گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو-محمدصالح سلطانی؛ چشم میلیون‌ها نفر، بلکه میلیاردها نفر، جمعه به کرملین خواهد بود. به گوی‌هایی که در دست ستاره‌های فوتبال جای می‌گیرند. به کشورهایی که کنار هم می‌نشینند. به جام درخشانی که کمتر از 200 روز دیگر، سهم یکی از این تیم‌ها، یا اصلاً یکی از این ملت‌ها خواهد شد. دنیا به کرملین چشم می‌دوزد تا سرنوشت یکی از هیجان‌انگیز ترین قرعه‌کشی‌های دنیا رقم بخورد. یک قرعه‌کشی که کمتر از خود رقابت‌ها هیجان ندارد. یک قرعه‌کشی، که صف ملت‌های حاضر در فستیوال روسیه2018 را منظم خواهد کرد. چه کسی با چه کسی خواهد جنگید؟ کدام گلادیاتور حریف کدام جنگجو می‌شود؟ کدام ملت باید در زمین سبز فوتبال، ملتی دیگر را به مبارزه بطلبد؟
از اهرام ثلاثه مصر تا معبد آزتک مکزیک، از سرزمین‌های یخ‌زده ایسلند تا گرمای کشنده‌ی صحرای افریقا، از طبیعت وحشی آمازون تا دنیای صنعتی سئول و توکیو، از زلزله‌زده‌های سرپل ذهاب تا انقلابیون تونسی؛ یک جغرافیا در حال تماشای یک تاریخ است. تاریخی که در ذهن میلیون‌ها، بلکه میلیاردها نفر، جاودانه خواهد شد.
گلدان یک: همان همیشگی با چاشنی لهستان و روسیه
گلدان اول، همیشه جای بزرگان بوده. جای تیم‌هایی که روی قهرمانی یکی از آن‌ها اتفاق نظر وجود دارد. جام جهانی، با همه فرصت‌هایی که برای دیده شدن ملت‌های کمتردیده‌شده ایجاد کرده، در تبعیت از قوانین دنیای طبقاتی ثابت‌قدم است! سید یکی‌ها، همیشه ستاره‌های مراحل نهایی جام جهانی هستند و هم‌گروهی با آن‌هاست که شدت سادگی یا سختی رقابت در یک گروه را تعیین می‌کند.
روسیه میزبان، یکی از مهمان‌های ناخوانده این گلدان است. تیمی که احتمالا دیگر هرگز فرصت همنشینی با بزرگان در سید یک را پیدا نخواهد کرد و آرزوی همه تیم‌ها، رقابت با آن‌ها در مرحله گروهی است. تیمی که با دوران اوج خود در سال 2008 فاصله زیادی دارد و دیگر خبری از آرشاوین، پاولیوچنکو و سایر ستاره‌های یک دهه پیش در ترکیب آن نیست. لهستان هم دیگر مهمان ناخوانده این گلدان است. تیمی که با اتکا به تک‌ستاره‌اش، لواندوفسکی، در رنکینگ فیفا رتبه هفتم را کسب کرده و سید یکی شده. لهستان هم مثل روسیه، از تیم‌های ضعیف گلدان اول است و اگر تیم نامداری از گلدان دوم به تورش نخورد، می‌تواند به صعودی راحت و بی‌دغدغه فکر کند.
باقی تیم‌های گلدان یک، همان همیشگی‌ها هستند. اسپانیا و برزیل و آرژانتین و آلمان و بلژیک و فرانسه. تیم‌هایی که اسم‌شان هم هیجان‌انگیز و تصور بازی کردن در برابرشان جذاب خواهد بود.
گلدان دو: جای خالی ایتالیا
جام جهانی بدون ایتالیا حتما چیزی کم دارد. آن چیز می‌تواند غرور، تعصب و یا بوفون باشد. ایتالیا اگر می‌توانست از جهنم سوئد عبور کند امروز نامش در سید دوم بود و برای قرعه‌کشی بزرگ روز جمعه آماده می‌شد. اما لاجوردی‌ها اینجا نیستند و با این وجود، سید دوم هم ترسناک‌تر از سید اول نیست. انگلیس، اسپانیا، اروگوئه و کلمبیا بزرگترین نام‌های این سید هستند و چیزی کمتر از سید یکی‌ها ندارند. انگلیس با نسل جدید و جوانش در جستجوی افتخاری تازه است و اسپانیای پوست‌انداخته هم مسیری مشابه انگلیسی‌ها را طی می‌کند. اروگوئه و کلمبیا، دو تیمِ از گور برخاسته‌ی امریکای لاتین را هم هیچ تیمی دوست ندارد در کنار خود و در میان تیم‌های گروهش ببیند. دو تیم فیزیکی، قدرتمند و پرشور که از بزرگترین زهرهای جام جهانی خواهند بود.
