«کنسرت ۷۰هزار تومانی»؛ دغدغه مردم یا دولتمردان؟!

گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»؛ انسان موجود چند بعدی است و این اختیار را دارد که انتخاب کند دوست دارد کدام بعد از شخصیتش را پرورش داده و بر ابعاد دیگر غلبه دهد. بنابراین این موجود پیچیده با انتخاب خود می تواند هم درحد فرشته ها اوج گرفته و از آنها بالاتر رود و هم می تواند اسیر تمناهای نفسانی شده، سقوط کند. توجه و پرورش ابعاد گوناگون شخصیت انسان نتایج متفاوتی را برای او به ارمغان آورده و دیدگاه او را به مسائل پیرامونش تغییر می دهد. اگر او بتواند بعد آزاداندیشی و حریت خود را تقویت کند، از خطر هولناک دگم بودن نجات خواهد یافت؛ اما امان از وقتی که شخص یا گروهی خصلت لجبازی را در وجود خود پرورش دهند، آن وقت است که قوی ترین منطق ها و استدلال ها هم نمی تواند او را قانع کند.

روزنامه ی سیاست پیشه ی آفتاب یزد، در شماره ی دیروز خود (دوشنبه 15 تیرماه) تصمیم گرفت تا گریزی هم به مسائل فرهنگی بزند و سرمقاله ی خود را به این موضوع اختصاص دهد؛ بهانه ی سرمقاله نویس این روزنامه، انتقاد حضرت آیت الله علم الهدی به برجسته سازی برخی مسایل نه چندان مهم مثل برگزاری کنسرت موسیقی، توسط دولت بود؛ مسئله ای که قطعا دغدغه ی تعداد بسیار کمی از مردم ایران است. آیت الله علم الهدی برای اثبات اظهارات خود یک دلیل منطقی ارائه می دهند و آن قیمت بسیار بالای بلیت این کنسرت هاست که فقط قشری خاص از جامعه قدرت خرید آن را دارند. ایشان در این رابطه می گویند: «یکی از مسئولان گفت که چرا شما مزاحم مردم می‌شوید و به برگزاری کنسرت ایراد می‌گیرید و من گفتم این مردم را چه کسانی تشکیل می‌دهند در صورتی که بعضی از کنسرت‌ها بلیت‌هایشان 70 هزار تومان است و افرادی که این بلیت را خریداری می‌کنند یک اقلیت هستند و باید گفت شما به عنوان کسی که مسئولیت در نظام دارید می‌‌خواهید مسیر را برای شهوت‌رانی باز کنید در صورتی که در زندگی مردم مشکلات بسیاری وجود دارد.»

این اظهارات کاملا منطقی و فاقد ابهام به نظر می رسد. سوال مشخص ایشان این است که درحالی که مردم مشکلات فراوان اقتصادی دارند و سیاستهای غلط اقتصادی و مدیریت ضعیف سبب شده تا روز به روز بر این مشکلات افزوده شود؛ فردی از قشر عادی جامعه حاضر نمی شود برای یک ساعت گوش دادن به موسیقی دهها و یا صدها هزار تومان هزینه ی خود و خانواده اش کند. اما همانطور که ذکر شد اگر انسان به هر قیمتی خود را موظف به تطهیر یک مسئله ی نه چندان قابل دفاع بداند، به تدریج به ورطه ی لجبازی خواهد افتاد و آنجاست که ممکن است برای رد یک اظهار نظر کاملا منطقی، دلایلی را پیش بکشد که اصطلاحا مرغ پخته را هم در دیگ به خنده وادارد.

مصداق مطالب فوق سرمقاله نویس دیروز روزنامه ی آفتاب است. او برای دفاع از آنچه خود را موظف به پشتیبانی نه چندان منطقی از آن می داند، ابتدا از موضع یک معلم اخلاق حضرت آیت الله علم الهدی، عضو مجلس خبرگان را موعظه می کند که به براساس شنیده ها نظر ندهد؛ اما از آنجایی که خود به خوبی می داند «شنیده های» ایشان از قیمت بلیت کنسرت کاملا مطابق با واقعیت است – تاجایی که خود او در بندهای بعدی به آن اعتراف می کند-، موضوع را بیش از این باز نکرده و به همین مقدار موعظه بسنده می کند.

