه روز بود که این کاروان، مکه را به مقصد و مقصودی والا ترک کرده بود.
و کربلا مقصد بود و آینده‌ای دور، مقصود!
سیدالساجدین، با خروج از کوفه به بعد، تا کنون ساکت بود و در سکوت.
بیمار بود، اما بیماری بهانه بود.
در شب و روز عاشور بیمار بود و بعد از آن.
گوییا قافله سالار در شب عاشور به زینب گفته بود.
همانگونه که خداوند جدّمان را به تار عنکبوتی از مرگ رهایی بخشید.
فرزندم علی را به این بیماری از مرگ برهاند، تا زمین از نسل آل محمّد خالی نماند.
سیدالساجدین، سر از سجده برداشت و، چون پدر، نگاه سوی آسمان بُرد و آسمان پُر ستاره را نظاره کرد؛ و در این میان، من بودم و پنجاه روز همراهی این کاروان.
نه!
تنها من نبودم!
همه بودند.
همۀ ارواح شیعیان و محبین آل الله.
همه با روح شان در این سفر، همراه کاروان بودند؛ و همه شاهد بودند که در روز عاشور، چه‌ها بر قافله سالار گذشت.
شاهد بودند که بر آل الله چه ظلمی واقع شد.
شاهد بودند، چون پیوندی ناگسستنی میان آنان و مولایشان پا برجاست.
شِیعَتُنا خُلِقُوا مِنْ فاضِلِ طینَتُنا.
شیعیان ما از باقیمانده گل ما آفریده شده اند.
خُلِقَ شِیعَتُنَا مِنْ شُعَاعِ نُورِنَا.
شیعیان ما از شعاع نور ما آفریده شده اند.
شِیعَتُنا الْمُسَلِّمُونَ لِأمْرِنا.
شیعیان ما کسانی هستند که در برابر امر ما تسلیم اند؛ و من پُر درد و زخم خورده و رنجور، تنها نشسته و او را نظاره می‌کردم.
روحم پَر می‌کشید تا نزد او رود و با او هم کلام شود.
ولی پرهیز و شرم، اجازه نداد که بدون اِذن سوی او روم.
پس به تمنّا و عجز، در خیال خود با او هم سخن شدم.
گفتم: این آرامش و یقین، این نور و این امید، که در چشمان تو موج می‌زند از کجاست؟ای همسفرۀ یتیمان و فقیران بینوا.ای بلیغ و فصیح در سخنوری، همچون علی.ای زینت عابدان،ای آقای ساجدین، که خدا ترا اینگونه خواند.ای زینت صالحین و‌ای سید متقین.ای صاحب دعا، در هنگامۀ سحر.ای غزل سرای زبور آل نبی.ای فرود آورندۀ اِنجیل اهل بیت.ای صاحب اُخت القرآن.ای آشکار ساز معارف حقۀ آل الله.ای ترجمان مَرام و مُراد حسین در زبان دعا.ای رفیق مهربان،ای راوی اصیل عاشور و کربلا.ای حافظ و‌ای مخزن اسرار الهی از اَزَل تا روز حَشر.
اگر تو نبودی، ما دعا و مدح و ثنا و ستایش رَب، از کجا آموختن؟
اگر تو نبودی، ما اخلاص و اخلاق را از کجا دانستن؟
اگر تو نبودی، ما توحید و ایمان را از کجا یافتن؟
اگر تو نبودی، ما از کجا دانیم سجده تنها بر خاک حسین باید؟
اگر تو نبودی، ما خدا را چگونه می‌خواندیم؟
اگر تو نبودی، شرح روز عاشورا، چگونه رقم می‌خورد؟
واژه‌ها از درون ام زبانه می‌کشید، ولی توان بیان نبود.
روح، واله و شیدا بود و از درون می‌سوخت، ولی تاب سخن نبود.
گریه امانم را بُریده بود.
عاقبت، بر این حال پریشان و زار چیره شدم.
گفتم: مولای من.
من از تبار سلمان ام و از دیار او می‌آیم.
مگر نه آنکه خداوند بر ما منت نهاد و خون ایرانی در شما جاری شد؟
مگر نگفتی، که من فرزند دو طایفه ام.
