به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو، به نقل از خبرگزاری رویترز، سال گذشته میلادی نیم میلیون نفر راهپیمایی کردند تا به ضعف‌های موجود در سوئیس در زمینه حقوق زنان اعتراض کنند. امسال این اعتراضات که سازماندهندگانش آنرا "حمله زنان" خوانده‌اند، به دلیل محدودیت‌های مربوط به شیوع کروناویروس به شکلی محدود به اجرا در آمد.
روکسان اریکو، دانشجوی ۱۹ ساله‌ای که مادرش زیر خشونت شریک مردش جان خود را از دست داده می‌گوید: برای من این اعتراض احساسی است، زیرا من هم برای خودم و هم برای خواهران و برادرانم و برای همه بچه‌های دیگری که مادر یا پدر خود را از دست داده‌اند جیغ می‌کشم و در عین حال برای مادر خودم هم جیغ می‌کشم و اگر خودش هم هنوز اینجا بود جیغ می‌کشید.
رُز آنجلا گرامونی، یک زن سوئیسی دیگر ساکن شهر ژنو اظهار کرد، از سال ۱۹۹۱ تا کنون به همه تظاهرات برگزار شده تحت عنوان "حمله زنان" پیوسته است.
گرامونی که بالای ۷۰ سال سن دارد، در ادامه تاکید کرد: حالا من می‌توانم درآرامش بمیرم و نسل بعدی اینجاست تا کنترل را به دست بگیرد. من، اما برای مدتی بسیار غمگین بودم. فکر می‌کردم ما برای خیلی چیز‌ها جنگیدیم، اما نتوانستیم کارمان را به سرانجام برسانیم و هیچکس دیگر هم اینجا نیست که آن را به سرانجام برساند.
سوئیس هر چند که یک کشور توسعه یافته است، اما به لحاظ کیفیت حقوق و کار زنان از بقیه کشور‌های مشابه عقبتر است. داده‌های دولتی نشان می‌دهند که زنان در سوئیس حدود یک پنجم کمتر از مردان حقوق میگیرند که نسبت به ۳۰ سال پیش که این میزان حدود یک سوم بود بهتر است، اما نسبت به وضعیت سال ۲۰۰۰ بدتر است.
هزاران معترضی که در راهپیمایی در شهر ژنو و دیگر شهر‌های سوئیس شرکت کردند، در ساعت ۳:۲۴ بعد از ظهر به وقت محلی شروع به جیغ زدن کردند؛ این ساعتی است که اعلام شده زنان از بعد آن به دلیل شکاف در دستمزد شروع به کار رایگان می‌کنند.
این معترضان در عین حال به یاد زنان کشته شده توسط شرکای زندگی خود یک دقیقه سکوت کردند و نمایشی از قبل برنامه ریزی شده را اجرا کردند.
تظاهرکننده‌ها خشونت علیه زنان را محکوم کرده و خواستار حساب کردن کار عمدتا رایگان زنان در قبال خانواده و بستگان شدند.
ارسال نظرات