مابقی تیم‌های این گلدان، مکزیک، کرواسی، سوئیس و پرو، احتمالاً جایی در میان معمولی‌های جام جهانی خواهند داشت. تیم‌هایی که حضور در مرحله یک‌چهارم نهایی هم برایشان مطلوب است و رویارویی با آن‌ها در مقایسه با سایر تیم‌های این گلدان، برای ما و بقیه تیم‌ها خوشایند است.
گلدان سه: و بالاخره ما
ما هرگز با تونس، کاستاریکا، ایسلند، مصر، دانمارک، سنگال و سوئد همگروه نخواهیم شد. این، خبری نیست که چندان برای ما امیدوار کننده و حال‌خوب‌کن باشد. اتفاق مهم سید سه اما دقیقاً همین خبر است. این که ما، برای اولین بار از میان هشت تیم ضعیف حاضر در جام جهانی خارج شده و یک رده جلوتر آمده‌ایم. ما از آسیایی‌ها فاصله گرفته‌ایم. دیگر کنار ژاپن، عربستان، کره و استرالیا قرار نمی‌گیریم. ما پرواز کرده‌ایم. ما به پیش آمده‌ایم.
حالا ما در کنار تیم‌های بزرگ‌تری نشسته‌ایم. کنار کاستاریکا که در جام قبلی یک تنه انگلیس و ایتالیا را کنار زد و تا یک‌چهارم نهایی بالا آمد. کنار ایسلند، پدیده یورو 2016. کنار دانمارک، قهرمان یورو92. کنار مصر و محمد صلاح، ستاره لیگ جزیره. کنار سوئد، قاتل ایتالیا. ما اینجا هستیم. کنار بزرگ‌ترهای دنیای فوتبال. اتفاق بزرگ سید سوم جام جهانی خود ما هستیم. تیم ملی ایران. تیمی که مدت‌هاست از آسیا بالاتر رفته، پریده و به قله‌های بالاتر فکر می‌کند. ما اتفاق بزرگ سید سوم هستیم و از این که با تونس، کاستاریکا، ایسلند، مصر، دانمارک، سنگال و سوئد همگروه نمی‌شویم، خوشحالیم.
گلدان چهار: تیم‌ها و ملت‌ها
«بن عطیه... بن عطیه.... یا رب... یا رب...» گزارشگر مراکشی فریاد می‌زند و ستاره تیمش را صدا می‌کند. مراکش به جام جهانی آمده و حالا یک ملت، پشت سر بن‌عطیه، نمی‌داند از فرط خوشحالی چکار کند.
سید چهار، جای این مدل تیم‌هاست. تیم‌هایی که بیش و پیش از آن‌که حاصل اجتماع یازده فوتبالیست خبره باشند، تجمیعی از جمعیت یک ملت اند. تیم‌های میلیون‌نفری اینجا هستند و البته از همین‌جاست که شگفتی می‌آفرینند. الجزایر 2014، نمونه متاخر شگفتی‌های سید چهارم است و امسال مراکش، نیجریه، پاناما، ژاپن، کره‌جنوبی، عربستان، استرالیا، نیجریه و حتی صربستان این شانس را دارند که شگفتی جام جهانی باشند. تیم-ملت‌های جام 2018 از اینجا می‌آیند. از گلدانی که به جز یکی دو تیم، برای رقبا چیز نگران‌کننده بیشتری ندارد و البته مملو از شوق‌ها و آرزوهای هشت ملت ِ منتظر است. ملت‌هایی که قرعه‌کشی روز جمعه را با شوق، با ترس، با حرص و با هیجان نگاه می‌کنند؛ و از حالا برای رسیدن روزهای پرشور تابستان آینده، لحظه‌شماری خواهند کرد. درست مثل خود ما. مثل تیم-ملت ِ ایران.