گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو؛ ماجرا وقتی دردناک تر است که بدانید که پدر خانواده نه معتاد است نه کارتن خواب فقط دستهایش خالی است.
اینجا نقطه صفر مرزی و یا دل کویر بی آب و علف هم نیست، همین نزدیکی است، چند کیلومتری بزرگترین تاسیسات نفتی و گازی کشور. اینجا روستای امامزاده در بخش بوشکان دشتستان است. روستایی که فاصله اش با شهر تنها 10 کیلومتر است ولی اندازه ده ها سال از همه چیز دور افتاده است.
مراجعه به فوق تخصص برای درمان درد مفاصل، کلیه، چشم و دست و پا و ... پیش کش؛ خانواده رضا حتی برای بردنش به یک پزشک عمومی هم در مذیقه هستند.رایانه ها تنها محل درآمدی است که خانواده رضا از آن ارتزاق می کنند.
وقتی گروه جهادی افسران ولایت به آنجا رفتند مات و مبهوت این همه نداری و فقر بودند . لباس های کهنه مادر و یا پای برهنه دختر خانه مگر دیدن دارد و یا دردهای نهفته و عرق شرم پدر مریض خانه گفتن دارد.
خانه محقر آنها اگر بشود که نام خانه را بر آن نهاد یک اتاق 3 در 4 است که غصه و درد نداری این خانواده 5 نفره را در خود جای داده است. در و دیوار آن دردنامه ای است که فقط شاهدان عینی آن را درک و لمس می کنند. راستی خانه آنها که در نداشت و پتوی پاره از سقف آویزان شده باید مانع گرمای تابستان و سرمای سخت زمستان به درون خانه می شد.
سقف خراب خانه حکایت از وضع خراب ساکنانش داشت و نبود حمام و سرویس بهداشتی مناسب، امکانات بهداشتی و نداشتن پول برای گذران زندگی، تمام خواسته چشمان معصوم دختر خانه بود.
گروه جهادی افسران ولایت بوشهر آستین بالا زدتا به اندازه توان خودشان در دل کوچک رضا بذر امید بکارند. خانه ای برایشان ساختند. مایحتاج زندگیشان را در حد توان تامین کردند. حالا رضا با اطمینان صبح ها سر از بالش بر می دارد و با لبخند به زندگی آن را شیرین تر می داند.
وی در ادامه می گوید : گروه جهادی افسران ولایت که از بچه های بسیج دانشجویی دانشگاه علمی و کاربردی بوشهر تشکیل شده است به مناطق دوردست و محروم استان سر می زند و خانواده هایی مانند خانواده رضا را پیدا می کند تا بتواند با کمک مردم شرایط زندگی آنها را تغییر دهد امیدواریم که بتوانیم با تامین هزینه های زندگی خانواده رضا قدم کوچکی برای برآورده شدن آرزوهای رضا برداریم