به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، نمونه اش میزبانی بازی های باقی مانده مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ که قرار است خرداد ماه در بحرین برگزار شود. شما تصور کنید قرار بود بازی مثلا بحرین و عراق در استادیوم امام رضای مشهد برگزار شود و دو تیم وقتی وارد زمین می شدند با چمن بلند روبرو می شدند!
در عصر ارتباطات و هزاره سوم و در حالی که در بیشتر کشورها اتحادیه باشگاه ها برگزار کننده لیگ است و فدراسیون فوتبال نقش نظارتی دارد تیم های میزبان برای امتیاز گیری رو به ترفندهایی می آوردند که دهه هاست منسوخ شده و تنها در فوتبال ایران با چنین رفتارهایی مواجه هستیم. بازی فولاد – پیکان را به یاد دارید. عرض زمین استادیوم شهدای فولاد را بزرگ و کنار خط طولی را گل کردند تا نادر محمدی نتواند پرتاب اوت های بلندی داشته باشد.
بهتر است با خود خلوت کنیم و این پرسش را مطرح کنیم آیا ما با این رفتارها می توانیم میزبان جام ملت ها شویم؟ جام ملت های ۲۰۲۷ که درخواست داده ایم و آیا با این رفتارها باید به تصمیم کنفدراسیون فوتبال آسیا مبنی بر اعطای میزبانی به بحرینی ها معترض باشیم؟ فولادی ها گفتند بزرگ کردن عرض زمین به خاطر بازی های لیگ قهرمانان آسیا بوده و پدیده هم مدعی شده اصلا روحش از بزرگ بودن چمن خبر نداشته! بر فرض که هر دو ادعا درست باشد اما در بازی های بین المللی چنین بهانه هایی خریدار ندارد و تنها موجب رفتن آبروی فوتبال ایران می شد. به خصوص که هم استادیوم شهدای فولاد و هم استادیوم امام رضای مشهد جز استادیوم های تازه تاسیس و آماده میزبانی از بازی های بین المللی هستند.
بدون شک برای میزبانی بازی های مهم ابتدا باید رفتار حرفه ای داشته باشیم. باید برای بردن به فوتبال تکیه کنیم و نه بزرگ کردن عرض زمین یا بلند کردن چمن که حریف نتواند به خوبی روی زمین بازی کند. ابتدا باید اشکالات خود را رفع کنیم و بعد به کنفدراسیون فوتبال آسیا به خاطر اعطای میزبانی به بحرینی ها گله مند باشیم. بحرینی که دست کم در سال های اخیر میزبان جام ملت های جوانان آسیا با ۱۶ تیم بوده و می خواسته اسفند ماه هم میزبان جام ملت های نوجوانان آسیا باشد که این مسابقات به بهانه کرونا لغو شد. اما ما هنوز درگیر بازی های داخلی هستیم و برگزاری بازی های لیگ مان با حرف و حدیث همراه است.
ارسال نظرات