امید واژه خطرناکی است

جهانگیر الماسی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی «دانشجو» اظهار داشت: بدون شک منظور از مخاطبان سینمای امید مردم هستند نه خود سینماگران. زیرا سینماگران که کار خودشان را انجام می‌دهند. اما موضوعی که در این‌باره نباید فراموش کرد و از آن غافل شد این است که امید واژه خطرناکی است.

وی ادامه داد: واژه امید ممکن است خطرناک شود زیرا اگر زیاد از آن استفاده شود اما از آن پاسخ مثبتی دریافت نکنیم آثار بسیار خطرناکی در پی خواهد داشت. افسردگی و رفلکس‌های عصبی از جمله این پیامدها است.

این هنرمند بیان کرد: ابتدا باید تمامی جوانب این واژه سنجیده شود و بعد از آن است که طراح فکری و فرهنگی می‌تواند آن را به کار ببرد، کسانی که بحث سینمای امید را مطرح می‌کنند باید مراقب باشند که این سینما باید بخشی باشد در امتداد دیگر مسائل اجتماعی. زیرا مسائل اجتماعی یک سویه نیست بلکه چندین پاره است است که باید به همدیگر متصل باشند و در واقع این پزشکی روانی و روحی جوامع بشری است.

وی گفت: در کتاب‌ و رمان‌ "دنیای قشنگ نو" آقای  آلدوس هاکسلی یک شکل اداره منابع انسانی طرح شده است. در این کتاب یکی از چیزهایی که مطرح شده است همین بحث امید در حوزه هنر و رسانه است. اما در این مورد باید توجه داشت که در این نظریه این امید به عنوان آرام بخش و کنترل مقطعی و زمان‌دار است اما به دنبال درمان هستیم.

الماسی اضافه کرد: در حقیقت هاکسلی از طریق سرگرمی و تزریق امید سعی در کنترل مقطعی دارند بنابراین بازگشت به میراث فرهنگی و دینی و اسلامی خودمان بسیار کاراتر از این کنترل‌های مقطعی است کما این که در سال 57 سیستم اجتماعی مبتنی بر امید تبیین شد و تا زمانی هم که نظریات کلاسیک دیگری در این مملکت شروع به کار نکرده بود توفیق داشت.

وی در پایان خاطرنشان کرد: خیلی از جوامع دیگر نیز به چنین مواردی مانند سینمای امید توجه دارند اما طراحان بزرگ به تمامی جوانب مختلف آن و مراحل بعدی این موضوعات می اندیشند اما در جامعه ما مرحله اول توسط فردی و یا مسئولی مطرح می‌شود اما مسلما تنها زمانی این موضوع جواب می‌دهد که علاوه بر سینماگران، مدیران اقتصادی و اجتماعی نیز از این مطلب غافل نبوده و متناسب با آن اقدام کنند اما متأسفانه بقیه غافل هستند.