به گزارش گروه اجتماعی «خبرگزاری دانشجو»، دکتر «ایولین تالبوت»، استاد اپیدمیولوژی و سرپرست تیم تحقیق، در این باره می گوید: «اختلال بینایی اوتیسم، شرایطی بلندمدت است که درمانی ندارد و گزینه های درمانی آن بسیار محدود است، از اینرو باید فوراً هر گونه عوامل پرخطری که ما قادر به کاهش آن هستیم، نظیر آلودگی، را شناسایی کنیم.»
در این مطالعه تیم تحقیق خانواده های مبتلا و غیرمبتلا به اختلال اوتیسم بینایی را تحت بررسی قرار دادند. آنها به اطلاعات مفصلی در مورد محل زندگی مادر در طول بارداری و بعد از آن دست یافتند و قرارگیری مادران در معرض نوعی آلودگی موسوم به PM۲.۵ را مورد ارزیابی قرار دادند.
این نوع آلودگی به ذرات یافت شده در هوا اشاره دارد که قطر آن کوچک تر از ۲.۵ میکرومتر یا یک سی اُم میانگین قطر موی انسان است. PM۲.۵ متشکل از گرد و غبار، خاک، دوده و دود است. به دلیل اندازه کوچک آن، این نوع آلودگی می تواند به شدت به ریه ها رسیده و وارد جریان خون شود.
اختلال اوتیسم بینایی، مشکلی است که معمولا در ابتدای دوران کودکی بروز می کند. نمونه های گزارش شده این بیماری در طول دو دهه گذشته، تا ۸ برابر افزایش یافته است. این باور وجود دارد که هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل زیست محیطی بر بروز این بیماری تاثیر دارد.
طبق یافته محققان، طبق میزان قرارگیری کودک در معرض غلظت PM۲.۵ در طول دوران بارداری مادر و دو سال اول زندگی کودک، هر چقدر میزان قرارگیری در معرض این آلودگی بیشتر باشد احتمال ابتلای کودک به بیماری اوتیسم بینایی ۱.۵ برابر افزایش می یابد.