گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو_ محمد آزادی، _طَلع البدرُ عَلينا مِن «ثنيات الوداع»/ وَجب الشُكر علينا، ما دَعى الله داع! ثنیات وداع آن دو تپهی مُشرف به شهر بود که در مسیر کاروانها قرار داشت. مردم برای بدرقهی عزیزان و «وداع» با مسافرانشان به آنجا میرفتند. هرچند این بار نه برای وداع، که برای یک سلام در آنجا جمع شده بودند؛ اهالی یثرب به استقبال نازنینی رفته بودند که میخواست تاریخ بشریت را در بیابانهای حجاز تصویر کند؛ چه فرخنده سرودی بود که جماعت شادمان پیش پای عزیزکردهی هاشمیشان میخواندند: «ای که در میان ما برانگیخته شدی به امر پرودگارت! خوش آمدی که شرافت شهرمان هستی.1 چشم و چراغ مدینه بود؛ محمّد رسول الله!