وی گفت: بر اساس تعریفی که در قانون آمده است قتل عمد در سه حالت ممکن است. اولین حالت این است که مرتکب می‌خواهد کسی را بکشد و می‌کشد، حالا به هر وسیله‌ای که بشود.
توانا ادامه داد: در حالت دوم مرتکب نمی‌خواهد بکشد اما ابزاری که به کار می‌برد و وسیله‌ای که مورد استفاده قرار می‌دهد کشنده است، یعنی ضربه‌ای با چوب بر سر کسی می‌زند یا گلوی کسی را فشار می‌دهد که اگر بداند کشنده بوده و استفاده کرده باشد قتل عمد است.
این حقوق‌دان کشورمان گفت: حالت سوم حالتی است که فرد قصد کشتن ندارد، اقدامی هم که انجام می‌دهد کشنده نیست، البته در حالت عادی، اما قربانی دارای وضعیت و حالت خاصی است که این اقدام نتیجه‌اش منجر به مرگ قربانی می‌شود.
وی اضافه کرد: در مورد پرونده بنیتا اولاً باید به این نکته توجه کنیم که یک جرمی به اسم آدم‌ربایی رخ داده و جداگانه باید بررسی شود، اما موضوع دوم رها کردن کودک با وضعی که کودک داشته است، آن هم در جایی که کمتر تردد رخ داده، بوده است.
نجفی توانا تصریح کرد: اگر تصور کنیم که مرتکبین در رهاسازی کودک عمد داشتند و از سوی دیگر به این نکته توجه کنیم که طفل ۸ ماهه امکان مراقبت از خود نداشته و از سوی دیگر کسی هم امکان کمک به این بچه را نداشته است به لحاظ رهاسازی کودک، آن موقع باید بپذیریم که بر اساس بند ۳ ماده ۲۹۰ قانون مجازات اسلامی که همان بند (ج) ماده ۲۰۶ قانون قدیم بود، این افراد مرتکب قتل عمد شدند.
این حقوق‌دان اظهار داشت: البته باید جای این موضوع را هم پیش‌بینی کنیم که شاید پس از استماع حرف‌های متهمان دریافتیم که آنها تصور کرده‌اند نظر مردم به یک خودروی رهاشده جلب می‌شود و کودک را داخل خودرو می‌بینند و به این ترتیب نسبت به نجات کودک اقدام می‌شود و با توجه به اینکه بر فرض مثال قصد کشتن نداشتند و با این تفکر که کودک نجات خواهد یافت، قتل عمد تبدیل به قتل شبه عمد شود.
وی در پاسخ به این سوال که آیا می‌شود پیش‌بینی در خصوص این پرونده داشت یا خیر، گفت: اساساً قبل از استماع اظهارات متهمان هرگونه اظهارنظری حقوقی نبوده و وصف علمی ندارد. مسلماً باید اظهارات متهمان را شنید و دید چرا اتومبیل را رها کردند و چرا کودک را در آنجا قرار داده‌اند.