از عرب قریش و از عجم فارس.
و این دو طایفه، دو طایفۀ برگزیدۀ خداست؟ (۱)
مولاجان! من ایرانیم، به حق مادرت با من سخن بگو.
شب بود و سکوت.
شب بود و مظلومیت و سکوت.
شب بود و سیدالساجدین، لب فرو بسته بود و آسمان پُر ستاره را به تماشا نشسته بود.
۱ - در روایتی پیغمبر اکرم صلّی الله علیه و آله به دو گروه منتخب خدای متعال از میان اقوام مختلف اشاره می‌نمایند و می‌فرمایند: «لِلَّهِ مِنْ عِبَادِهِ خِیَرَتَانِ فَخِیَرَتُهُ مِنَ الْعَرَبِ قُرَیْشٌ وَ مِنَ الْعَجَمِ فَارِس». برای خدای تعالی از میان بندگانش دو گروه منتخب است. پس گروه منتخب خدا از میان عرب، قریش و از میان عجم، فارس می‌باشد.
با اتّکا به این کلام رسول خدا صلّی الله علیه و آله، مرحوم ابن شهر آشوب در مناقب خود از امام زین العابدین علیه السّلام روایتی نقل می‌کند که آن حضرت خود را این گونه معرّفی می‌فرمایند: کَانَ یَقُولُ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهما السّلام: «أَنَا ابْنُ الْخِیَرَتَیْنِ، لِأَنَّ جَدَّهُ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله وَ أُمَّهُ بِنْتُ یَزْدَجَرْدَ الْمَلِک». حضرت زین العابدین علیه السّلام می‌فرمودند: من فرزند دو تیره منتخب خدا هستم. به جهت آن که جدّ بزرگوارشان رسول خدا صلّی الله علیه و آله و مادرشان، دختر یزدگرد پادشاه ایران بود.
مناقب آل أبی طالب علیهم السّلام (لابن شهرآشوب) ج۴ ص۱۶۷.
شب بود و مظلومیت و سکوت.
زینب در قنوت به نماز.
سیدالساجدین، سر بر تربت کربلا نهاده بود و با خدای خویش در راز و نیاز.
پنجاه روز بود که این کاروان، مکه را به مقصد و مقصودی والا ترک کرده بود.
و کربلا مقصد بود و آینده‌ای دور، مقصود!
سیدالساجدین، با خروج از کوفه به بعد، تا کنون ساکت بود و در سکوت.
بیمار بود، اما بیماری بهانه بود.
در شب و روز عاشور بیمار بود و بعد از آن.
گوییا قافله سالار در شب عاشور به زینب گفته بود.
همانگونه که خداوند جدّمان را به تار عنکبوتی از مرگ رهایی بخشید.
فرزندم علی را به این بیماری از مرگ برهاند، تا زمین از نسل آل محمّد خالی نماند.
سیدالساجدین، سر از سجده برداشت و، چون پدر، نگاه سوی آسمان بُرد و آسمان پُر ستاره را نظاره کرد؛ و در این میان، من بودم و پنجاه روز همراهی این کاروان.
نه!
تنها من نبودم!
همه بودند.
همۀ ارواح شیعیان و محبین آل الله.
همه با روح شان در این سفر، همراه کاروان بودند؛ و همه شاهد بودند که در روز عاشور، چه‌ها بر قافله سالار گذشت.
شاهد بودند که بر آل الله چه ظلمی واقع شد.
شاهد بودند، چون پیوندی ناگسستنی میان آنان و مولایشان پا برجاست.
شِیعَتُنا خُلِقُوا مِنْ فاضِلِ طینَتُنا.
شیعیان ما از باقیمانده گل ما آفریده شده اند.
خُلِقَ شِیعَتُنَا مِنْ شُعَاعِ نُورِنَا.
شیعیان ما از شعاع نور ما آفریده شده اند.
شِیعَتُنا الْمُسَلِّمُونَ لِأمْرِنا.
شیعیان ما کسانی هستند که در برابر امر ما تسلیم اند؛ و من پُر درد و زخم خورده و رنجور، تنها نشسته و او را نظاره می‌کردم.
