به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، ارتش سوریه و نیرو‌های همپیمان خود از چند هفته پیش عملیات آزادسازی ادلب از اشغال گروه‌های مسلح و تروریستی را آغاز کردند. این مسئله به دور از چشم همه کسانی صورت گرفت که به تحولات جنوب سوریه مشغول بودند.
هم‌پیمانان ارتش سوریه حاضر در ریف حلب برای تلاقی با همرزمان خود در این عملیات آماده می‌شدند. مشخص بود که این نبرد، مقطعی نیست؛ بلکه این منطقه طی هفته‌های آتی شاهد افزایش دامنه عملیات خواهد بود تا شاهد نبردی در طول خط جاده «حلب-دمشق» باشیم.
از بهار سال ۲۰۱۵ که ادلب به اشغال ائتلاف تروریستی «جیش الفتح» درآمد، ارتش سوریه برای پسگیری این منطقه دست به تحرکی نزد یا اینکه بخواهد بخشی از آن را پس بگیرد. عملیات تروریست‌ها بسیار بزرگتر از آن بود که بتوان آن را مهار کرد. گذشته از آن، خطراتی که دمشق را تهدید می‌کرد، بسیار مهم‌تر از پیروزی القاعده در ادلب بود.
کمتر از سه سال، پس از مداخله روسیه، معادلات میدانی تغییر کرد و آزادسازی حلب تحول اساسی بود که پس از آن، همکاری روسیه-ایران-ترکیه را در خصوص ایجاد مناطق «کاهش تنش» در سوریه به همراه داشت. آتش‌بس‌هایی که در این مناطق صورت گرفت، این فرصت را به ارتش و همپیمانانش داد که بتوانند با خیالی آسوده به مبارزه با داعش [در مرکز و شرق سوریه]پرداخته و شرق سوریه را آزاد و آن را به عراق وصل کنند.
در این بحبوحه نیز، جبهه النصره که شاخه سوری القاعده است، در ادلب نفوذ خود را در برابر سایر همتایان تروریست خود افزایش میداد و در تلاش بود که نهاد‌های اداری و مدنی این شهر را به احتکار خود درآورد.
به گزارش روزنامه الاخبار، پس از آزادسازی شهر راهبردی «بوکمال» در جنوب شرق سوریه، قطب‌نمای عملیات‌های ارتش، ادلب را نشان میداد؛ لذا دمشق، تجهیزات نظامی عملیات در ادلب و اطراف آن را فراهم کرد. ترکیه نیز برای رهایی یافتن از حضور القاعده در این منطقه، کمیته‌های مدیریت محلی را به وجود آورد که رنگ و بویی از القاعده نداشت و در عین حال به وارد کردن نیرو‌های ویژه خود به شمال ادلب و جنوب «عفرین» (در استان حلب - شمال غرب) ادامه میداد.
رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه بخوبی می‌دانست که آغاز این نبرد، ناگزیر خواهد بود؛ بویژه اینکه وی نتوانسته بود مانع گسترش النصره شود. نارضایتی دمشق از تحرکات ترکیه مخفی نبود و بار‌ها اعلام کرد که آنچه رخ داده در برنامه‌های توافقات «آستانه» قرار نداشته است؛ لذا سوریه ترکیه را اشغالگر خواند و تأکید کرد که مصمم است تا بیرون راندن همه تروریست‌ها، جنگ را ادامه دهد.
مرحله نخست عملیات ادلب، با سرعت آغاز شد. مسیر عملیات‌ها در طول شرق خط آهن «الحجاز» امتداد داشت و از اطراف شهرک «ابودالی» به سمت «ابوالظهور» آغاز می‌شد و به شهرک راهبردی «سنجار» می‌رسید.
لذا ارتش سوریه پس از آغاز عملیات، این منطقه را آزاد کرد. پس از اینکه تروریست‌ها پاتک خود را در ابوالظهور و غرب ابودالی آغاز کردند، نیرو‌های همپیمان ارتش از ریف جنوبی حلب عملیات را کلید زدند و مناطق وسیعی را در اطراف «جبل الحص» آزاد کرده و فاصله خود با ابوالظهور را از سمت شمال شرق کاهش دادند.
پیشروی ارتش سوریه از ریف جنوبی حلب، فرصت سیطره بر فرودگاه نظامی ابوالظهور را افزایش داده و سبب خواهد شد که یک منطقه کامل که از شمال «الرهجان» (ریف حماه) تا اطراف «تل الضمان» (ریف حلب) جدا و امنیت ارتباط جبهه‌های حلب و حماه نیز تأمین شود.
