آقای رئیس جمهور آینده، لطفا «ورزش» را ببینید

گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو_ علی جوادی_ هر یک از ۶ کاندیدای ریاست جمهوری که روی صندلی نفر اول قوه مجریه بنشیند، باید فردی را مسئول ورزش کشور کند. مقوله‌ای که با وجود بودجه اندک نسبت به بسیاری از وزارتخانه ها، حاشیه‌هایی فوق العاده در ذات خود دارد که نگاه رسانه‌ها را روی آن متمرکز کرده است.

فدراسیون فوتبال

فدراسیون فوتبال به عنوان پرحاشیه‌ترین فدراسیون ورزشی بی تردید دغدغه اول ورزش است. فدراسیونی که ساختمانش را بعد از قرارداد مهدی تاج با مارک ویلموتس از دست داد و حالا اجاره نشین شرکت سرمایه گذاری تامین اجتماعی (طلبکار فدراسیون) است.

بد نیست اولین اقدام رئیس جمهور، دستور به شستا برای آزاد کردن سند ساختمان فدراسیون فوتبال باشد.

مجامع ورزشی

برگزاری مجامع انتخاباتی ورزشی، یکی دیگر از مشکلات است. مجامعی که همواره حول آن حرف وجود دارد؛ اما همه ترجیح می‌دهند وارد دعوا نشوند و خود را از این آتش دور نگه می‌دارند.

بودجه فدراسیون‌های ورزشی

ایجاد توازن در بودجه فدراسیون‌های ورزشی همواره بحث و خواسته اول فدراسیونهاست. بعضی از فدراسیون‌های ورزشی ماهی ۳ میلیارد و بعضی دیگر سالی ۳ میلیارد می‌گیرند و حتی در پرداخت حقوق کارمندانشان مانده اند.

جداسازی سازمان جوانان

تقریبا همه اهالی ورزش مایلند غل جوانان از پای وزارت ورزش باز شود. زیرمجموعه‌ای که زیرساخت‌ها و مدیریتی مستقل می‌طلبد و برنامه‌هایی کاملا متفاوت در دستور دارد و طبیعی است که مدیری مستقل با همان فرمت می‌خواهد.

بودجه شرکت تجهیز

سال‌ها قبل در اولین روز‌ها دوره نهم ریاست جمهوری، بودجه عمرانی وزارت ورزش، رشدی بی سابقه را شاهد بود. با آن پول می‌شد سالی ۴ ورزشگاه مجهز بین المللی مانند آلیانز آره نا مونیخ ساخت. اما این پول در راه ساخت ورزشگاه‌های کوچک و بی خاصیت خرج شد.

اکنون شرکت تجهیز و نگهداری اماکن ورزشی به عنوان متولی اول نگهداری و رشد اماکن ورزش کشور، با فقر شدید بودجه روبروست و این فقر آنقدر آزاردهنده شده که مجموعه‌های ورزشی در تامین نیاز‌های اولیه خود از جمله پول برق و گاز و تامین آب برای سبز نگه داشتن فضای سبزشان مانده اند. ورزشگاه آزادی به عنوان تنها ورزشگاه استاندارد ایران به مجموعه‌ای به همین نام تعلق دارد که تمام چاه‌های آن خشک شده و مجبور است برای زنده ماندن دست به حفر چاه‌هایی با عمقی ۵ برابر چاه‌های فعلی بزند و نه اجازه این کار را دارد و نه پولش را. ضروری است در بودجه این شرکت تجدید نظر صورت گیرد و البته نظارتی دقیق روی هزینه کرد انجام شود.

رشته‌های المپیکی و رشته‌های مادر

در دنیا اولویت اول رشته‌های مادر است. کشور‌های مترقی سعی می‌کنند زمینه‌های توسعه ورزش‌های پرمدال در المپیک را فراهم کنند و به همین دلیل روی این رشته‌های متمرکز شده اند در حالی که سیاست ما، تمرکز روی رشته‌هایی است که در طول تاریخ ورزش کشورمان در المپیک‌ها مدال گرفته اند: کشتی، وزنه برداری و تکواندو.

سهم ما از مدال‌های پرشمار رشته‌های مادر در المپیک صفر است. در دوومیدانی ۱۴۴ مدال، در شنا ۱۱۱ مدال و در ژیمناستیک و تیراندازی ۱۰۰ مدال توزیع می‌شود و سهم ما از این ۳۵۵ مدال، صفر است.

پایگاه‌های استعدادیابی

در تمام دنیا پایگاه‌های استعدادیابی، وظیفه شناسایی استعداد‌های آینده ورزش را بر عهده دارند و در کشور ما چنین پایگاه‌هایی وجود ندارد تا به دلیل وجود پول فراوان در باشگاه‌های فوتبال، همه نونهالان و نوجوانان کشور به سمت فوتبال متمایل شوند در حالی که شاید برخی از آن‌ها استعداد ناب رشته‌های ورزشی دیگر باشند.

می‌شود برای اولین بار اقدام به تاسیس پایگاه‌های کشف استعداد در رشته‌های مختلف ورزشی کرد.