در ادامه ی این یادداشت، به منظور ثابت کردن قابل دفاع بودن کنسرت های موسیقی، به حضور برخی مقامات دولت یازدهم و همفکران سیاسی آنها در این کنسرت ها اشاره کرده و نتیجه می گیرد که انتقاد آیت الله علم الهدی به آن نابجاست! ظاهرا برای جناب سرمقاله نویس مهم نیست که مخاطب با خواندن مطلب ایشان، انگشت حیرت به دندان خواهد گزید که مگر انتقاد اصلی آیت الله به همین مسئولین نبوده است؟ پس چطور ممکن است عملکرد کسانی که خود در مظان انتقاد قرار دارند، دلیلی برای وارد نبودن انتقاد تلقی شود؟! در ثانی اتفاقا حضور این قبیل افراد در کنسرت های گرانقیمت موسیقی نشان می دهد که آن ها چقدر از شرایط زندگی مردم عادی و دغدغه های آنان بی اطلاع هستند چراکه همانگونه که پیشتر اشاره شد، صرف هزینه های گزاف برای حضور در کنسرت آن هم در شرایط معیشتی فعلی که هاشمی رفسنجانی، برادر بزرگتر دولت؛ با استفاده از ادبیات خاص خود، از «درآمدن پدر مردم» سخن می گوید؛ برای قریب به اتفاق مردم ایران توجیه ناشدنی است و این تلقی را به وجود می آورد که ظاهرا زندگی این مسئولین بسیار اشرافی تر از مردم عادی است و بنابراین دغدغه های آنان با دغدغه ی اکثریت مردم تفاوت دارد.

شبه دلیل بعدی که این روزنامه برای دفاع از دفاع دولت از کنسرت ها و انتقاد از انتقاد آیت الله علم الهدی می آورد، برگزاری «شبه کنسرت»هایی مثل جشن رمضان در تلویزیون است که در آن هم برنامه ی موسیقی اجرا می شود.

این دلیل جناب نویسنده آنقدر نچسب است که بی شک خود ایشان را هم قانع نخواهد کرد چرا که اولا آیا هر برنامه ای که از تلویزیون پخش شود عاری از خطا و لغزش است؟ قطعا اگر سرمقاله نویس آفتاب قدری فرصت گذاشته و جستجویی در رسانه های جریان ارزشی کشور می کرد، به راحتی درمی یافت که بسیاری از تولیدات صداوسیما مورد انتقاد جریان معتقد به انقلاب قرار دارد. در عین حال مقایسه ی کنسرت های موسیقی با برنامه هایی نظیر جشن رمضان، یک قیاس مع الفارق است چرا که در برنامه هایی نظیر جشن رمضان، خبری از انجام حرکات موزون –بخوانید رقاصی-  توسط حاضران در سالن که گاها به صورت مختلط انجام می شود نیست؛ همچنین حاضران در جشن های تلویزیون، برای حضور خود هزینه ای پرداخت نمی کنند و شاید همین مسئله سبب می شود تا مردم عادی حاضر در آن برخلاف برخی مرفهین بی درد حاضر در کنسرت ها، حریم های عفت و شرع را نشکسته و کنسرت موسیقی را مبدل به محل رقص مختلط نکنند.

ایرادهای بنی اسرائیلی بعدی نویسنده که بازهم به سیاق همفکرانش و براساس دکترین «تقصیر قبلی ها بود» تمام مشکلات معیشتی مردم را گذشتگان حواله داده و دولت همفکرش را از هر عیب و نقصی بری می کند؛ نیز به روشنی اثبات می کند که این فرد یا مدت هاست از جامعه ی ایران به دور بوده و خبر ندارد که دئو سال است دولت عوض شده و اتفاقا در این دوسال وضع معیشت مردم بهتر که نشده هیچ، به مراتب بدتر نیز شده است و یا اینکه «اصل حمایت به هر قیمت» او را به این درجه از لجبازی و کتمان واقعیت کشانده است.

به هر حال آنچه قابل کتمان نیست که آیت الله علم الهدی دست روی نکته ی کلیدی و کاربردی گذاشته اند. کسانی که دولت با رها کردن مسائل مهم کشور، به دنبال رفع دغدغه ی آنها در مورد برگزاری کنسرت های حاشیه دار است؛ اگر مرفهین بی درد نباشند، قطعا مردم عادی هم نیستند. از این رو می توان چنین نتیجه گرفت که غوغاسالاری دولتمردان با شعار دفاع از غدغه ی مردم، حرکتی نمایشی برای به فراموشی سپردن مشکلات اصلی و وعده های محقق نشده است.