خاری که در گلوی ترکیه فرو رفته است، فقط منحصر به شرق خط آهن الحجاز نخواهد بود. خط درگیری در شهرک الحاضر، در برهه کنونی بدین صورت نخواهد بود و در مرحله بعد، شهر «العیس» و ارتفاعات اطراف آن بار دیگر مطرح خواهند شد.
با این عملیات، دمشق، حضور «امارت» النصره را به داخل شهر ادلب و شهرک‌های مجاور آن تا مرز ترکیه منحصر خواهد کرد؛ مسئله‌ای که در عرصه سیاسی و میدانی بسیار حائز اهمیت است؛ زیرا این منطقه کلیدی است تا تحرکات نظامی در مهمترین شهر‌ها و شهرک‌های مرکز ادلب باقی بماند.
به اندازه‌ای که پایان مرحله نخست عملیات ارتش سوریه و آزادسازی کامل ابوالظهور و مناطق شرق خط آهن الحجاز، منافع ترکیه در ادلب را تحت الشعاع قرار داده، مرحله دوم عملیات اهمیت بیشتری خواهد داشت و آنکارا را در برابر گزینه‌های حساسی قرار خواهد داد.
البته مشکلاتی که ترکیه در نبرد‌های ادلب با آن روبه‌روست، در بسیاری از موارد با هر گونه تحرک احتمالی در عفرین، گره خورده است؛ زیرا این بار به نظر نمی‌رسد که تهدید‌های ترکیه برای آغاز حمله به عفرین، صرفا حرف باشد. هر چند که ترکیه در صورت حمله به عفرین، با موجی از خشم کُرد‌های خود مواجه خواهد شد، ولی در عین حال، تداوم حضور نظامی کُرد‌ها در مرز‌های خود را خطر ملی برای خویش میداند.
لذا، شواهد حاکی از این است که ترکیه به سمت حمایت از عملیات نظامی به سوی شهرک «تل رفعت» در ریف شمالی حلب و برخی از روستا‌های نزدیک به «جبل سمعان» حرکت خواهد کرد تا جدیت خویش را در تغییر معادلات میدانی نشان دهد و «حزب اتحاد دموکراتیک» کُرد را از رهگذر روسیه، مجبور به مذاکره کند.
هم‌پیمانان ارتش سوریه حاضر در ریف حلب برای تلاقی با همرزمان خود در این عملیات آماده می‌شدند. مشخص بود که این نبرد، مقطعی نیست؛ بلکه این منطقه طی هفته‌های آتی شاهد افزایش دامنه عملیات خواهد بود تا شاهد نبردی در طول خط جاده «حلب-دمشق» باشیم.
از بهار سال ۲۰۱۵ که ادلب به اشغال ائتلاف تروریستی «جیش الفتح» درآمد، ارتش سوریه برای پسگیری این منطقه دست به تحرکی نزد یا اینکه بخواهد بخشی از آن را پس بگیرد. عملیات تروریست‌ها بسیار بزرگتر از آن بود که بتوان آن را مهار کرد. گذشته از آن، خطراتی که دمشق را تهدید می‌کرد، بسیار مهم‌تر از پیروزی القاعده در ادلب بود.
کمتر از سه سال، پس از مداخله روسیه، معادلات میدانی تغییر کرد و آزادسازی حلب تحول اساسی بود که پس از آن، همکاری روسیه-ایران-ترکیه را در خصوص ایجاد مناطق «کاهش تنش» در سوریه به همراه داشت. آتش‌بس‌هایی که در این مناطق صورت گرفت، این فرصت را به ارتش و همپیمانانش داد که بتوانند با خیالی آسوده به مبارزه با داعش [در مرکز و شرق سوریه]پرداخته و شرق سوریه را آزاد و آن را به عراق وصل کنند.
در این بحبوحه نیز، جبهه النصره که شاخه سوری القاعده است، در ادلب نفوذ خود را در برابر سایر همتایان تروریست خود افزایش میداد و در تلاش بود که نهاد‌های اداری و مدنی این شهر را به احتکار خود درآورد.
