وبلاگ «سه الف»
به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، فیلم «دیکتاتور» تقریبا می‌شود گفت هیچ ارزش هنری ندارد. اگر نبود محوریت شخصیت جنجالی و پر صدایی چون قذافی می‌شد آن را در زمرهٔ یکی از آثار سخیف و بی‌ارزش قلمداد کرد و به سهولت از آن گذشت اما تمسخر عادات و رفتارهای شخصی و سیاسی قذافی این فیلم را به اثری بحث برانگیز و پرمخاطب دنیا تبدیل کرده و ظاهرا «بیش از صد و هفتاد و هفت میلیون دلار فروش داشته است!
بیراه نیست اگر تقارن کشته شدن قذافی با اکران فیلم را در پر مخاطب شدن فیلم موثر بدانیم ولی اینکه غرب در راستای اهداف سیاسیش می‌تواند از شنیع‌ترین روش‌ها برای بد جلوه دادن چهرهٔ دیگرانی جز خودش، استفاده کند مسئله است.
همین حس را در حین خواندن کتاب» پاییز پدر سالار «گابریل گارسیا مارکز داشتم.
مارکز «پاییز پدر سالار» را بهترین اثر خود می‌داند. به همین خاطر انگیزه‌ای شد برایم تا آن را بخوانم. بماند که سابقهٔ کتاب» کوری «اثر ساراماگو که در دسته آثار رئالیسم جادویی محسوب می‌شود در خواندن این کتاب بی‌تاثیر نبود.
هر چه جلو‌تر می‌رفتم اعصابم خرد‌تر می‌شد. اصلا» تنها چیزی که وجود نداشت قصه، داستان یا گره و پیرنگی که کشش لازم را ایجاد کند. سیصد صفحه کتاب مملو از واژه‌هایی در تحقیر اغراق آمیز پادشاهی خودکامه! اوج هنر نویسنده ساختن یک شخصیت منفی و هجوم ناجوانمردانه به این شخصیت موهوم و بی‌دفاع است!
نمی‌دانم جماعت موسوم به روشنفکری ایرانی در ترویج آثاری از این دست دنبال چه می‌گردند! نمی‌توان جز این برداشتی داشت که علی رغم افاده‌های تخصص گرایی و پرهیز از سیاست، افراطی‌ترین گرایش‌های سیاسی را در ارزیابی آثار اعمال می‌کنند. غالب آثار تعریف شده در سبک رئالیسم جادویی بزرگ‌ترین امتیازشان نقادی نزدیک به فحاشی در لایه‌ای از ابهام و خلاء مکانی و زمانی است که لابد آقایان انتظار دارند تطبیق به شرایط شود!
رمان «پاییز پدر سالار» گابریل گارسیا مارکز کمترین گیرایی و دلچسبی نداشت. اصولا نمی‌دانم چرا در زمره رمان‌ها دسته بندی می‌شوند. در خوشبینانه‌ترین حالت یک بیانیهٔ توصیفی سیاسی ضد یک پادشاه خودکامهٔ خیالی است. از نظر من «پاییز پدر سالار» به همان میزان بی‌ارزش و وقت تلف کن بود که فیلم «دیکتاتور».
هر دو از جایگاه حق مطلق و سفیدی کامل به سیاهی و باطل مطلق می‌نگرند. یک نفس شعار می‌دهند و هیچ حقی برای دفاع یا ذره‌ای مثبت بودن برای سوژه‌شان قایل نیستند. حالا خدا نکند در ایران کسی با دغدغهٔ ایدئولوژیک بخواهد داستانی بنویسد همین جماعت روشنفکر سیاست زده نابودش می‌کنند!
منبع: وبلاگ «سه الف»
ارسال نظرات