به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، نشست خبری الساندرا کمپدلی، سرمربی ایتالیایی تیم والیبال زنان ایران در کمیته ملی المپیک برگزار شد. این مربی ایتالیایی صحبت‌هایی را با سایت d۱softballnew داشته است که در ادامه می‌خوانید:
* ایده درخواست برای حضور روی نیمکت ایران چگونه شکل گرفت؟
- من فقط شانسم را می‌خواستم امتحان کنم. در ایتالیا، معمولاً فرصت‌های سطح بالا به مردان ارائه می‌شود. زنان اغلب به عنوان فیزیوتراپیست یا مدیر تیم استخدام می‌شوند. اکنون این یک واقعیت است که اکثریت قریب به اتفاق مربیان سطح بالا از مردان تشکیل شده‌اند، علیرغم بسیاری از مربیان خوب و شایسته زنان این فرصت به ما داده نمی‌شود.
* راه رسیدن به فدراسیون ایران چه بود؟
- فهمیدم دنبال مربی زن خارجی هستند و دو سال پیش رزومه را فرستادم. آن‌ها تحت تأثیر تمرینات فرهنگی و ورزشی من در سطح جوانان قرار گرفتند، با ولاسکو صحبت کردند که همه چیز را تأیید کرد و پس از این دوره که جهان تغییر کرد، آن‌ها قدرت و ثبات لازم را داشتند که دوباره با من تماس بگیرند. من با چهار نفر دیگر گزینه تیم ملی بودم اما در پایان آبان‌ماه انتخاب شدم.
* آیا اهدافی تعیین شده است؟
- با هدف رسیدن به نیمه نهایی آسیا، کارمان را شروع می‌کنیم. تیم‌های قدری چون چین، ژاپن، کره و تایلند در آسیا هستند که در بین بیست تیم برتر جهان قرار دارند. یک هدف بلندپروازانه اما من دوست ندارم به راحتی کنار بکشم.
* آیا در قرارداد، اقامت شما در ایران پیش‌بینی شده است؟
- در حال حاضر دو هفته است که ایران هستم و در پایان ژانویه برمی گردم. من یک قرارداد ۱ + ۱ سال خواستم و می‌خواهم با جست‌وجو در تمام استان‌ها کمی وقت بگذارم تا باشگاه‌ها، مربیان و دختران را بشناسم. الان در یکی از هتل‌های تهران زندگی می‌کنم و به سراسر کشور سفر خواهم کرد.
* زن بودن در ایران به چه معناست؟
- من می خواهم این تصور را از بین ببرم که زن مطیع حجاب دارد و کار دیگری نمی‌تواند بکند. زنان در ایران آگاه هستند که انتخاب می‌کنند نمادی را بپوشند که بخشی از فرهنگ آن‌هاست. آن‌ها نوع حجاب را کوتاه یا بلند، تیره یا رنگی می‌پوشند اما آن را به عنوان مسوولیت سخت احساس نمی‌کنند. هیچ کس تا به حال مرا مجبور به پوشیدن آن نکرده است، اما من این کار را به عنوان نوعی احترام انتخاب کرده‌ام و به هیچ وجه بر من تأثیر نمی‌گذارد.
* آیا احساس می کنید پیشگام هستید؟
- کاملا. آنقدر زنان برای من نامه می‌نویسند. مساله شجاعت نیست، بلکه خواستن رویارویی با یک چالش است، من هم‌چنین خوش شانس هستم که خانواده‌ای دارم که از من حمایت می‌کند.