به گزارش روزنامه الاخبار، پس از آزادسازی شهر راهبردی «بوکمال» در جنوب شرق سوریه، قطب‌نمای عملیات‌های ارتش، ادلب را نشان میداد؛ لذا دمشق، تجهیزات نظامی عملیات در ادلب و اطراف آن را فراهم کرد. ترکیه نیز برای رهایی یافتن از حضور القاعده در این منطقه، کمیته‌های مدیریت محلی را به وجود آورد که رنگ و بویی از القاعده نداشت و در عین حال به وارد کردن نیرو‌های ویژه خود به شمال ادلب و جنوب «عفرین» (در استان حلب - شمال غرب) ادامه میداد.
رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه بخوبی می‌دانست که آغاز این نبرد، ناگزیر خواهد بود؛ بویژه اینکه وی نتوانسته بود مانع گسترش النصره شود. نارضایتی دمشق از تحرکات ترکیه مخفی نبود و بار‌ها اعلام کرد که آنچه رخ داده در برنامه‌های توافقات «آستانه» قرار نداشته است؛ لذا سوریه ترکیه را اشغالگر خواند و تأکید کرد که مصمم است تا بیرون راندن همه تروریست‌ها، جنگ را ادامه دهد.
مرحله نخست عملیات ادلب، با سرعت آغاز شد. مسیر عملیات‌ها در طول شرق خط آهن «الحجاز» امتداد داشت و از اطراف شهرک «ابودالی» به سمت «ابوالظهور» آغاز می‌شد و به شهرک راهبردی «سنجار» می‌رسید.
لذا ارتش سوریه پس از آغاز عملیات، این منطقه را آزاد کرد. پس از اینکه تروریست‌ها پاتک خود را در ابوالظهور و غرب ابودالی آغاز کردند، نیرو‌های همپیمان ارتش از ریف جنوبی حلب عملیات را کلید زدند و مناطق وسیعی را در اطراف «جبل الحص» آزاد کرده و فاصله خود با ابوالظهور را از سمت شمال شرق کاهش دادند.
پیشروی ارتش سوریه از ریف جنوبی حلب، فرصت سیطره بر فرودگاه نظامی ابوالظهور را افزایش داده و سبب خواهد شد که یک منطقه کامل که از شمال «الرهجان» (ریف حماه) تا اطراف «تل الضمان» (ریف حلب) جدا و امنیت ارتباط جبهه‌های حلب و حماه نیز تأمین شود.
خاری که در گلوی ترکیه فرو رفته است، فقط منحصر به شرق خط آهن الحجاز نخواهد بود. خط درگیری در شهرک الحاضر، در برهه کنونی بدین صورت نخواهد بود و در مرحله بعد، شهر «العیس» و ارتفاعات اطراف آن بار دیگر مطرح خواهند شد.
با این عملیات، دمشق، حضور «امارت» النصره را به داخل شهر ادلب و شهرک‌های مجاور آن تا مرز ترکیه منحصر خواهد کرد؛ مسئله‌ای که در عرصه سیاسی و میدانی بسیار حائز اهمیت است؛ زیرا این منطقه کلیدی است تا تحرکات نظامی در مهمترین شهر‌ها و شهرک‌های مرکز ادلب باقی بماند.
به اندازه‌ای که پایان مرحله نخست عملیات ارتش سوریه و آزادسازی کامل ابوالظهور و مناطق شرق خط آهن الحجاز، منافع ترکیه در ادلب را تحت الشعاع قرار داده، مرحله دوم عملیات اهمیت بیشتری خواهد داشت و آنکارا را در برابر گزینه‌های حساسی قرار خواهد داد.
البته مشکلاتی که ترکیه در نبرد‌های ادلب با آن روبه‌روست، در بسیاری از موارد با هر گونه تحرک احتمالی در عفرین، گره خورده است؛ زیرا این بار به نظر نمی‌رسد که تهدید‌های ترکیه برای آغاز حمله به عفرین، صرفا حرف باشد. هر چند که ترکیه در صورت حمله به عفرین، با موجی از خشم کُرد‌های خود مواجه خواهد شد، ولی در عین حال، تداوم حضور نظامی کُرد‌ها در مرز‌های خود را خطر ملی برای خویش میداند.
لذا، شواهد حاکی از این است که ترکیه به سمت حمایت از عملیات نظامی به سوی شهرک «تل رفعت» در ریف شمالی حلب و برخی از روستا‌های نزدیک به «جبل سمعان» حرکت خواهد کرد تا جدیت خویش را در تغییر معادلات میدانی نشان دهد و «حزب اتحاد دموکراتیک» کُرد را از رهگذر روسیه، مجبور به مذاکره کند.
ارسال نظرات