به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، یکی از چالش‌های سینمای ایران همواره این است که برخی فیلم ها بلاتکلیفند، به طوری که نه مشخصاً اشاره می شود چرا توقیف هستند و قرار نیست رنگ پرده را ببینند و نه اینکه پروانه نمایش آنها صادر می شود تا مشخص شود مشکل جدی پیش روی آنها چیست که نمایش شان سال ها طول می کشد.
از ابهاماتی که در صدور پروانه نمایش فیلم ها در سازمان سینمایی وجود دارد، این است که دلایل مشخصی برای توقیف فیلم ها وجود ندارد و خط قرمزها بدرستی مشخص نیست، در حالی که در زمان صدور پروانه ساخت باید این دلایل برای سازندگان فیلم ها مشخص باشد.
روز گذشته خبر رفع توقیف فیلم «زادبوم» ساخته ابوالحسن داوودی منتشر شد که این فیلم در سال 87 در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد، اما پروانه اکران عمومی دریافت نکرد و بعد از هفت سال، پروانه نمایش فیلم بدون اصلاحات صادر شد.
دلیل توقیف این فیلم در سال 87 بدرستی مشخص نشد، در حالی که پس از هفت سال و تغییر مدیریت وزارت ارشاد، پروانه نمایش فیلم صادر شد.
نه تنها فیلم «زادبوم»، بلکه بسیاری از فیلم ها هستند که با بودجه های فرهنگی ساخته، و بدون دلیل توقیف می شوند.
به نظر می رسد که سلیقه های شخصی در صدور مجوز اکران به فیلم ها در سال های اخیر بسیار پررنگ شده و حوزه های فرهنگی نیز بشدت تحت تاثیر افکار سیاسی مسئولان قرار گرفته اند.