یک کارشناس فرهنگی گفت: اکثریت فیلمهای به نمایش درآمده در جشنواره فیلم فجر سی و نهم فیلمهای خوبی نبودند و حتی در یکی از این فیلمها هنرپیشه را با آرایش و لباس فرح دیبا به نمایش میگذارند و منتظر ناجی که به گمان خودشان فرح دیباست، هستند!
محمد کارت، کارگردان «شنای پروانه» دلنوشتهای با بغض منتشر کرده و گفته است: کرونا شرایط را غیرقابل پیشبینی، پیش برد، اما ما هرگز انتظار نداشتیم زخم آخر را با قاچاق فیلم بخوریم.
پرونده سیونهمین جشنواره فیلم فجر در حالی بسته شد که تجربههای به دست آمده در متفاوتترین دوره برگزاری این رویداد را میتوان مورد بازخوانی و آسیبشناسی برای دورههای آتی قرار داد.
در آیین اختتامیه سی ونهمین جشنواره فیلم فجر سیمرغ بلورین بهترین فیلم و بهترین کارگردانی به «یدو» رسید و «ابلق» بهترین فیلم از نگاه تماشاگران شد. رضا عطاران برای فیلم «روشن» و رویا افشار برای فیلم «مامان» هم سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد و زن را به خانه بردند.
جشنواره سی و نهم روز پایانیاش را میگذراند. جشنوارهای که تقریبا هیچ چیزش شبیه سالهای قبل نبود. فجر متفاوتی که با اعلام نامزدهای دریافت سیمرغ بلورین از سوی هیات داروان صداهای اعتراض را بلند کرد.
شیشلیک برای مهدویان نشانه پسرفت در کارگردانی اوست. آنچه در مقابل دوربین قرار میگیرد در خدمت کارگردان نیست و حتی دوربین نیز به حسب موقعیتهای کمدی و تراژیک فلسفه پرداخت موزونی ندارد.
مشکل یدو پیش از کارگردانی و فیلمنامه آغاز میشود. مشکل یدو منبع داستانی مورد اقتباس است. ساختن فیلمی در ستایش دفاع برمبنای چنین داستانی ممکن نیست؛ و اینکه چرا فیلمساز به سراغ چنین داستان ضددفاعی رفته بعید است جواب روشنی داشته باشد.
«منصور» بی داستان است و در شکل دادن اصلیترین منطق فیلم ناتوان عمل میکند. موضوعاتی که باعث میشوند فیلم در تصویر کردن شهیدمنصور ستاری، آنطور که باید، دست به عصا باشد و از عهده نامش، «منصور»، برنیاید.
اکرانهای سی و نهمین جشنواره فیلم فجر در حالی به پایان رسید که عدم شخصیت پردازی، پرداختهای ضعیف، بیمنطقی حاکم بر داستانها و ناامیدکنندهتر از همه نداشتن قصه مسائل همهگیری بود که اغلب فیلمهای جشنواره به آنها دچار بودند.
تجربه یدو، با صرف نظر از آنکه موفق بوده است یا نه، به خودی خود ارزشمند است، گذشته از اینکه هیچ فیلمساز بزرگی را نمیتوان یافت که در همه آثارش به یک قد و قواره باقی بماند.
«خط فرضی» ساخته فرنوش صمدی تلاش میکند تا روایتی از مسائل و مشکلات زنان و ویترینی برای نمایش سرکوب آنها در جامعهای ایران باشد. یک خط فرضی بر مداری کج که به سختی میتوان آن را فیلمی دانست که توانسته باشد مخاطب را با خود همراه کند.
«مصلحت» در بطن جدال بین عدالت(حقیقت) و مصلحت شکل میگیرد و تلاش میکند تا عدالت را به عنوان پیروز این دوگانه معرفی کند. تلاشی که هرچند قابل تحسین است و فیلم را از هم داستانهای خودش جلوتر میبرد اما در نهایت ضعف در سینمایی بودن، صدای فیلم را در گلو نگه میدارد.