رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ امروز دومین روز جوان شدن بهار و رستاخیز طبیعت است. درباره نوروز و نو شدن طبیعت از ابتدای تاریخ اشعار بسیاری سروده شده و اکثر شاعران در این خصوص شعر گفته اند. اکثراً نیز به وجه اخلاقی آن توجه کرده اند.

به همین دلیل این بار بیشتر شعر شاعران قدیمی ایران را در اینجا می آوریم تا علاوه بر عرض تبریک، به درونمایۀ اخلاقی این روزها نیز توجه کرده باشیم. دو شعر نیز از حضرت امام خمینی (ره) در ذیل قرار داده ایم:

امام خمینی (ره)
آمد بهار و بوستان شد اشک فردوس برین
گلها شکفته در چمن، چون روى یار نازنین

گسترده بادجان فزا، فرش زمرد بى شمر
افشانده ابرپرعطا بیرون حد، در ثمین

از ارغوان و یاسمن طرف چمن شد پرنیان
وز اقحوان و نسترن سطح دمن دیباى چین

از لادن و میمون رسد، هر لحظه بوى جان فزا
وز سورى و نعمان وزد، هردم شمیم عنبرین

از سنبل ونرگس جهان، باشد به مانند جنان
وز سوسن ونسرین زمین،چون روضه خلدبرین

از فر لاله بوستان گشته به ازباغ ارم
وز فیض ژاله گلستان، رشک نگارستان چین

از قمرى و کبک و هزار آید نواى ارغنون
و ز سیره و کوکو وسار، آواز چنگ راستین

تا باد نوروزى وزد، هرساله اندر بوستان
تا ز ابر آذارى دمد ریحان و گل اندر زمین

بر دشمنان دولتت هر فصل باشد چون خزان
بر دوستانت هر مهى بادا چو ماه فرودین

شعری دیگر از امام خمینی (ره)
باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا
جامه عید بپوشند، چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست
نازم آن مطرب مجلس که بود قبله نما

صوفى و عارف از این بادیه دور افتادند
جام مى گیر ز مطرب، که روى سوى صفا

همه در عید به صحرا و گلستان بروند
من سرمست زمیخانه کنم رو به خدا

عید نوروز مبارک به غنى و درویش
یار دلدار! زبتخانه درى رابگشا

گرمرا ره به در پیر خرابات دهى
به سروجان به سویش راه نوردم نه به پا

سالها در صف ارباب عمائم بودم
تا به دلدار رسیدم، نکنم باز خطا

مولانا
رعد همی زند دُهل ، زنده شده است جزء و کل
در دل شاخ و مغز گل بوی بهار می‏کشد

آن‏که ضمیر دانه را علت میوه می‏کند
راز دل درخت را بر سر دار می‏کشد

لطف بهار بشکند رنج خمار باغ را
گرچه جفای دی کنون سوی خمار می‏کشد

حافظ
رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

مکن زغصه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آنکه زحمتی نکشید

ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز
که گرد عارض بستان بنفشه دمید

بهار می گذرد دادگسترا دریاب
که رفت موسم حافظ هنوز می نچشید

فرخی سیستانی
چون پرند نیگلون بر روی بندد مرغزار
پرنیان هفت رنگ اندر سر آرد کوهسار

خاک را چون ناف آهو مشک زاید بی قیاس
بید را چون پر طوطی برگ روید بی شمار

دوش وقت نیم شب بوی بهار آورد باد
حبذا باد شمال و خرما بوی بهار

بادگویی مشک سوده دارد اندر آستین
باغ گویی لعبتان جلوه دارد در کنار

ارغوان لعل بدخشی دارد اندر مرسله
نسترن لولوی لالا دارد اندر گوشوار

تا بر آمد جامهای سرخ مل بر شاخ گل
پنجه های دست مردم سر برون کرد از جنار

راست پنداری که خلعتهای رنگین یافتند
باغهای پر نگار از داغگاه شهریار