یادداشت/حمید نظری
چرا ما از نشست‌های متعدد و گفت‌وگوهای رو در رو با دیگر کشورها نتیجه نمی‌گیریم؟ آیا تنها مشکل ما زیاده‌خواهی آنان است یا باید در توانایی‌های خودمان برای چانه‌زنی و احقاق حق شک کنیم؟ آیا اقبال دنیا برای گفت‌وگو با ما فرصت است یا تهدید؟
دوره آینده ریاست جمهوری دوره خاصی است. اگر نگوییم «شرایط کنونی»، باید تاکید کنیم شرایط پیش روی کشور خبر از فرصت‌های متعدد می‌دهد. اگر روسای جمهور و دولت‌های گذشته بهتر عمل کرده بودند، آن وقت شاهد شکل‌گیری اقتصاد منهای ایران در برخی از کشورها نبودیم تا امروز ناگزیر باشیم برای رها شدن از شر این شرایط دست و پا گیر تلاش مضاعفی کنیم.
روابط بین‌الملل بخشی از روابط اجتماعی است که در آن نقش دیپلمات‌ها بسیار پررنگ است. اگر یک دیپلمات بتواند پایه روابط شخصی‌اش با دیگر همتایانش درست برقرار کند، دیر یا زود مردم کشور ثمره این ارتباط را نوش جان می‌کنند و در سایه برگ و بار این ارتباط روزهای بهتری در کنار هم تجربه می‌کنند.
جمهوری اسلامی ایران خواسته‌های برحقی دارد که متاسفانه در مسیر دستیابی به آنها دچار چالش شده است، برخی از این چالش‌ها به روحیه استکباری برخی از کشورها و مدیران و روسای‌شان برمی‌گردد اما آیا همه کشورها به همین نحو هستند و چنین رویه‌ای دارند؟ بدیهی است دنیا امروز به دنبال تعامل با ایران است و به این تعامل نیاز دارد اما با چه کسی؟ رییس جمهور آینده باید از جنس روابط بین‌الملل باشد. کسی که در دیگر کشورها دیده و شناخته شده باشد تا بتواند در سایه سال‌ها ارتباط با مدیران و نقش‌آفرینان دیگر کشورها خواسته‌های واقعی و برحق مردم را دنبال کرده و در سایه توکل به خداوند به نتیجه برساند.
جای تقدیر و تشکر دارد که مرجع عالی‌قدرمان حضرت آیت‌الله نوری همدانی به خوبی بر این نقطه تعیین کننده دست‌گذاشته و اهمیت آن را برجسته کرده‌اند. امید که در سایه دعای ایشان و روشنگری داهیانه اندیشمندان و نخبگان رسانه‌های جمعی، همت عمومی بر این قرار گیرد که دهه آینده دهه تحقق خواسته‌های و رویاهای همه ایرانیان باشد.
