یادداشت/
گروه اقتصادی «خبرگزاری دانشجو»- عبدالعظیم ملایی؛ ضرب‌المثلی معروفی در ادبیات مدیریت مالی می‌گوید: "همه تخم‌مرغ هایت را در یک سبد نگذار!". یعنی برای کارهای مهم و تاثیرگذاری مانند سرمایه‌گذاری، تنوع‌بخشی را رعایت کن تا ریسک آن حداقل شود. این ضرب‌المثل در دیگر حوزه‌ها نیز مصداقهایی دارد و به ما توصیه می‌کند در اجرای کارهای حیاتی، همواره مسیرهای متنوع و جایگزین یکدیگر را طراحی کنیم که اگر مسیر اصلی به بن‌بست خورد، راه فرعی دیگری وجود داشته باشد.
یکی از شاهرگ‌های مهم اقتصاد، تعامل آن با جهان خارج و انجام تجارت فرامرزی است. با توجه به حیاتی بودن این امر، روشهای متعددی برای اطمینان از استمرار و تداوم آن در جهان طراحی شده است. کشورهایی مانند کره‌جنوبی، هند، چین، ژاپن و روسیه در تبادلات مالی بین خود برای پرداختهای مرتبط با تجارت فرامرزی، از روشهای متعددی استفاده می‌کنند که یکی از آنها "پیمان پولی دوجانبه" است. مطابق با این پیمان، قسمتی از تبادلات مالی بین دو کشور برای تسویه تجاری، بر اساس ارزهای محلی و بدون درگیر کردن ارزهای واسط مانند دلار و یورو انجام می‌شود.
در نتیجه، تنوعی از روشهای پرداخت خارجی در دسترس است که اگر یکی از آنها به دلایلی امکان‌پذیر نبود، روش دیگر جایگزین می‌شود. با اجرای تحریمهای مالی، انجام تراکنشهای دلاری و یورویی برای ایران با دشواری بسیار همراه شد. در چنین حالتی، چرا سخنی از تنوع‌بخشی در روشهای پرداخت بین‌المللی به میان نمی‌آید؟ چرا ایران به سمت استفاده از ارزهای محلی یا پیمان پولی دوجانبه نمی‌رود؟
امضای این پیمانها برای ترکیه موضوع جدیدی نیست، چرا که این کشور با چین و پاکستان چنین پیمانهایی را امضاء کرده و حتی به ایران هم پیشنهادهایی برای استفاده از ارزهای محلی ارایه داده است. امضای چنین پیمانی می‌توانست یکی از محوری‌ترین اقدمات در سفر رئیس‌جمهور محترم به ترکیه باشد.
ارسال نظرات