یادداشت دانشجویی/
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو _علیرضا جباری نژاد*پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران و پی ریزی این نظام مردم سالار، در مدت کوتاهی دشمنی
کشور‌هایی که تا قبل از انقلاب خود را شریک سیاسی ایران در منطقه می‌دانستند به وضوح مشخص شد.
دولت‌هایی که از روی کار آمدن این نظام، منافع زیادی در ایران و منطقه از دست داده بودند به فکر بازپس گیری و بازگشت شاه به قدرت افتاده بودند.
آمریکایی‌ها و حامیانشان در حد فاصل تیر تا شهریور ماه سال ۱۳۵۹ برنامه منظمی برای حمله نظامی به ایران طراحی کردند و به خیال خام خودشان میخواستند در مدت کمتر از ۱۰ روز جمهوری اسلامی ایران را سرنگون کنند و در این راه، از هیچ کمکی به رژیم بعث عراق دریغ نکردند.
سرانجام صدام با ارتشی انبوه و مجهز در تاریخ ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ با هدف سرنگونی انقلاب اسلامی ایران و تجزیه خوزستان و کردستان جنگی خونین را آغاز کرد.
صدام به حامیانش قول داده بود کمتر از یک هفته کار ایران را تمام کند و پس از فتح خرمشهر این راه را بسیار هموار می‌دید. اما در نهایت با تلاش‌های رزمندگان اسلام، مردم پر افتخار ایران اسلامی، رهبری‌ها و فرماندهی‌ها این جنگ که با خیال باطل دشمنان اسلام و ایران قرار بود در طول یک هفته با شکست ایران اسلامی به پیروزی برای متخاصمان غرب تبدیل شود به هشت سال دفاع مقدس تبدیل شد.
در سال‌های آخر دفاع مقدس و انجام عملیات‌های فتح المبین، والفجر و عملایت کربلای ۵ در شلمچه و در خاک خود کشور عراق معادلات جنگی مهاجمان از بین رفت و به جایی رسید که حامیان رژیم بعث عراق از ترس تصرف شهر‌های کلیدی عراق به دست رزمندگان ایران اسلامی دست به تصویب قطعنامه‌ای در شورای امنیت سازمان ملل زدند. شورای امنیت که عروسک خیمه شب بازی حامیان صدام بود با تصویب قطعنامه ۵۹۸ قصد خریدن زمان برای تجهیز دوباره ارتش صدام را داشتند.
این قطعنامه که در ۲۹ تیر ۱۳۶۶ به تصویب شورای امنیت درآمد به معنای آتش بس دو طرف در جنگ بود که با تایید و پذیرش جمهوری اسلامی ایران همراه نشد. بازپس گیری مناطقی از ایران که تا آن زمان همچنان در اشغال نیرو‌های رژیم بعث عراق بود بعد از تایید این قطعنامه از طریق مذاکره در آینده ممکن به نظر نمیرسید و همچنین تایید این قطعنامه میتوانست فرصتی برای صدام برای ترمیم ارتش خود و حمله مجدد به ایران باشد.
پس از بازپس گیری تمام خاک ایران از رژیم بعث عراق و انجام عملیات‌هایی در خاک خود عراق حامیان صدام در صدد این بودند که مصوب اصلی این جنگ تحمیلی را ایران اعلام کنند و عراق را کشور مورد هجوم معرفی کنند که سرانجام برای جلوگیری از این دسیسه جمهوری اسلامی ایران در ۲۷ تیر ۱۳۶۷ قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفت. همچنان که امام خمینی بار‌ها هشدار داده بود که ادعا‌های صلح طلبی صدام فریبی برای افکار عمومی است رژیم بعث عراق همچنان بعد از تصویب این قطعنامه، چندین روز به هجوم به ایران ادامه داد، اما پس از نتیجه ندادن این هجوم‌ها جنگ را به نفع رزمندگان ایران اسلامی واگذار کرد و جنگ در ۲۹ مرداد ۱۳۶۷ پایان یافت.
تجربه‌ای که شورای امنیت سازمان ملل در دوران هشت سال دفاع مقدس برای ما به یادگار گذاشت در دهه کنونی هم در سوریه، عراق و یمن و همچنین توافقات ایران با آمریکا و اروپا قابل مشاهده است. شورای امنیت هنوز هم بعد از گذشت سال‌ها با حمایت یک جانبه از آمریکا و متحدانش قابل اعتماد نیست و مسوولان جمهوری اسلامی ایران نباید در آینده به مصوبات این شورا اعتماد کنند.