روحم پَر می‌کشید تا نزد او رود و با او هم کلام شود.
ولی پرهیز و شرم، اجازه نداد که بدون اِذن سوی او روم.
پس به تمنّا و عجز، در خیال خود با او هم سخن شدم.
گفتم: این آرامش و یقین، این نور و این امید، که در چشمان تو موج می‌زند از کجاست؟ای همسفرۀ یتیمان و فقیران بینوا.ای بلیغ و فصیح در سخنوری، همچون علی.ای زینت عابدان،ای آقای ساجدین، که خدا ترا اینگونه خواند.ای زینت صالحین و‌ای سید متقین.ای صاحب دعا، در هنگامۀ سحر.ای غزل سرای زبور آل نبی.ای فرود آورندۀ اِنجیل اهل بیت.ای صاحب اُخت القرآن.ای آشکار ساز معارف حقۀ آل الله.ای ترجمان مَرام و مُراد حسین در زبان دعا.ای رفیق مهربان،ای راوی اصیل عاشور و کربلا.ای حافظ و‌ای مخزن اسرار الهی از اَزَل تا روز حَشر.
اگر تو نبودی، ما دعا و مدح و ثنا و ستایش رَب، از کجا آموختن؟
اگر تو نبودی، ما اخلاص و اخلاق را از کجا دانستن؟
اگر تو نبودی، ما توحید و ایمان را از کجا یافتن؟
اگر تو نبودی، ما از کجا دانیم سجده تنها بر خاک حسین باید؟
اگر تو نبودی، ما خدا را چگونه می‌خواندیم؟
اگر تو نبودی، شرح روز عاشورا، چگونه رقم می‌خورد؟
واژه‌ها از درون ام زبانه می‌کشید، ولی توان بیان نبود.
روح، واله و شیدا بود و از درون می‌سوخت، ولی تاب سخن نبود.
گریه امانم را بُریده بود.
عاقبت، بر این حال پریشان و زار چیره شدم.
گفتم: مولای من.
من از تبار سلمان ام و از دیار او می‌آیم.
مگر نه آنکه خداوند بر ما منت نهاد و خون ایرانی در شما جاری شد؟
مگر نگفتی، که من فرزند دو طایفه ام.
از عرب قریش و از عجم فارس.
و این دو طایفه، دو طایفۀ برگزیدۀ خداست؟ (۱)
مولاجان! من ایرانیم، به حق مادرت با من سخن بگو.
شب بود و سکوت.
شب بود و مظلومیت و سکوت.
شب بود و سیدالساجدین، لب فرو بسته بود و آسمان پُر ستاره را به تماشا نشسته بود.
۱ - در روایتی پیغمبر اکرم صلّی الله علیه و آله به دو گروه منتخب خدای متعال از میان اقوام مختلف اشاره می‌نمایند و می‌فرمایند: «لِلَّهِ مِنْ عِبَادِهِ خِیَرَتَانِ فَخِیَرَتُهُ مِنَ الْعَرَبِ قُرَیْشٌ وَ مِنَ الْعَجَمِ فَارِس». برای خدای تعالی از میان بندگانش دو گروه منتخب است. پس گروه منتخب خدا از میان عرب، قریش و از میان عجم، فارس می‌باشد.
با اتّکا به این کلام رسول خدا صلّی الله علیه و آله، مرحوم ابن شهر آشوب در مناقب خود از امام زین العابدین علیه السّلام روایتی نقل می‌کند که آن حضرت خود را این گونه معرّفی می‌فرمایند: کَانَ یَقُولُ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهما السّلام: «أَنَا ابْنُ الْخِیَرَتَیْنِ، لِأَنَّ جَدَّهُ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله وَ أُمَّهُ بِنْتُ یَزْدَجَرْدَ الْمَلِک». حضرت زین العابدین علیه السّلام می‌فرمودند: من فرزند دو تیره منتخب خدا هستم. به جهت آن که جدّ بزرگوارشان رسول خدا صلّی الله علیه و آله و مادرشان، دختر یزدگرد پادشاه ایران بود.
مناقب آل أبی طالب علیهم السّلام (لابن شهرآشوب) ج۴ ص۱۶۷.
ارسال نظرات