چرا هیج‌کس به فکر احیای برنامه‌های سحرگاهی نبود؟

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ همه ما خوب می دانیم که ارزش زمان از طلا هم بالاتر است. زمان‌های طلایی زیادی وجود دارد؛ مثل تعطیلات نوروز که برای کنکوری‌ها زمان طلایی محسوب می‌شود یا دقایقی که یک فوتبالیست می‌تواند با یک گل تیمش را نجات دهد یا حتی زمانی که برای احیای یک بیمار قلبی به کار گرفته می‌شود. گاهی زمان از حالت معمولی قیمتی‌تر می‌شود. لحظاتی که اگر غنیمت شمرده نشود یقیناٌ ضرر جبران‌ناپذیرتری به همراه خواهد داشت.

در میان تمام ماه‌های خدا ماه رمضان هم یک زمان طلایی محسوب می‌شود و در ساعات و روزهای این ماه هم زمان‌های طلایی مثل لحظات ناب افطار و سحر قرار گرفته که فرصت بسیار مناسبی برای مناجات و انتقال مفاهیم عمیق دینی به روزه‌داران است. نقش تلویزیون در این زمان‌های  طلایی بی‌شک انکارناپذیر است، اما آنچه که در رمضان امسال از تلویزیون دیدیم آیا به واقع توانسته بود از تمامی ظرفیت‌های موجود بهره ببرد؟

با نگاهی مختصر، بویژه برنامه های سحرگاهی تلویزیون، بخصوص ویژه‌برنامه شبکه یک سیما می‌توان گفت این برنامه حتی با وجود مجری توانا و کارشناسان سرشناسی که در آن شرکت داشتند، نتوانست به شکلی مناسب به جذب مخاطب بپردازد. دلایل بسیاری بر این ضعف می‌توان دید. شاید مهمترین دلیل عدم شناخت کافی از مخاطب در این ساعات و لحظات باشد، یا شاید این قالب تکراری از برنامه‌های ترکیبی دیگر قادر به ارضای بینندگانی که جمع کثیری از آنها را قشر جوان جامعه تشکیل  می‌دهند، نباشد. مشارکت مخاطبان در برنامه‌های سحرگاهی مسأله‌ای است که در سال‌های گذشته در برنامه ماه خدا به طور پررنگ‌تری به آن پرداخته می‌شد، ولی متأسفانه آنچه در سال‌های اخیر از این برنامه دیده می‌شود کم رنگ شدن این موضوع است.

جالب این جاست که در شبکه 3 سیما با توجه به ویژه‌برنامه ماه عسل که با حجم قابل توجهی از مخاطبان در لحظات افطار روبروست، شاهد ویژه‌برنامه‌ای درخور در زمان طلایی سحرهای ماه رمضان نبودیم. شبکه 3 که شبکه جوان لقب دارد و مهمترین وظیفه‌اش ارائه برنامه‌هایی برای جذب و متناسب با جوانان بود، امسال مانند سال‌های گذشته با اکتفا کردن به چند سخنرانی، احکام و پخش دعای سحر با همان ساختار و چارچوب تکراری سال‌های پیش نتوانست عدالت را در برنامه‌های سحر و افطار خود رعایت کند. این بی‌توجهی در برنامه‌ریزی و صرف هزینه‌ها به صورتی نامعقول، گاه آنقدر فاحش است که نمی‌توان آنها را در نظر نگرفت و یا از دید مخاطب هوشیار پنهان کرد.

از دست رفتن این تریبون و این زمان مسلماً ضرر بیشتری را متحمل جامعه خواهد کرد که لزوم پرداختن به این مبحث و برنامه‌ریزی دقیق‌تر را برای مسئولان و برنامه‌سازان مشخص‌تر می‌سازد. امید است که توجهاتی که با حجم بسیار، معطوف ویژه‌برنامه‌های افطار شده است بدون کم و کاست به برنامه‌های سحر نیز برسد؛ زیرا از دست رفتن این زمان طلایی تاوان سنگین‌تری به همراه دارد.