* علیرضا جباری نژاد عضو کمیسیون سیاسی جامعه اسلامی دانشگاه ملایر
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
کشور‌هایی که تا قبل از انقلاب خود را شریک سیاسی ایران در منطقه می‌دانستند به وضوح مشخص شد.
دولت‌هایی که از روی کار آمدن این نظام، منافع زیادی در ایران و منطقه از دست داده بودند به فکر بازپس گیری و بازگشت شاه به قدرت افتاده بودند.
آمریکایی‌ها و حامیانشان در حد فاصل تیر تا شهریور ماه سال ۱۳۵۹ برنامه منظمی برای حمله نظامی به ایران طراحی کردند و به خیال خام خودشان میخواستند در مدت کمتر از ۱۰ روز جمهوری اسلامی ایران را سرنگون کنند و در این راه، از هیچ کمکی به رژیم بعث عراق دریغ نکردند.
سرانجام صدام با ارتشی انبوه و مجهز در تاریخ ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ با هدف سرنگونی انقلاب اسلامی ایران و تجزیه خوزستان و کردستان جنگی خونین را آغاز کرد.
صدام به حامیانش قول داده بود کمتر از یک هفته کار ایران را تمام کند و پس از فتح خرمشهر این راه را بسیار هموار می‌دید. اما در نهایت با تلاش‌های رزمندگان اسلام، مردم پر افتخار ایران اسلامی، رهبری‌ها و فرماندهی‌ها این جنگ که با خیال باطل دشمنان اسلام و ایران قرار بود در طول یک هفته با شکست ایران اسلامی به پیروزی برای متخاصمان غرب تبدیل شود به هشت سال دفاع مقدس تبدیل شد.
در سال‌های آخر دفاع مقدس و انجام عملیات‌های فتح المبین، والفجر و عملایت کربلای ۵ در شلمچه و در خاک خود کشور عراق معادلات جنگی مهاجمان از بین رفت و به جایی رسید که حامیان رژیم بعث عراق از ترس تصرف شهر‌های کلیدی عراق به دست رزمندگان ایران اسلامی دست به تصویب قطعنامه‌ای در شورای امنیت سازمان ملل زدند. شورای امنیت که عروسک خیمه شب بازی حامیان صدام بود با تصویب قطعنامه ۵۹۸ قصد خریدن زمان برای تجهیز دوباره ارتش صدام را داشتند.
این قطعنامه که در ۲۹ تیر ۱۳۶۶ به تصویب شورای امنیت درآمد به معنای آتش بس دو طرف در جنگ بود که با تایید و پذیرش جمهوری اسلامی ایران همراه نشد. بازپس گیری مناطقی از ایران که تا آن زمان همچنان در اشغال نیرو‌های رژیم بعث عراق بود بعد از تایید این قطعنامه از طریق مذاکره در آینده ممکن به نظر نمیرسید و همچنین تایید این قطعنامه میتوانست فرصتی برای صدام برای ترمیم ارتش خود و حمله مجدد به ایران باشد.
پس از بازپس گیری تمام خاک ایران از رژیم بعث عراق و انجام عملیات‌هایی در خاک خود عراق حامیان صدام در صدد این بودند که مصوب اصلی این جنگ تحمیلی را ایران اعلام کنند و عراق را کشور مورد هجوم معرفی کنند که سرانجام برای جلوگیری از این دسیسه جمهوری اسلامی ایران در ۲۷ تیر ۱۳۶۷ قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفت. همچنان که امام خمینی بار‌ها هشدار داده بود که ادعا‌های صلح طلبی صدام فریبی برای افکار عمومی است رژیم بعث عراق همچنان بعد از تصویب این قطعنامه، چندین روز به هجوم به ایران ادامه داد، اما پس از نتیجه ندادن این هجوم‌ها جنگ را به نفع رزمندگان ایران اسلامی واگذار کرد و جنگ در ۲۹ مرداد ۱۳۶۷ پایان یافت.
تجربه‌ای که شورای امنیت سازمان ملل در دوران هشت سال دفاع مقدس برای ما به یادگار گذاشت در دهه کنونی هم در سوریه، عراق و یمن و همچنین توافقات ایران با آمریکا و اروپا قابل مشاهده است. شورای امنیت هنوز هم بعد از گذشت سال‌ها با حمایت یک جانبه از آمریکا و متحدانش قابل اعتماد نیست و مسوولان جمهوری اسلامی ایران نباید در آینده به مصوبات این شورا اعتماد کنند.
* علیرضا جباری نژاد عضو کمیسیون سیاسی جامعه اسلامی دانشگاه ملایر
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات